Στον Αλέξη Τσίπρα προφανώς και μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά. Πάρα πολλά. Όχι όμως και ότι δεν διαθέτει πολιτικό αισθητήριο.
Ο Πρωθυπουργός, κατανόησε εγκαίρως το παιχνίδι της πολιτικής. Και τη χρόνια παθογένεια των Ελλήνων, που φλερτάρουν διαρκώς με τον λαϊκισμό, σε όλα τα επίπεδα, και σε κάθε έκφανση της ζωής τους.
Αξιοποιώντας την παραπάνω κιβωτό εμπειρίας, ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρνει να αλλάζει κάθε φορά την πολιτική ατζέντα, με… εκνευριστική ευκολία.
Δείτε τι γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες. Η κυβέρνηση ανοίγει θέματα που διχάζουν, και την ίδια στιγμή απευθύνονται στο δικό της κοινωνικό ακροατήριο. Όπως για παράδειγμα η ιστορία με την κλήρωση για τους σημαιοφόρους, και συνολικά το “ποιά Παιδεία θέλουν οι Έλληνες”.
Διχασμός σημαίνει ότι… παίρνουμε κάποιος με το μέρος μας. Και θυμίζουμε τις διαχωριστικές γραμμές που μας διακρίνουν από τους “απέναντι”.
Η τακτική της αλλαγής ατζέντας με τέτοιου είδους θέματα, γίνεται ακόμη πιο… εκνευριστική ως προς την αφέλεια με την οποία την αντιμετωπίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συστημικά ΜΜΕ, αν συνυπολογίσει κανείς τι… κρύβει.
Κρύβει πίσω της την πραγματική ατζέντα που θα έπρεπε να απασχολεί τους Έλληνες. Τους φόρους. Την οικονομική κρίση. Την εθνική δυστυχία. Θέματα που, ανεξαρτήτως κομματικών και πολιτικών προτιμήσεων, ενώνουν σχεδόν… όλους τους Έλληνες, απέναντι στην κυβέρνηση.
Κάπως έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας ανανεώνει διαρκώς την πολιτική ατζέντα που προβάλλει και επιβάλλει. Και, προφανώς χαμογελάει με την αφέλεια εκείνων που συνεχίζουν την ανεμίζουν τη σημαία του… τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα.
