Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Η διαλεχτική σχέση της ναφθαλίνης με τον σκόρο

Του Νίκου Λακόπουλου

Tελικά νίκησε και πάλι η δημοκρατία, ο αντιφασισμός, δικαιώθηκε ο Κόκκινος Στρατός σε ένα παιχνίδι στη μηχανή του χρόνου όπου όλοι κλήθηκαν να πουν τις απόψεις τους για τον ναζισμό, τον σταλινισμό, την Εσθονία και την Ιστορία. Μόνο που όλα αυτά -που έγιναν πρωτοσέλιδα εφημερίδα αφορούν γεγονότα και κινήματα του περασμένου αιώνα.

Συζητήσεις που δεν έγιναν όταν έπρεπε, παραποίηση της Ιστορίας, ιδεολογισμοί χωρίς αντίκρυσμα, διακήρυξη της αριστερής ή δημοκρατικής ταυτότητας και απόψεις για το Σύμφωνο Μολότοφ, τον Στάλιν και το Χίτλερ. Ποιον εξυπηρετούν όλα αυτά, ποιον βολεύει η ναφθαλίνη και ποιος είναι ο εκπρόσωπος του πολιτικού σκόρου;

H Eλλάδα για μια ακόμα φορά μπήκε στη χρονομηχανή μέσα στα συντρίμμια της κρίσης και συζητά για τον αν ταυτίζεται ο κομμουνισμός με τον σταλινισμό και τι θα συνέβαινε αν συμμαχούσε ο Στάλιν με τον Χίτλερ. Συνήθως η Ιστορία προσαρμόζεται στις απόψεις μας, γίνεται είδηση και ξαναζεί το παρελθόν με λίγο μοντάζ στα γεγονότα.

Τίποτα πιο υγιές, έστω και αργά να συζητάμε για το παρελθόν, ειδικά όταν κάτι δεν πάει καλά στο παρόν και δεν έχουμε- φοβόμαστε το μέλλον. Αλλά και τίποτα πιο αρρωστημένο από το να ζούμε σ΄αυτό, να το ωραιοποιούμε ή να το εξορκίζουμε αναζητώντας σε ένα χαμένο μεγαλείο την λύση από την εθνική ταπείνωση, λίγη δόξα και περηφάνεια.

Ξαναβλέπουμε στην τηλεόραση παλιές σειρές, στην κρατική τηλεόραση -μήπως ήδη αυτό το κρατική είναι αναχρονισμός- παλιές δεκαετίες ζουν- μη ψάχνετε εκπομπές για νέους, τεχνολογία και το μέλλον.

Πρέπει νάχεις περάσει τα πενήντα για να διαβάζεις εφημερίδες και στα σχολεία τα παιδιά περνάνε γρήγορα τις «μαύρες σελίδες» της Ιστορίας. Κι έτσι η συζήτηση για τον ναζισμό και τον σταλινισμό γίνεται από αδαείς, οπαδούς, φανατικούς με πρόβλημα στα μάτια.

Αυτή η οπαδίστικη ανάγνωση της Ιστορίας είναι εμφανής στην «συζήτηση» για τον ναζισμό, τον σταλινισμό, τον πόλεμο και την ίδια την Ευρώπη που είναι ή παράδεισος ή κόλαση το κεφαλαίου. Μέση οδός δεν υπάρχει καθώς τα γεγονότα υπακούουν σε πολιτικές θρησκείες, που και που κανένας μονόφθαλμός που του φωνάζουν όλοι να καθίσει κάτω.

Μια ψύχραιμη ανάγνωση της Ιστορίας δεν είναι πρόσφορη για την Ελλάδα όπου ή θα είσαι με τον Ανδρέα Παπανδρέου ή εναντίον του, ή θα είσαι με τον Τσίπρα ή εναντίον του κι όπου τα γεγονότα διαβάζονται με καθυστέρηση δεκαετίας.

Όλα τα κόμματα αντί να σχεδιάζουν το μέλλον επιχειρούν να διορθώσουν το παρελθόν. Καμμιά φορά οι πολιτικοί ως μίμοι αλλοιώνουν την φωνή τους και νομίζεις πως μιλά ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κων. Καραμανλής, ο Ιωάννης Μεταξάς ή ο Μπελογιάννης. Πολλοί υπουργοί κοσμούν το πολιτικό τους γραφείο με πορτρέτα σαν του Άρη Βελουχιώτη -με τον ίδιο τρόπο που μερικά καφενεία ποστάρουν ποδοσφαιρικές ομάδες.

Τελικά αν και ο Μαρξ πέθανε την δεκαετία ΄80 ο Στάλιν ζει, όπως κι ο Χίτλερ- όπως δείχνουν τα νεοναζιστικά «κινήματα». Την ίδια ώρα οι Τζιχαντιστές τιμωρούν στους Σταυροφόρους, οι Τούρκοι κατέλαβαν την Μικρά Ασία τον 6ο αιώνα- σύμφωνα με τον υπουργό Άμυνας που θα το έκανε Κούγκι -πολεμώντας τους Γερμανούς.

Πιθανόν ο εχθρός να μην είναι η Μέρκελ ο εχθρός, ούτε ο Σόιμπλε που εμφανίζεται με στολή SS. Eίναι οι Πέρσες που μάλλον έχουν διαβεί. Τζάμπα το Μολών Λαβέ, τα τραγούδια του Κόκκινου Στρατού, ή έστω οι ύμνοι των ποδοσφαιρικών μας ομάδων.

Αν κατατάσσαμε τα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ είναι κολλημένα στα 80’ς. Μάλλον η ΝΔ είναι πιο μετά κι ο Καμμένος θυμίζει πολύ τον Παπάγο των ‘50ς. Δηλαδή σαράντα- εβδομήντα χρόνια πίσω. Η Χρυσή Αυγή μας επαναφέρει στη δεκαετία ’30 και οι κομμουνιστές ζουν την δεκαετία ’20 και πιο πριν όταν ο Κόκκινος Στρατός επελαύνει.

Ας περιμένουμε λίγο ακόμα. Να περάσει ο Χίτλερ, να περάσει κι ο Στάλιν. Να έρθει η Άνοιξη Της Πράγας, ο Μάης του ΄68 κι ύστερα συζητάμε και πάλι. Πιθανόν κάποτε σ΄αυτή τη χώρα θα έρθει η εποχή που θα έρθει η Δεκαετία του ΄20, η δική μας, όχι αυτή των ναζιστών και των σταλινικών. Τότε θα ακούσουμε και το δικό μας τραγούδι.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ