Του Στέλιου Φενέκου*
Μελέτησα με προσοχή το κείμενο της πολιτικής απόφασης της ΚΕ επιτροπής του κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ).
Οι κυριότερες διαπιστώσεις είναι οι ακόλουθες:
1. Είναι προφανής η προσπάθεια του κόμματος να διατηρήσει τον έλεγχο στην κυβέρνηση. Η πολιτική απόφαση αυτή είναι εξόχως παρεμβατική προς την συγκυβέρνηση (αλήθεια οι ΑΝΕΛ τι ρόλο παίζουν;) και έχει σκοπό να θέσει τα όρια μέσα στα οποία καλείται να κινηθεί η κυβέρνηση.
2. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μειώσει τις επιπτώσεις των κάκιστων κυβερνητικών επιλογών στο ίδιο το κόμμα, ωραιοποιώντας ψευδεπίγραφα τις ενέργειες και τα οικονομικά αποτελέσματα της συγκυβέρνησης. Ο λόγος είναι προφανής, η διατήρηση της εσωτερικής συνοχής αλλά και της εκλογικής βάσης.
3. Η αναφορά στην προσπάθεια διατήρησης του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς είναι τελείως αντίθετη με τον νεποτισμό και την απόλυτη κομματικοποίηση του κράτους, η οποία επιχειρείται από την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα.
4. Όλα αυτά αν και φανερώνουν ότι υπάρχει μία εσωτερική σύγκρουση μεταξύ κόμματος και κυβέρνησης για τις επιλογές της, αποδέχονται την έννοια του συμβιβασμού χάριν των δυνατοτήτων που τους δίνονται από την παραμονή στην εξουσία, για να εφαρμόσουν σταδιακά την αριστερή τους ατζέντα.
5. Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση προσπαθεί να διατηρήσει πρωτίστως την αυτονομία επιλογών, αλλά και να μπορεί να εξισορροπεί τις αντιδράσεις μέσα στο κόμμα.
6. Όλα ερμηνεύονται υποκειμενικά (π.χ. “Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007 δεν φαίνεται να έχει ξεπεραστεί “), χωρίς επαρκή στοιχεία και τεκμηριωμένες αναλύσεις, αλλά και με αυθαίρετες και αόριστες διατυπώσεις (π.χ. ” η σύνοδος κορυφής των G20 στο Αμβούργο κατέδειξε ότι η διεκδίκηση της ισότιμης παγκόσμιας συνεργασίας αποτελεί ζήτημα προτεραιότητας στη βάση μιας νέας δίκαιης διεθνούς οικονομικής και πολιτικής τάξης” ),
7. Και τα στοιχεία “στήνονται” μεθοδικά για να δικαιολογήσουν τις πολιτικές επιλογές τους, στις οποίες δίνεται μάλιστα αυθαίρετα πανευρωπαϊκός χαρακτήρας (π.χ. «οι νίκες που πετύχαμε σε μια σειρά από θέματα, ήρθε μέσα από τη μάχη επιχειρημάτων στο τεχνικό επίπεδο, αλλά και επειδή καταφέραμε να καταστήσουμε τα μεγάλα επίδικα της διαπραγμάτευσης κεντρικά πολιτικά διακυβεύματα της ίδιας της Ευρώπης»).
8. Οι συνεχείς αναφορές στην κοινωνική δικαιοσύνη, σε κοινωνικές πολιτικές, σε ανθρώπινα δικαιώματα και σε αλληλεγγύη, χάνουν την αξία τους αφού είναι εξόχως αόριστες και έχουν ως σκοπό να προβάλλουν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κόμματος, και να διατηρήσουν τον συνεκτικό δεσμό με την εκλογική βάση η οποία είναι απογοητευμένη από τις κυβερνητικές επιλογές και την μη τήρηση των υποσχέσεων. Καμία παράγραφος δεν κατορθώνει να αναφερθεί με ρεαλισμό σε τρόπους υλοποίησης αυτών των κοινωνικών πολιτικών.
9. Είναι προφανής ο συμβιβασμός που επιχειρείται στο κείμενο για να ταιριάξει το μοντέλο κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού που έχουν στο μυαλό τους, με το κυρίαρχο μοντέλο της ελεύθερης οικονομίας, τα πλεονεκτήματα της οποίας θέλουν να καρπωθούν, χωρίς όμως να αλλάξουν την αριστερή ρητορική τους.
10. Όπως επίσης είναι προφανής και η προσπάθεια να γεφυρώσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους με τα αποτελέσματα της σημερινής πολιτικής της κυβέρνησης, τα οποία ωραιοποιούν και τα παρουσιάζουν ως ένα αναγκαίο βήμα, το οποίο επιβλήθηκε από τους δανειστές, και το οποίο θα τους επιτρέψει να κερδίσουν χρόνο για να εφαρμόσουν την αριστερή ατζέντα τους.
11. Όλα τα κακά φορτώνονται στους δανειστές
• π.χ. «Πρέπει να επισημάνουμε ότι κάποιοι από τους δανειστές μας, είτε από τους θεσμούς είτε από κράτη μέλη της Ευρωζώνης, προσπάθησαν να καθυστερήσουν την διαπραγμάτευση, προβάλλοντας πολλές φορές και απαιτήσεις που στόχευαν κυρίως στην πρόκληση φθοράς στην κυβέρνηση, αλλά και στην διάρρηξη των κοινωνικών μας συμμαχιών και εκπροσωπήσεων». ΣΗΜ: Οι καθυστερήσεις φορτώνονται ψευδώς στους θεσμούς, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι οι κυβερνητικές παλινδρομήσεις και σκοπιμότητες επέβαλλαν τις καθυστερήσεις.
• π.χ. «Οι εταίροι ενεργούν πρωτίστως ως δανειστές. Και καθώς δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο που να κατοχυρώνει τα δικαιώματα του κράτους-οφειλέτη, ισχύει μόνο το «δίκαιο» του ισχυρού. Έτσι οι δανειστές μπορούν κατά βούληση να τροποποιούν την ατζέντα και τους κανόνες, να μετακινούν τα «γκολπόστ», να προκαλούν συνειδητά αβεβαιότητα βλάπτοντας την οικονομία».
ΣΗΜ: Η αναφορά στην έλλειψη δικαίου είναι εξόχως ανακριβής, αφού ο δανεισμός γίνεται με συμφωνίες που υπόκεινται σε συγκεκριμένο δίκαιο το οποίο έχουμε αποδεχθεί.
12. Και μάλιστα οι δανειστές στην αντίληψή της ΚΕ, “έχουν ως στόχο και αντιπαλεύονται” μόνο την αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, λες και οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν δέχθηκαν πιέσεις και μάλιστα πολύ μεγαλύτερες, χωρίς να υποχωρήσουν σε όλα τα επίπεδα όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ:
π.χ. «Εμπόδιο αποτελεί η απέχθεια των θεσμών, ακόμη και στο κατώτερο τεχνικό επίπεδο, να διαθέτει μια αριστερή κυβέρνηση ευελιξία κινήσεων”.
Τελικά η εξουσία είναι πολύ γλυκιά για να μην την απολαύσεις, ακόμη και συμβιβαζόμενος!!!
