Tου Μελέτη Ρεντούμη
Ο Σεπτέμβριος καταφθάνει σιγά σιγά και η κυβέρνηση περνάει ξανά σε φάση 3ηςαξιολόγησης για το 3ο Μνημόνιο με τους δανειστές, που περιλαμβάνει αυτή την φορά τα περισσότερα θεσμικά μέτρα που αφορούν κυρίως μεταρρυθμίσεις που είναι και ένα από τα αγκάθια μη εφαρμογής προς το παρόν από πλευράς κυβερνητικής πολιτικής.
Ένα από τα βασικότερα και διαχρονικότερα προβλήματα του κράτους είναι η δημόσια διοίκηση και κυρίως η αξιολόγηση υπαλλήλων, στελεχών και υπηρεσιών στον δημόσιο τομέα συνολικά.
Πρόκειται για προαπαιτούμενα που έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί από την υπογραφή του 2ου Μνημονίου και συνεχίζουν να υφίστανται ως διαρκείς υποχρεώσεις της κυβέρνησης αλλά ουδέποτε έχουν εφαρμοστεί.
Η κυβέρνηση θέλωντας έστω και καθυστερημένα να περάσει ένα μήνυμα προς τους δανειστές ανακοίνωσε ότι θα επιταχυνθεί η αξιολόγηση των στελεχών του Δημοσίου και μάλιστα στα πλαίσια της διοικητικής μεταρρύθμισης, από το υπουργείο ανακοίνωσαν ότι όποιος δεν αξιολογηθεί δεν θα έχει δικαίωμα στην κινητικότητα και θ’αποκλείεται επί της ουσίας από τις προαγωγές και τις μισθολογικές αυξήσεις.
Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος που έθιξε η κυβέρνηση με σημαντική καθυστέρηση, ανεχόμενη συνδικάτα και αργομισθίες τα τελευταία δυόμισυ χρόνια.
Ο σκοπός της αξιολόγησης οφείλει να είναι στο να αντιστοιχούν πλήρως οι θέσεις εργασίας με τις πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου και ιδίως των Υπουργείων, ώστε να είναι σαφές ότι ο καθένας που απασχολείται με συγκεκριμένο ωράριο και μισθό, αφενός κάνει σωστά την δουλειά του, αφετέρου σωστά βρίσκεται με βάση τα προσόντα και την εμπειρία του στην συγκεκριμένη θέση.
Αυτό σημαίνει ότι η διαδικασία της αξιολόγησης, η οποία πρέπει να γίνει με αντικειμενικά κριτήρια και σίγουρα όχι από επιτροπές Δημοσίου που θα στελεχώνουν για μία ακόμη φορά οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, μπορεί να εξελιχθεί σ’ένα σημαντικό εργαλείο αποφάσεων για την αναδιάρθρωση του Δημοσίου Τομέα ώστε να είναι σαφείς οι ανάγκες σε προσωπικό με το ανθρώπινο δυναμικό που απασχολείται ήδη.
Αν λειτουργήσει σωστά και οργανωμένα η όλη διαδικασία, τότε ενδέχεται να προκύψουν και προσλήψεις σε συγκεκριμένα πεδία με εξειδικευμένα επιστημονικά προσόντα και μάλιστα με αποδοχές οι οποίες αναλόγως της θέσης, θα συνδέονται με στόχους και θα υπάρχει η δυνατότητα τόσο των μισθολογικών αναβαθμίσεων όσο και της επιβράβευσης (bonus) για την αποτελεσματικότητα της διοίκησης με εφάπαξ παροχές προς το προσωπικό.
Η αξιολόγηση γενικά ως έννοια οφείλει να διατρέχει το σύνολο του Δημοσίου Τομέα γιατί μόνο έτσι τόσο το κράτος όσο και η ελληνική κοινωνία θ’αποκτήσουν σταδιακά κουλτούρα υπευθυνότητας απέναντι στον Έλληνα πολίτη που πληρώνει μέσω της φορολογίας για το κονδύλι της μισθοδοσίας χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους σε πλήθος οργανισμών που εποπτεύονται άμεσα ή έμμεσα από το κράτος.
Η λογική της κυβέρνησης όπως και κάθε κυβέρνησης, δεν πρέπει να είναι απλά η κάλυψη των υποχρεώσεων και των προαπαιτούμενων βάσει του Μνημονίου, αλλά να κινηθεί πέρα από αυτό με βάση μία εθνική μεταρρυθμιστική στρατηγική που να καλύπτει τα συμφέροντα και της ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.
Με βάση τα παραπάνω, στόχος της αξιολόγησης θα πρέπει να είναι η απόκτηση ενός σημαντικού εργαλείου αποφάσεων ώστε να προωθούνται με αξιοκρατία οι πλέον αποτελεσματικοί και προσοντούχοι υπάλληλοι, να μετακινούνται εκεί που πραγματικά τους χρειάζεται το κράτος, αλλά και να υπάρχει ένας διαρκής μηχανισμός εκπαίδευσης και κατάρτισής τους ώστε να προσαρμόζεται η κάθε θέση εργασίας στις νέες μεταβαλλόμενες συνθήκες της αγοράς εργασίας και της τεχνολογίας.
*Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός.
