Η θέση στην ηγεσία είναι πιασμένη από τα «ιστορικά» πρόσωπα της «Αλλαγής», ανεξαρτήτως παρελθόντος
Από τον Αντώνη Αντωνάκο
Στον στίβο, στους αγώνες δρόμου, ο όρος «λαγός» χρησιμοποιείται για τους αθλητές που διαμορφώνουν την κούρσα στα μέτρα κάποιου συναθλητή τους. Αλλά «λαγοί», συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν υπάρχουν μόνο στον αθλητισμό, υπάρχουν και σε άλλους τομείς, από τους οποίους, φυσικά, δεν εξαιρείται και η πολιτική. Συχνά ενέργειες και δηλώσεις πολιτικών «στρώνουν το χαλί» για να δομηθεί η προσωπικότητα ή να υπηρετηθούν οι σκοπιμότητες ενός άλλου πολιτικού προσώπου ή φορέα. Η διαμόρφωση μιας ελκυστικής και πειστικής εικόνας στην κοινωνία είναι διαδικασία σύνθετη και τα πολιτικά «δεκανίκια» πολλές φορές είναι αναγκαία, ιδιαίτερα όταν το πρόσωπο του «πρωταγωνιστή» δεν είναι ελκυστικό και ισχυρό.
Είναι βέβαιο ότι, εν όψει της ανασυγκρότησης της «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης» (στην πραγματικότητα του παλιού ΠΑΣΟΚ), θα χρησιμοποιηθούν όλα τα επικοινωνιακά «τερτίπια». Στον βαθμό που ούτε η αλλαγή ηγεσίας ούτε η αλλαγή ονόματος ούτε η σύμπραξη με το «ίχνος» της ΔΗΜ.ΑΡ. ούτε, κυρίως, η κυβερνητική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ έφεραν τους προσδοκώμενους καρπούς, θα επιχειρηθεί να δοθεί η εικόνα της ευρύτερης σύμπραξης προσώπων και σχημάτων σε ένα «νέο» εγχείρημα.
Για τους υποψήφιους ηγέτες του «νέου» σχηματισμού το ερώτημα είναι: Πρόκειται για πραγματικά πρόσωπα ή για προσωπεία; Είναι αυτόκλητοι «πρόθυμοι» ή τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία; Ποιο είναι το πολιτικό «εκτόπισμά» τους και η κοινωνική απήχησή τους; Δηλαδή πρόκειται για πραγματικούς και φιλόδοξους πολιτικούς «πρωταθλητές» ή, στην ουσία, ηθελημένα ή αθέλητα, πρόκειται για πολιτικούς «λαγούς».
Η «σύναξη» προσώπων στη διεκδίκηση της ηγεσίας του -υποτίθεται- υπό διαμόρφωση νέου σχήματος είναι εκ των πραγμάτων διαδικασία άγονη. Το «χριστεπώνυμο» πλήρωμα της «Εκκλησίας» έχει χρώμα και ταυτότητα αποτυπωμένη στα συνειδητά και υποσυνείδητα στερεότυπα που έχουν διαμορφωθεί τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Η Εκκλησία μπορεί να είναι ανοιχτή για νέους προσήλυτους, αλλά είναι δεδομένο ότι το «ιερό» δεν είναι για όλους. Οποιος, χωρίς να διαθέτει «παλιά ταυτότητα», πιστεύει ότι μπορεί να γίνει αρχιερέας στο κόμμα που επιχειρεί να αλλάξει προσωπείο έχει ψευδαισθήσεις και καλά θα κάνει να μελετήσει το «προσκλητήριο θέσπισμα» του κυρίου Λαλιώτη. Γιατί διαφορετικά, όταν θα καταλάβει ότι απλά έπαιξε τον ρόλο του «λαγού», θα είναι αργά για «δάκρυα» μετανοίας.
Μπορεί ο κύριος Χρυσοχοΐδης το 2011 να είχε δηλώσει ότι ο Γ. Παπανδρέου «…μόνο σε αποικία θα ήταν υποψήφιος αρχηγός…» και να «κατήγγειλε» την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως υπαίτια της χρεοκοπίας λέγοντας ότι «…η διετής κυβέρνηση η δική μας οδήγησε σε αδιέξοδα. Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά. Οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και, τέλος, οδήγησε σε εθνική αποδιοργάνωση», αλλά στη θάλασσα της ημιμάθειας όπου ρίχνουν τα δίχτυα τους ο κ. Λαλιώτης και οι σύντροφοί του ο «προοδευτικός φλόμος» είναι ακόμα ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Επίσης, είναι βέβαιο ότι μπροστά στο δέλεαρ της εξουσίας τα περισσότερα στελέχη είναι πρόθυμα «να γλείψουν εκεί που έφτυναν». Γιατί η αξιοπρέπεια στον χώρο της πολιτικής σπανίζει. Ιδιαίτερα σήμερα που το πολιτικό προσωπικό έχει οδηγηθεί στην απόλυτη απαξίωση.
Η περιθωριοποίηση των, κατά τεκμήριο, πιο ικανών στελεχών από «άδεια πουκάμισα», επειδή τόλμησαν να αμφισβητήσουν την «κληρονομική ιδιοκτησία» του ΠΑΣΟΚ, και η ενθουσιώδης υποδοχή του Γ. Παπανδρέου κατά την πρόσφατη διαδικασία είναι χαρακτηριστικές των στερεοτύπων που καθοδηγούν τα μέλη και τους ψηφοφόρους του «Κινήματος». Η αποδοχή, με «σφιγμένο στομάχι», ως αναγκαίων κακών, προς χάριν της εξουσίας, του κυρίου Σημίτη και του κυρίου Βενιζέλου είναι χαρακτηριστική του πνεύματος που κληροδότησε η «επαναστατική περίοδος» της πρώτης αντιπολίτευσης και της πρώτης οκταετίας. Είναι φανερό ότι το «φάντασμα της Αλλαγής» στοιχειώνει τη Χαριλάου Τρικούπη.
Ας μην ελπίζουν λοιπόν όσοι «νεοπροσήλυτοι» καλοπροαίρετα σπεύδουν να θέσουν υποψηφιότητα για την ηγεσία του δήθεν «νέου» πολιτικού σχηματισμού. Η θέση είναι πιασμένη από τα «ιστορικά» πρόσωπα της «Αλλαγής» ανεξαρτήτως παρελθόντος, ικανοτήτων και ηθικού έρματος. Για τους υπολοίπους επιφυλάσσεται η θέση του «λαγού», σε μια επικοινωνιακή προσπάθεια να δοθούν στο εγχείρημα βάρος και αξιοπιστία. Σε μια προσπάθεια να επιβεβαιωθούν το όνειρο και η προσφώνηση της προέδρου στο πρόσφατο συνέδριό τους: «Συντρόφισσες & σύντροφοι, ε, ναι, λοιπόν… ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ!»
*Τ. πρόεδρος της ΟΛΜΕ – καθηγητής
