Μια από τα ίδια μας είπε ο Τσίπρας, γκρίνιαξαν οι επαγγελματίες της Θεσσαλονίκης. Και τι ήθελαν; Να βγάλει, από τώρα, τα μαγικά του καπέλου;
Η “παράσταση” με τις παραγωγικές τάξεις, γύρω – γύρω από πρωθυπουργούς, μια εβδομάδα πριν από την ΔΕΘ είναι, χρόνια τώρα, από ανούσια έως κωμική.
Τίποτε δεν αλλάζει αν το φτηνό αυτό θέατρο σκηνοθετείται στην Αθήνα, με σκηνικά Μαξίμου, ή στην Θεσσαλονίκη (από τον χρόνο αυτό) στο “πολιτικό θέατρο Βορείου Ελλάδος” με επωνυμία “Γραφείο Πρωθυπουργού”. Η παράσταση ήταν και παραμένει “πατάτα”.
Οι “ηθοποιοί” επιλέγονται από τον εκάστοτε πρωθυπουργό για να πείθουν. Οι κομπάρσοι είναι δεδομένοι.
Στο Μαξίμου παριστάνουν τους εκπροσώπους της κεντρικής βιομηχανίας, τους μικρομεσαίους και τους εμπόρους. Στην Θεσσαλονίκη την παραγωγική περιφέρεια της χώρας και τους τοπικούς παράγοντες των επαγγελματιών, των βιοτεχνών και των εμπόρων.
Και μετά από μία εβδομάδα όλο αυτό το θεατρικό μπουλούκι, μαζί με τους κομπάρσους, μεταφέρεται στις στημένες αίθουσες για να ακούσουν τον πρωθυπουργό, που εδώ και μια 10ετία, (τουλάχιστον) καταχειροκροτείται, ενώ δεν λέει τίποτε.
Δεν θα φαινόντουσαν τόσο αστεία όλα τούτα, αν οι εκπρόσωποι των παραγωγικών τάξεων τα αφήναν να περάσουν, όπως συμβαίνει στα μνημόσυνα… Εκεί δεν σχολιάζεις αν το καφεδάκι ήταν κρύο και το κονιάκ κακής ποιότητας… Πηγαίνεις με κάποιο ύφος, κάνεις το χρέος σου και αποχωρείς.
Γιατί το (δυστυχώς) θεσμικό ετήσιο θέατρο των εγκαινίων της ΔΕΘ δεν αφορά σε τίποτε την οικονομία, τον επιχειρηματικό κόσμο, τα αναγκαία οικονομικά οράματα της Ελλάδας, (για τους νέους) ή το μέλλον της κοινωνίας μας μέσα στο άθλιο οικονομικό περιβάλλον που ζούμε εδώ και δεκαετίες.
Το θέατρο (χωρίς εισαγωγικά) της ΔΕΘ είναι εσωτερική υπόθεση της εκάστοτε κυβέρνησης και των οπαδών της. Είναι τα μηνύματα, για το πώς θα παιχθεί το κυβερνητικό παιχνίδι ώστε να στριμωχτεί το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία στις εκλογές.
Μια οικονομία ελεγχόμενη (ακόμη) σε ποσοστό 75% από ένα άθλιο κράτος αποτυχημένο επιχειρηματία, μπαταχτσή, χωρίς ταυτότητα και με αγωνία πώς θα κρατήσει τα ζημιογόνα μονοπωλιακά και απαράδεκτα μικρομάγαζά του στην ενέργεια, στα νερά, στις μεταφορές, στις υποδομές, και το υπέδαφος μόνο για διορισμούς, τι αξιόλογα πεπραγμένα έχει να παρουσιάσει.
Τι σημαντικό να προσφέρει στην κοινωνία και στα μορφωμένα παιδιά της εκτός από ρουσφέτια με ειδικότητα καθαρίστρια ή οδοκαθαριστή και δια της πονηρής αυτής οδού… αναρρίχηση (μέσω του κόμματος) σε βαθμίδες της ιεραρχίας του κράτους (αν δεν μπορείς να καβαλήσεις στον κορβανά μέσω ΑΣΕΠ).
Γαρνιτούρα στο κεντρικό αυτό σκηνικό, της ελεγχόμενης κρατικής οικονομίας, (αυτής που ακούν στην Ρωσία, την Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, την πρώην Ανατολική Γερμανία, την Βουλγαρία αλλά και την, δική μας, Κύπρο και τινάζουν τον γιακά τους) οι Έλληνες ιδιώτες επιχειρηματίες.
Και δεν αναφέρομαι στους εκάστοτε και μεσάζοντες συνομιλητές κομμάτων και κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως δόγματος, αρχών και προθέσεων. Αναφέρομαι στους, εκ των υστέρων, διαμαρτυρόμενους μικρομεσαίους, μικροπαραγωγούς, επαγγελματίες και εμπόρους.
Δηλαδή τι περίμεναν να ακούσουν στην ΔΕΘ, και πριν 10 χρόνια, το 2008, ας πούμε, από την Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή που είχε υποσχεθεί επανίδρυση του κράτους.
Ότι θα έκανε αυτό που έκαναν οι Κύπριοι “…κόψαμε δαπάνες του κράτους για να πετύχουμε πλεόνασμα και απεφύγαμε τους φόρους…” (δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών κ. Χάρη Γεωργιάδη στον ΣΚΑΙ).
Τι περίμεναν να ακούσουν στην ΔΕΘ από τον Γιώργο Παπανδρέου που έγινε κυβέρνηση με σύνθημα το “λεφτά υπάρχουν”, τις ημέρες που το ΔΝΤ του χτυπούσε την πόρτα.
Τι περίμεναν να ακούσουν στην ΔΕΘ από τους Σμαροβενιζέλους που πρόλαβαν τους κομμουνιστές… και μας πήραν πρώτοι τα σπίτια με τον ΕΝΦΙΑ (μετρείστε την πτώση της αγοράς ακινήτων και στις ημέρες τους) μπας και δεν έβγαινε ο κορβανάς να πληρώσει και τα δικά τους παιδιά στο κράτος…
Και τώρα, τι ζητάτε να ακούσετε από τον Αλέξη Τσίπρα στην ΔΕΘ, σύντροφοι καπιταλιστές, όταν ακροατήριό του (εκτός από τους Μέρκελ, Σόιμπλε, Μακρόν -που τον κρίνουν χρήσιμο για να πάρουν πίσω τα δανεικά μαζί με κρατικές δουλειές-) είναι όσοι τον θεωρούν εγγύηση να μην μικρύνει το κράτος. Γι’ αυτό και τα φετινά κουνέλια και περιστέρια, από το “καπέλο” της ΔΕΘ, θα κοιτάνε τους νέους. Τους λίγους νέους, που έχουν μείνει στον τόπο. Αυτούς που δεν πήραν (ακόμη) χαμπάρι τι μας περιμένει (αρχικά ) μέχρι το 2025.
Του Γιώργου Κράλογλου
