Σκέφτηκα στην αρχή να βάλω τίτλο «Πόση ξεφτίλα αντέχεις πατριώτη Τσακνή;» αλλά μετά, θυμήθηκα κάτι ωραίες βραδιές στην Κυψέλη και μια συναυλία με φεγγάρι, στη λίμνη Πλαστήρα. Το ερώτημα βέβαια παραμένει αλλά μάλλον θα απαντηθεί μετά το πέρας της «ποινής» που εκτίει ο καρδιτσιώτης μουσικός, τιμωρώντας τον εαυτό του…
Στο κάτω κάτω, τι μας ενδιαφέρει ο Τσακνής και τα ματαιόδοξα «βίτσια» του, όταν υπάρχει ο συμβολισμός της ΕΡΤ για την κατάληψη του ελληνικού κράτους. Μαζί με την Ολυμπιακή, η κρατική ραδιοτηλεόραση, υπήρξε η σημαία του δημοσιουπαλληλικού κρατισμού. Έθρεψε κόσμο και κοσμάκη, μέχρι που η αλαζονεία των συνδικαλιστών της, να οδηγήσει την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου να την κλείσει. Τεράστιο λάθος βέβαια, αφού αποδείχτηκε ότι κάθε «ήττα» της «αριστερής επανάστασης» αποτελεί και νέα παρακαταθήκη για την διαχρονική παράδοση των απανταχού «αγωνιστών» της!
Συνεχίζει βεβαίως, σήμερα, να στεγάζει 2,5 χιλ. λαϊκούς εργαζόμενους- οι άλλοι τόσοι όλων των ιδιωτικών μέσων, μαζί, είναι «ελίτ»- με τηλεθέαση κάτω από 3% και με άγνωστο προϋπολογισμό για την τσέπη μας.
Επειδή όμως, σε όλες τις λαϊκές δημοκρατίες τα μνημεία ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, χθες έγιναν τα αποκαλυπτήρια στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Τίνος ιδέα ήταν δεν ξέρω αλλά αποδείχθηκε εξαιρετικά ευρηματική, αφού προσέφερε άφθονο γέλιο και τροφή τουλάχιστον δύο ημερών για τα δίκτυα- καλή επίδοση για ένα μικρό μνημείο.
Ήταν όλοι εκεί. Και πιο λαμπερή απ΄όλους,η Ραχήλ Μακρή (εμβληματική μορφή πάνω στα κάγκελα μαζί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, στην εποχή του αγώνα). Και δεν έχασε την ευκαιρία να θυμηθεί τα παλιά. Ξεφώνισε τον Τσακνή ως «προδότη» κι εκείνος, της ανταπάντησε «να σκάσει»! Έγιναν γενικώς ρεζίλι, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό κακό εαυτό τους. Αυτόν που προκύπτει από τον συνδυασμό των παλιών «εξαμηνιτών» του εξτρεμισμού και των σημερινών «νεοφιλελεύθερων».
Είναι ολόκληρη η χώρα για γέλια ή μόνο ο αριστερός θίασος; Aς μην έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Έχουν υπάρξει κι άλλες τελετές απείρου κάλλους. Με σκηνώματα, εικόνες, λιτανείες και διάφορα τελετουργικά, στα οποία, σημειωτέον, συμμετέχει και η εθνοσωτήριος σημερινή συριζοανελική “χορωδία”…
Το μνημείο όμως, της ΕΡΤ απεικονίζει ξεκάθαρα, τον διαχρονικό, αγωνιώδη και διακαή πόθο του Έλληνα να διοριστεί στο Δημόσιο! Τα χέρια που προσπαθούν να ανοίξουν την πόρτα για να χωθούν. Ένας σωρός από στριμωγμένους πίσω από το κομματικό παραπέτασμα. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, ταυτότητας και τάξης. Ο αφανής υποψήφιος για μία οργανική θέση-φετίχ για ολόκληρη την κοινωνία της Μεταπολίτευσης.
Πέρα από εκεί, η κίνηση κάποιων να στήσουν μνημείο στην ΕΡΤ, δείχνει την κλασική αριστερή αφέλεια αυτών που τη διοικούν. Δεν ξέρω αν ήταν απαίτηση των συνδικαλιστών ή του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ αλλά είναι γεγονός ότι κάνουν τα πάντα για να γίνουν εριστικοί, εκδικητικοί και διχαστικοί. Προκαλούν με την προπαγάνδα και με «αψίδες θριάμβου», λες και πρόκειται να μείνουν για πάντα στην εξουσία. Γιατί αν ήθελαν να απαντήσουν στο «μαύρο» του Σαμαρά, δεν είχαν παρά να δημιουργήσουν μία σύγχρονη και αντικειμενική δημόσια τηλεόραση.
Το χούι όμως και η αρρώστια της εμπάθειας δεν κόβεται. Με «μνημεία», ξεφωνητά και γελοιότητες το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν τον κόσμο και να υπογράφουν την ανεργία των εργαζομένων στο μέλλον. Και είναι κρίμα για κάποιους οι οποίοι εργάζονται σκληρά και με αξιοπρέπεια.
Ας μην έχουν αυταπάτες οι σύντροφοι των «μνημείων». Ο συμβολισμός δεν αφορά κανέναν αγώνα «υπέρ ιερών και οσίων» του δημόσιου φορέα. Μνημείο κρατισμού είναι για όλους αυτούς που στριμώχνονται να μπουν στο Δημόσιο. Και τρόπαιο όλων των καρεκλοκένταυρων που, ως συνήθως, τους εργαζόμενους, τους παίρνουν, χωρίς δίκη και αιδώ, στο λαιμό τους…
Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
