Του Μανώλη Κοττάκη
Διαβάζω κάθε τρεις και λίγο δηλώσεις του αρμόδιου για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής Νίκου Παππά, με τις οποίες ζητείται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να λάβουν θέση για τις απόψεις των καναλαρχών. Για την ανακοίνωση του συνδικαλιστικού οργάνου τους, που αμφισβητεί τώρα την απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης για τον αριθμό των αδειών, για την πρόθεσή τους να μην πληρώσουν τίμημα για τις άδειες, για τις αγωγές που κατατέθηκαν εναντίον του ιδίου και του γενικού γραμματέα Ενημέρωσης κ.λπ.
Τυπικά, ο υπουργός έχει δίκιο. Πράγματι έχει ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς όλους όσοι -στα κόμματα αναφέρομαι- έδωσαν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο να κάνουν τώρα πως δεν ακούν όταν το Ραδιοτηλεοπτικό προσδιορίζει πλαφόν αριθμού αδειών. Αξιολογούνται αυτά. Με μερικές διαφορές, όμως. Πρώτον, τα κανάλια είναι εταιρίες, όχι κόμματα που αναζητούν ψήφο και δεν φοβούνται την αντιπαράθεση όταν πρόκειται να αποφύγουν ένα έξοδο που τα βοηθά να διατηρήσουν τη βιωσιμότητά τους. Δεύτερον, η έκκληση του υπουργού προς τα κόμματα να λάβουν θέση δεν συνιστά ισχύ, αλλά έλλειψη ισχύος. Οταν εξαρτάς το δίκαιό σου από την αναγνώριση των αντιπάλων σου, τούτο σημαίνει ότι έχεις χάσει κυριαρχία. Το κρίσιμο στην πολιτική δεν είναι να δικαιώνεσαι από τα πράγματα, αλλά να επιβάλλεσαι στα πράγματα.
Τρίτον, η κυβέρνηση επιχειρεί να ρυθμίσει το τοπίο στα ΜΜΕ χωρίς ισχύ, γιατί όταν την είχε δεν την αξιοποίησε, ενώ όταν επιχείρησε να την αξιοποιήσει καθυστερημένα έκανε του κεφαλιού της. Εάν η νομοθετική πρωτοβουλία για τη διαγωνιστική διαδικασία διεξαγόταν εντός του πρώτου οκταμήνου του 2015, τότε που ο Τσίπρας ήταν στο απόγειο της δύναμής του και οι πολίτες στο δημοψήφισμα έκαναν το αντίθετο από αυτό που τους υποδείκνυαν τα κανάλια, τότε και άδειες θα είχαν δοθεί και λεφτά στα ταμεία θα είχαν μπει και τάξη θα υπήρχε. Δεν συνέβη αυτό.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Οταν η κυβέρνηση νομοθέτησε τη διαδικασία αδειοδότησης, υπήρξαν κορυφαίοι που την προειδοποίησαν ότι το κάνει με λάθος τρόπο και το πόνημά της θα αμφισβητηθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Πάλι δεν άκουσαν. Αν είχε συγκροτηθεί πρώτα το Ραδιοτηλεοπτικό, το αργότερο το φθινόπωρο του 2016 θα είχε αδειοδοτήσει χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Τώρα η κυβέρνηση δείχνει να κερδίζει σε επίπεδο ουσίας τον νομικό πόλεμο, αλλά έχει χάσει σε επίπεδο κυριαρχίας και ισχύος τον ουσιαστικό πόλεμο. Εκείνοι που μαντρώθηκαν πέρυσι στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και κοιμούνταν σε ράντζα για να πάρουν την άδεια αντί 70.000.000 ευρώ φέτος δεν νιώθουν τον παραμικρό φόβο για την τέως λαοπρόβλητη και εξασθενημένη στις δημοσκοπήσεις κυβέρνηση και δεν πληρώνουν μία. Η «στιγμή» πέρασε, έφυγε και χάθηκε.
