Άλλος τρόπος να ξεχάσουμε το παραμύθι “ανάπτυξη” δεν υπάρχει. Μόνο περνώντας και από εμάς. Για να μας αποκαλύψει ότι έχουμε μείνει στο 1981.
Όποιος θυμάται, και θέλει, ας ξαναφέρει ζωντανά στο μυαλό του εκείνη τη “σπουδαία… τη μοναδική εποχή”. Με το κράτος να μεγαλώνει (ακόμη περισσότερο από εκείνο του 1975-1981). Και την ιδιωτική οικονομία να μικραίνει (όσο ήταν αναγκαίο) για να περάσει (προς εξυγίανση…) από το κράτος…
Ας διαλογισθεί το “μεγαλείο” της οικονομίας μας… με τα κρατικά μονοπώλια στο ρεύμα, στα νερά, στις μεταφορές, στις υποδομές, στις μεγάλες και μικρές προμήθειες.
Και ανάμεσα σε αυτόν τον “οικονομικό παράδεισο” των ΔΕΚΟ ας αναπολήσει… το κράτος – μεταλλευτή, το κράτος – μεταλλουργό, το κράτος-τσιμεντοβιομήχανο, το κράτος-κλωστοϋφαντουργό, το κράτος-λιπασματοβιομήχανο, το κράτος-χαρτοβιομήχανο, το κράτος-ναυπηγό, το κράτος-κατασκευαστή προϊόντων άμυνας, το κράτος-μικρομεσαίο παραγωγό ούζου…
Τι εποχές!!! Τι ένδοξες στιγμές… Με τις “στρατιές” κομματικών-φρουρών (όλων των κομμάτων και όλων των χρωμάτων), να διορίζονται βιομήχανοι, CEO, υπεύθυνοι προμηθειών… εξαγωγών… Και χιλιάδες “φρουροί” με ειδικότητες χρήσιμες 2-3 φορές τον χρόνο… για λίγες ώρες.
Και από κοντά οι εργατοπατέρες να μιλάνε για λαϊκή κατάκτηση. Δικαίωση του αγώνα τους για φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα στον λαό… Για φτηνά λιπάσματα στην αγροτιά. Για φτηνή ζάχαρη στον μεροκαματιάρη… Για τσάμπα συγκοινωνίες… Για λιμάνια και αεροδρόμια του λαού…
Κορυφαίος σύμμαχος οι κρατικές υπηρεσίες. Το κράτος πάνω από όλα. Και άσε τον ιδιώτη επιχειρηματία (εχθρό του λαού) να πάει από εκεί που ήρθε… Να φεύγει από την Ελλάδα. Καλύτερα για όλους εμάς…
Απλήρωτη η ΔΕΗ. Κανένα πρόβλημα για το κράτος μπαταχτσή-επιχειρηματία. Θα ψάξει η ΔΕΗ να βρει τα λεφτά. Θα κόψει το λαιμό της. Απλήρωτη όμως η ΔΕΗ από ιδιώτη επιχειρηματία. Λουκέτο… Για να μάθει το κεφάλαιο να πληρώνει…
Ζητάει άδεια για μηχανήματα ή οικοδομική άδεια η κρατική-βιομηχανία; Σε μία εβδομάδα εκδίδεται!!!
Η ίδια άδεια για ιδιωτική βιομηχανία, ξενοδοχείο ή άλλη επιχείρηση θέλει 6 μήνες μέχρι 1 χρόνο. Μαζί με μελέτες επί μελετών.
Οι ζουρλομανδύες με τους κρατικούς-βιομήχανους καταλάγιασαν κοντά στο 2000. Κράτησαν 20 χρόνια στην πλάτη του φορολογούμενου και το Τσοβόλα δώστα όλα… Μας έμειναν αμανάτι… μόνο οι ΔΕΚΟ. Και κάποιες σκόρπιες κρατικές επιχειρήσεις στην αγροτική παραγωγή και την εθνική άμυνα.
Στα χρόνια της κρίσης και από το 2014 μέχρι και το 2017 προβάλλουμε, στα χαρτιά (λόγω μνημονίων και προαπαιτούμενων βεβαίως) την αποκρατικοποίηση 29 ΔΕΚΟ που δήθεν θα αλλάξει και το μείγμα της εθνικής μας οικονομίας.
Στην πράξη όμως; Η ΔΕΗ είναι σε κατάσταση πτώχευσης που δεν παίρνει άλλο. Αλλά το κράτος την διεκδικεί ακόμη. Ο ΟΑΣΘ επέστρεψε (καθολικά) στην αγκαλιά του κράτους. Τα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκη τα δώσαμε λίγο πριν τη σύρραξη… Τα 14 αεροδρόμια μόνο επειδή οι Γερμανοί δεν παίζονται… Και το Ελληνικό το κάναμε δάσος και ποταμάκια… για να το χαλάσουμε.
Στους ιδιώτες επενδυτές διαφημίζουμε κάποιες δήθεν απλοποιήσεις-φαντάσματα μαζί με ακαταλαβίστικες διατάξεις αναπτυξιακών νόμων. Όλα αυτά μόνο στα λόγια και στα χαρτιά…
Στην πράξη για να ξεμπλοκάρει ιδιώτης την υπόθεσή του με την άδεια εγκατάστασης θα χρειαστεί 16-26 μήνες. Και αφού δώσει ό,τι έχει και δεν έχει να πληρώσει μελέτες.
Για να βρεις άκρη με την χωροταξία, με τα κρατικά τιμολόγια ρεύματος, νερού, ανακύκλωσης, και αποβλήτων πρέπει να “συναντήσεις” τα μισά υπουργεία και να “κανακεύεις” Δήμους και Κοινότητες.
Και τι κερδίζεις με όλα αυτά; Μια άδεια λειτουργίας ισχύος 1-2 ετών που δεν έχει καμία δύναμη μπροστά στην πιθανή ομάδα κομματικών της περιοχής που δεν κάνουν κέφι ούτε εσένα ούτε την επιχείρησή σου γιατί έτσι λέει το κόμμα…
Ας πούμε λοιπόν ότι η ανάπτυξη έρχεται και στην Ελλάδα με σκοπό να μείνει. Όπως έμεινε στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, την Ισπανία, στη Ρουμανία και την Κύπρο (δείτε τα στοιχεία). Τι διαφορετικό θα συναντήσει από ένα κράτος-καραγκιόζη με την γνωστή οικονομική πολιτική της μιας εβδομάδας ή των τριών μηνών. Πολιτική που βαστάει πάντα μέχρι τις εκλογές. Τι διαφορετικό θα βρει από το 1981 και λίγο πιο πίσω… Πείτε μου εσείς τώρα…
του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr
