“Σκόνη” οι Καραμανλής και Παπανδρέου. Κρατικοποίηση ο ένας κοινωνικοποίηση ο άλλος. Ανίκανοι να εφεύρουν την αποιδιωτικοποίηση Σπίρτζη.
Τι είναι η από-ιδιωτικοποίηση; Όπως εξηγεί, ο κομισάριος Υποδομών και Μεταφορών (σε συνομιλία στο κρατικό ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον ΟΑΣΘ) “…απο-ιδιωτικοποίηση είναι ο ακριβός αντίθετος όρος από την αποκρατικοποίηση. Σημαίνει την απαλλαγή από κρίσιμους τομείς της κοινωνικής πολιτικής και στρατηγικούς τομείς της εθνικής οικονομίας κρατικοδίαιτων ολιγοπωλίων και μονοπωλίων. Σημαίνει ότι ξεκινάμε να ανακτάμε την χαμένη μας εθνική κυριαρχία και να εφαρμόζουμε πολιτικές που πιστεύουμε”.
Και “κουνώντας το δάκτυλο” σε επικριτές, φιλελέδες της Ν.Δ., τους συνιστά “Δεν θα ήταν κακό σε κάποια θέματα να μιμηθούν είτε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είτε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα τους κατηγορήσει κανείς, έξω από τα κόμματά τους”.
Μας έβαλε όλους στην θέση μας ο σύντροφος Σπίρτζης. Φιλελέδες, κόμματα, αλλά και τους “πνευματικά καθυστερημένους” να εμπεδώσουμε, το αριστερό όραμα της απο-ιδιωτικοποίησης…
Πως δεν το σκεφτήκαμε μέχρι σήμερα; Πως μας ξέφυγε; Τέρμα τα περί κρατικοποιήσεων. Στο λέει ξεκάθαρα ο άνθρωπος. Αυτό που πάθαμε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και δεν το καταλάβαμε ήταν απλά μια σοσιαλμανία… Και πολύ καλά ο ΣΕΒ τον είχε χαρακτηρίσει σοσιαλμανή.
Αντίθετα… αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ (με το νομοσχέδιο για τον ΟΑΣΘ) είναι απλά μια απο-ιδιωτικοποίηση… Τίποτε άλλο. Καμιά σχέση με τις κρατικοποιήσεις Καραμανλή. Μακριά… από τις κοινωνικοποιήσεις του Ανδρέα.
Με την απο-ιδιωτικοποίηση Σπίρτζη αποκτάς την εθνική σου κυριαρχία. Είναι άλλο πράγμα. Πόσο πιο καθαρά να μας το πει “…Με την απο-ιδιωτικοποίηση ξεκινάμε να εφαρμόζουμε πολιτικές που πιστεύουμε”.
Δεν το άντεξε ο άνθρωπος. Το έβγαλε από μέσα του. Και είχε δίκιο… Τόσο κλάμα έριξε, ως κομισάριος Υποδομών-Μεταφορών, παραδίδοντας “στα συμφέροντα” την μια το Ελληνικό, την άλλη την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τόσα κρατικά αεροδρόμια και λιμάνια. Πώς να ξεχάσεις τόσα λιμάνια…
Τι να τρέξει και τι να προλάβει ο σύντροφος Σπίρτζης. Την εθνική κυριαρχία που πήγε χαμένη… με την αποκρατικοποίηση ή την επιμονή του Τσίπρα να φέρει Κινέζους, Ιταλούς, Γερμανούς, Ρώσους και Γάλλους για να “ψωνίσουν” όσο κράτος θέλουν.
Και ας ήταν αυτό όλο και όλο που έχει υποφέρει ο Σπίρτζης. Αναγκάζεται να κάθεται σε μια γωνιά και να μην βγάζει άχνα όταν ο σύντροφός Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρης Παπαδημητρίου πηγαινοέρχεται στην Αμερική να φέρει ιδιώτες επενδυτές και για τις 29 ΔΕΚΟ που πρέπει να πωληθούν μέχρι το 2018.
Τόση εθνική κυριαρχία θα πάει χαμένη με την αποκρατικοποίηση. Τόσος κρατικός πλούτος στα χέρια των “κατακτητών του κεφαλαίου”. Στα συμφέροντα. Που να αρχίσει το κλάμα… και που να τελειώσει ο οδυρμός…
Και δεν μας φτάνει ο Παπαδημητρίου, σύντροφοι. Έχουμε και τον Στέργιο Πιτσιόρλα του Οικονομίας και Ανάπτυξης. Επιμένει και αυτός πως το κράτος είναι ακατάλληλος επιχειρηματίας . Ότι οι επενδύσεις που έχει ανάγκη ο τόπος (για να δουλέψουν και οι άνεργοι) θα έλθουν μόνο από ιδιώτες. Από Έλληνες και ξένους κεφαλαιούχους.
Αφόρητο το μαρτύριο Σπίρτζη. Τι να προσφέρει, σε εθνική κυριαρχία και εθνική υπερηφάνεια, μόνο ένας ΟΑΣΘ που απο-ιδιωτικοποιείται… στην Θεσσαλονίκη. Τι να καλύψει όταν μέχρι το τέλος του 2017 ο Τσίπρας έχει δεσμευθεί να πουλήσει τον ΟΛΘ, την ΕΥΑΘ και κάποια άλλα λιμάνια και αεροδρόμια.
Από την μια θα εφαρμόζουμε, ως ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικές που πιστεύουμε. Και από την άλλη, (πάλι ως ΣΥΡΙΖΑ) θα πουλάμε το κράτος… πράγμα που δεν πιστεύουμε;
Και ίσως να είναι εύκολο και απλό στους Τσίπρα, Παππά, Δραγασάκη, Τσακαλώτο, ΑΝΕΛ και τους 153 “ναι σε όλα” (που ψήφισαν αποκρατικοποίηση) έστω και αν αναγκάζονται… να κυβερνήσουν με μνημόνια και προαπαιτούμενα.
Αλλά “γνήσιοι πατερούληδες” όπως Σπίρτζης, Σκουρλέτης, οι “53” του Τσακαλώτου (γνωστοί και ως άλλα λένε και άλλα κάνουν) θα περιέλθουν σε οικτρή κατάσταση χωρίς άλλη απο-ιδιωτικοποίηση… “…χωρίς απαλλαγή από κρίσιμους τομείς της κοινωνικής πολιτικής και στρατηγικούς τομείς της εθνικής οικονομίας κρατικοδίαιτων ολιγοπωλίων και μονοπωλίων…” (μανιφέστο Σπίρτζη για τον ΟΑΣΘ). Πως θα ζήσουν αυτόν τον όλεθρο; Θα τους καταλάβουμε; Θα τους συμπονέσουμε;
Του Γιώργου Κράλογλου
