Το Gay Pride του 2017 πέρασε πλέον στην ιστορία. Υπό τις συνήθεις επιθέσεις των ομοφοβικών (καθώς και των κρύπτοομοφοβικών του στυλ «Δε με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στην κρεβατοκάμαρά του αλλά…») αλλά και υπό τις (σαφώς πιο βάσιμες) επιφυλάξεις εκείνων που υποστηρίζουν πως το ιβέντ που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα δεν έχει καμία σχέση με τις αντίστοιχες πραγματικά ανατρεπτικές διαδηλώσεις που πραγματοποιούνταν πριν χρόνια σε πόλεις όπως το Βερολίνο.
Εγώ θα αναφερθώ σε μια «λεπτομέρεια» η οποία πάντως δεν πέρασε απαρατήρητη. Στη συγκέντρωση –και για πρώτη φορά αν δεν απατώμαι- συμμετείχε μια ομάδα gay αστυνομικών (άνδρες και γυναίκες) φορώντας μάλιστα ομοιόμορφα μπλουζάκια που πάνω τους έγραφαν «Δράση Αστυνομικών Ενάντια στον Ρατσισμό».
Η παρουσία των ανθρώπων αυτών ενόχλησε. Έτσι κάποιες δεκάδες Μπροοδευτικοί αγαναΧτισμένοι νεαροί επιτέθηκαν στους αστυνομικούς και με βρισιές και σπρωξιές προσπάθησαν να τους βγάλουν από την πορεία αλαλάζοντας «Έξω οι μπάτσοι από το Pride» και διάφορα άλλα ακατάληπτα συνθήματα εναντίον του σεξισμού και του καπιταλισμού (ο οποίος πάει με όλα). Μη νομίζετε πως οι «επιτιθέμενοι» ήταν gay οι ίδιοι. Μάλλον για σκάουτινγκ για την ενίσχυση του «Χώρου» είχαν πάει όπως άλλωστε κάνουν συχνά με τους μετανάστες, τους μαθητές των κυριλέ σχολείων κ.ο.κ. Φυσικά, η γενναία αυτή πράξη απώθησης των «μπάτσων» με την προσφιλή τακτική του «δέκα εναντίον ενός» αποθεώθηκε και στα σόσιαλ μίντια από τους γνωστούς ανώνυμους αργόσχολους τουιτεράδες της διαδικτυακής επανάστας.
Προς τιμήν τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Λάμπρου και Νίκος Καρανίκας (πανταχού παρών αυτό το παιδί!) παρενέβησαν και φυγάδεψαν τους αστυνομικούς οι οποίοι συνέχισαν να συμμετέχουν στην πορεία από το «μπλοκ» του εν λόγω κόμματος. Εκεί ήταν ασφαλείς. Βλέπετε, οι τραμπούκοι που τους επιτέθηκαν ποτέ δεν θα πείραζαν το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο ψωμάκι τους έχει δώσει να φάνε η Κουμουνδούρου.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτοί οι «οργισμένοι νέοι». «Αριστεριστές»; «Αναρχικοί»; Μπαχαλάκηδες; Δεν είμαι και σίγουρος- χωρίς τις κουκούλες και τις μολότοφ δεν μπόρεσα να τους αναγνωρίσω. Το μόνο το οποίο γνωρίζω με σιγουριά είναι πως το να είσαι αστυνομικός στην Ελλάδα του σήμερα και να πηγαίνεις στο Gay Pride με το πρόσωπο ακάλυπτο χρειάζεται τόλμη, γενναιότητα και θάρρος. Αρετές που σαφώς δεν διαθέτουν οι τραμπούκοι της ιστορίας μας.
