Του Γ. Λακόπουλου
«Δημοκρατικό πανεπιστήμιο» ήταν ο κεντρικός τίτλος της «Αυγής» την περασμένη Παρασκευή, προβάλλοντας την επιστροφή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης του Πανεπιστήμιου και της έννοιας του ασύλου στις περιόδους που μετέτρεπαν τους χώρους των Ιδρύματος σε νησίδες ανομίας και ασυδοσίας – εκτός δικαιοδοσίας της Πολιτείας.
«Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο»; Έρχονται δεύτεροι. Αυτό ακριβώς δημιουργούσε πριν από 35 χρόνια ο περίφημος Νόμος Πλαίσιο για τα ΑΕΙ. Μόνο που μερικά χρόνια αργότερα ο Γιάννης Πανούσης και ο Διονύσης Κλάδης που τον συνέταξαν , έγραψαν ένα μνημειώδες άρθρο στο «Βήμα» με τίτλο: «MEA culpa».
Το «Δημοκρατικό πανεπιστήμιο» ωφέλησε τη Δημοκρατία, αλλά έβλαψε το Πανεπιστήμιο. Από τότε κάθε κυβέρνηση- και κάθε υπουργός της ιδίας κυβέρνησης -αισθανόταν την υποχρέωση να κάνει δώρο στον εαυτό το μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμισή. Η περίοδος Τσίπρα έχει ήδη τρεις σε 2,5 χρόνια. Κανείς όμως δεν τόλμησε να θίξει τα φετίχ του νόμου – πλαισίου.
Το έκανε εν μέρει η Μαριέττα Γιαννάκου και περισσότερο συστηματικά η Αννα Διαμαντοπούλου. Όσα νομοθέτησε η δεύτερη, με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη, δεν ήταν τόσο μεγάλες τομές όσο προβλήθηκαν. Ούτε εφαρμόσθηκαν ποτέ στο σύνολο τους προτού αρχίσουν να ξηλώνονται πρώτα από την ΝΔ – που τα είχε ψηφίσει- και μετά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έδιναν όμως στο Πανεπιστήμιο νομική βάση να κινηθεί μπροστά αν ήθελε. Έβαζαν το πολιτικό σύστημα να σκεφθεί διαφορετικά. Και έστριβαν το τιμόνι προς τον πραγματικό κόσμο με τη πραγματική ανώτατη εκπαίδευση. Δεν ήταν επανάσταση, αλλά δεν ήταν και λίγο.
Τώρα ο Κ. Γαβρόγλου, βάζει το Πανεπιστήμιο στη μηχανή του χρόνου και το στέλνει πίσω στον μεσαίωνα του. Η επιστροφή της ασυδοσίας δια του ασύλου και η φοιτητική συμμετοχή στη διοίκηση οδηγούν την τριτοβάθμια εκπαίδευση σε κατάσταση μεταξύ οπισθοδρόμησης, ακινησίας και διάλυσης.
Το «Πανεπιστήμιο των ομάδων» δοκιμάσθηκε και απέτυχε. Κι όποιος θέλει να το διαπιστώσει δεν έχει πάρα να συγκρίνει τα ελληνικά ΑΕΙ με τα ευρωπαϊκά, ιδιωτικά και δημόσια. Ας επισκεφθεί ένα ξένο πανεπιστήμιο και ένα ελληνικό και ας κρίνει.
Γιατί επαναφέρει Τσίπρας ό,τι έτεινε να ξεπεραστεί; Οι πιο πειστικές εξηγήσεις δείχνουν εσωκομματική διαχείριση. Ακριβέστερα αφορούν ένα είδος «κονσομασιόν» που προσπαθεί να κάνει στις οργανωμένες ομάδες που αποτελούν τη Νεολαία του κόμματος του. Για να μην τους βρει απέναντι του, αν δώσει εντολή στον υπουργείο Δημοσίας Τάξης – αλλάζοντας στην ανάγκη και υπουργό – να μπει τέλος στο καθεστώς της καθημερινής μπαχαλοποίησης στο κέντρο της Αθήνας, τους κάνει δώρο το Πανεπιστήμιο.
Προσπαθεί δηλαδή να εξισορροπήσει μια «συντηρητική» πολιτική στον τομέα της ασφάλειας που είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει , ειδικά όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές- με μια «προοδευτική» παλινόρθωση στο χώρο των ΑΕΙ. Στην πραγματικότητα ρίχνει λευκή πετσέτα στο πιο «σκληρό» τμήμα του κόμματός του, χρησιμοποιώντας τον άβουλο Γαβρόγλου.
Πέρα από την καταστροφή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τη συμμετοχή φοιτητών και εργαζομένων στη διοίκηση , η αναβίωση του «ασύλου παλαιού τύπου» ακυρώνει εκ των προτέρων και την ενδεχόμενη προσπάθεια ομαλοποίησης στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ουσιαστικά προσφέρει ασφαλή ορμητήρια σε όσους πυρπολούν αυτή την ομαλοποίηση και προφανώς θα χρησιμοποιήσουν το «άσυλο» για να εξασφαλίσουν «ασυλία» και ατιμωρησία.
