Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Kάποιοι επικαλούνται τους τρελούς για να φιμώσουν τους λογικούς
Ωστε «ηθικός αυτουργός» της επίθεσης κατά του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου όποιος τόλμησε να γράψει ποτέ εκδοχή άλλη από την κυρίαρχη και να ασκήσει κριτική στον διαπρεπή ακαδημαϊκό για τα πεπραγμένα του στην πρωθυπουργία; Ωστε «οπλίζουν» τα χέρια των τρομοκρατών και τους δίνουν «γραμμή» για το ποιον στόχο θα πλήξουν όσοι (σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία) αριστεροί, δεξιοί, άλλοι διατύπωσαν την εκτίμηση ότι ο πρώην πρωθυπουργός έβλαψε και δεν προστάτεψε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων τους;
Οσοι πιστεύουν ότι με το PSI προστατεύθηκαν τράπεζες, κυρίως ξένες, που διακρατούσαν ελληνικά ομόλογα; Ωστε στο μέλλον οφείλουμε να προσέχουμε τα λόγια μας, να μετράμε τις λέξεις μας και να αυτολογοκρινόμαστε; Παίρνω προσωπικά την πρόκληση αυτήν. Δεν στέκομαι ιδιαίτερα στο γεγονός ότι το σήμα για την έναρξή της το έδωσαν οι νεοφώτιστοι του Ποταμιού, οι οποίοι, αφού πέρασαν από τα έδρανα της Αριστεράς ή φλέρταραν με τον «τσιπρισμό» το 2012, σήμερα ανακαλύπτουν τον πολιτικό φιλελευθερισμό και εξαπολύουν «πυρ ομαδόν» εναντίον της διαφορετικής άποψης. Το παίρνω προσωπικά διότι τον περασμένο Ιανουάριο είχα επικρίνει τον κύριο Παπαδήμο για τον στεγνό τεχνοκρατικό λόγο του, κατά την παρθενική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών.
Είχα επισημάνει ότι είναι απαράδεκτο να αναφέρεται στον ελληνικό λαό με την υποτιμητική φράση «το κοινό». Μήπως κι εγώ, με βάση αυτή τη λογική, υπηρέτησα τη στοχοποίηση Παπαδήμου και έδωσα… γραμμή στους «Πυρήνες» να τον επιλέξουν; Το ερώτημα προφανώς και είναι ρητορικό. Το αναδεικνύω για έναν και μόνο λόγο: Γιατί κάποιοι χρησιμοποιούν τις πράξεις των τρομοκρατών για να περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης των πολιτών. Γιατί κάποιοι επικαλούνται τους τρελούς για να βάλουν φίμωτρο στους λογικούς.
Το έγραψα κι άλλη φορά: Αυτού του είδους ο περιορισμός της ελευθερίας είναι εντελώς λάθος και δεν έχει καμία σχέση με τον φιλελευθερισμό. Δικαιούμαι, νομίζω, μάλιστα, να θέσω ορισμένα ερωτήματα προς όλους όσοι ξεκίνησαν αυτή τη συζήτηση, που στόχο έχει να προστατέψει βεβαίως τον σημιτισμό και τους ανθρώπους του. Δεν είδα στο παρελθόν, στο πρόσφατο και το απώτερο, αντίστοιχες ευαισθησίες, όταν γίνονταν και γίνονται απαράδεκτα χτυπήματα κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, κατά του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά (θυμάστε κάτι εξώφυλλα με μαυρισμένα μάτια;) και, φυσικά, κατά του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Μόλις άγγιξαν τον κύριο Στουρνάρα και τον κύριο Παπαδήμο, επιχειρήθηκε να ορθωθεί το τείχος προστασίας!
Ερώτημα πρώτο: Το twitter και το facebook δεν παρουσιάστηκαν ως φιλελεύθερη επανάσταση, ενώ στην πραγματικότητα είναι μηχανισμοί εκτόνωσης της οργής; Γιατί ενοχλεί τώρα που, μέσα από την επανάσταση, κάποιοι πράγματι χάνουν το μέτρο στον δημόσιο λόγο; Ο αντιρατσιστικός νόμος δεν αποδεικνύεται, επίσης στην πράξη, μέσο χειραγώγησης και περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης; Ρωτήστε τη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου και τον μητροπολίτη Χίου να σας εξηγήσουν γιατί. Και τώρα που απέτυχαν και η φιλελεύθερη επανάσταση των social media και οι νόμοι, παρεμβαίνουμε ωμά στη Δικαιοσύνη για να προστατέψουμε τους κοστουμάτους; Να χαρώ εγώ φιλελεύθερους!
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δημοκρατία
