Η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως να βρει τρόπους για διορισμούς, ενώ ταυτόχρονα καίγεται να μειώσει το χρέος… Σχήμα οξύμωρο; Δε βαριέσαι. Σε μια χώρα που ανακοινώνονται για έναν δρόμο 38 σταθμοί διοδίων όλα οξύμωρα είναι.
Αλλά η δική μου ιστορία διαδραματίζεται κάπου αλλού: Το πτωχευμένο ελληνικό κράτος μου ζητάει δύο έγγραφα για να του αποδείξω ότι δεν έχω πτωχεύσει! Το ένα λέγεται «πιστοποιητικό περί μη κατάθεσης αίτησης για κήρυξη του αιτούντος σε κατάσταση πτώχευσης» και το άλλο «πιστοποιητικό περί μη κήρυξης του αιτούντος σε κατάσταση πτώχευσης». Πάρα πολλές λέξεις για μία και μοναδική υποψία: μήπως έχω πτωχεύσει!
Καταλαβαίνω την ανησυχία του κράτους. Έχω όμως την απορία: αν είχα πτωχεύσει, δεν θα μπορούσε να είχε καταχωρισθεί αυτόματα, στο taxis, όπου το Δημόσιο ή άλλος πιστοποιημένος χρήστης θα είχε τη δυνατότητα να το δει;
Απαντώ αμέσως γιατί δεν καταχωρίζεται. Γιατί θα απολυθούν την ιδια στιγμή, τουλάχιστον, 6 άνθρωποι. Ένας στο ΚΕΠ, δύο στα «μεγαρόσημα» στο ισόγειο του Πρωτοδικείου, μία υπάλληλος στις σφραγίδες της αίτησης, στο κτίριο 11, μία άλλη υπάλληλος στο κτίριο 2 και μία ακόμα «υπερυπάλληλος» που σε καθοδηγεί να αφήσεις μόνος σου την τελευταία αίτηση, στη χάρτινη κούτα του διαδρόμου!!! Και επειδή είμαι ανάλγητος και βάζω τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους, τα δύο αυτά πιστοποιητικά- που μου δίνει το κράτος, για το κράτος- στοιχίζουν γύρω στις 100 χιλ ευρώ το χρόνο! Μόνο από τη μισθοδοσία των υπαλλήλων.
Σε όλη αυτή την αφήγηση, υπάρχουν τρία ενδιαφέροντα στιγμιότυπα: το ζευγάρι των πωλητών «μεγαρόσημων» στο ισόγειο, η γυναίκα με κινητικό πρόβλημα που την έχουν τοποθετήσει στις σφραγίδες (!!!) και σου ζητάει ευγενικά να τις βάζεις μόνος σου… (δεν φταίει προφανώς η ίδια) και το απόλυτο «success story» του ελληνικού Δημοσίου: η υπάλληλος που μιλάει ακατάπαυστα στο τηλέφωνο -μέχρι να πάω από γραφείο σε γραφείο, μέτρησα 20 λεπτά!- και κουνάει τα χέρια, όταν τη ρωτούν που να αφήσουν την αίτηση…
Και στα δύο κτίρια του Πρωτοδικείου, ευγενείς άνθρωποι είναι μόνο οι προϊστάμενοι. Πώς εξηγείται; H αίσθηση της ευθύνης που προκύπτει από την επίγνωση του χάους που έχουν να διοικήσουν, η απολογητική τους διάθεση για αυτό που έχεις υποστεί ως πολίτης και πιθανότατα, οι σπουδές τους.
Συμπέρασμα για ένα πτωχευμένο κράτος που συμπεριφέρεται σαδιστικά, στους «υπηκόους» του, επειδή έχει παραδοθεί πλήρως στον πελατειασμό: ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει στην επανίδρυσή του είναι να καταργήσει τον εαυτό του και να απαλλαγεί από την σαπίλα που το ίδιο δημιούργησε.
Είναι γνωστό πως το Σύνταγμα δεν επιτρέπει την άρση της μονιμότητας για κανέναν. Παρά μόνο για κατάργηση οργανισμών και φορέων. Επομένως, η μόνη λύση είναι η σταδιακή παύση της λειτουργίας πολλών υπηρεσιών του και η απομάκρυνση των κακών υπαλλήλων. Και επειδή υπάρχει η γνωστή καραμέλα «δεν είναι όλοι ίδιοι», ας πληρώσουμε στους κακούς λίγο πιο νωρίς, τη σύνταξη, αρκεί να μην τους ξαναδούμε μπροστά μας. Και κάθε αναγκαία επανίδρυση φορέων – π.χ δεν γίνεται κράτος χωρίς Πρωτοδικείο- να διαθέτει ως μόνιμους υπαλλήλους, μόνο τους προϊσταμένους – διορισμένους από ΑΣΕΠ- οι οποίοι θα κάνουν με δική τους ευθύνη, τις εντελώς απαραίτητες προσλήψεις από νέους ανθρώπους εξειδικευμένους και ηλεκτρονικά καταρτισμένους.
Εδώ όμως, υπάρχει ένα λεπτό σημείο. Καμία πολιτική ηγεσία δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει την πρωτοβουλία των απολύσεων, όταν αιωρείται στην κοινωνία το αίσθημα της «φιλανθρωπίας» για τον κακό δημόσιο υπάλληλο. H συντριπτική πλειοψηφία έχει εισπράξει ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και υπερασπίζεται το δικαίωμα στη χυδαιότητα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι κανένας πολίτης δεν θέλει να φανεί «απάνθρωπος». Αντίθετα επιτρέπει στον ασυνείδητο υπάλληλο να είναι εκείνος απάνθρωπος… Άρα, τι είναι αυτό που εξουσιοδοτεί τις κυβερνήσεις να το πράξουν; Απολύτως τίποτα. Όταν εσύ ο ίδιος δεν θέλεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, γιατί να το κάνει ο αντιπρόσωπός σου;
Να γιατί το πολιτικό σύστημα δεν απολύει. Γιατί λαμβάνει υπόψη του τη βούληση της κοινωνίας.
Άρα λοιπόν, όσο λειτουργεί το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» οι «βιασμοί» θα συνεχίζονται κανονικά και νομότυπα. Χωρίς οίκτο και έλεος για τα θύματα μιας χρεοκοπημένης και ανερμάτιστης χώρας…
