Πέρασαν τόσες μέρες. Υπάρχουν γειτονιές που είναι πνιγμένες στα σκουπίδια. Δρόμοι που ζέχνουν και πεζοδρόμια καλυμμένα από την αποφορά της βρώμας. Επιπλέον, παρελαύνουν από τα κανάλια, απίθανοι τύποι που ρητορεύουν με απίθανα επιχειρήματα, λες και το ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει σοβιετικό καθεστώς και δεν το γνωρίζουμε.
Κι όμως, ο κόσμος δεν αντιδρά. Κουνάει απλά το κεφάλι ή στην καλύτερη περίπτωση, ρίχνει και μερικά «καντήλια» και αλλάζει κουβέντα.
Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς γίνεται με την «πολιτική ψυχολογία» του Έλληνα της Μεταπολίτευσης. Ο καλύτερος τρόπος είναι να μαζέψεις μερικές απόψεις διάφορων ξένων που επισκέπτονται την Ελλάδα και αντιδρούν για τη δική σου υπόθεση. Όλοι αυτοί μπορούν να φτιάξουν το «μάτι» του «αφηγητή παντογνώστη» που έχει το χάρισμα της απόστασης και τα βλέπει όλα.
Κυκλοφόρησαν κάποτε στο διαδίκτυο μερικές πειραγμένες φωτογραφίες από μία υποτιθέμενη ογκώδη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας με διάφορα συνθήματα όπως «Μειώστε την φορολογία στις επιχειρήσεις που εξάγουν», «Φτιάξτε ιδιωτικά πανεπιστήμια», «Κρατήστε τις πόλεις καθαρές», «Καταργήστε την μονιμότητα στο Δημόσιο», «Φτιάξτε γρήγορη και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», «Σκοτώστε τη γραφειοκρατία».
Δεν θυμάμαι τι άλλο έγραφε. Το θέμα είναι ότι αν πραγματικά συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα σήμαινε αυτόματα και την αλλαγή σελίδας στην ελληνική Δημοκρατία. Κι ακόμα πιο πέρα, στον ελληνικό πολιτισμό!
Κι όμως, οι Έλληνες προτιμούν να πάθουν χολέρα από τους εκβιαστές τους, παρά να βγουν κάπου να αντιδράσουν.
Οι λόγοι είναι πολλοί. Έχω περίπου τρεις βασικούς στο μυαλό μου.
Ο πρώτος είναι η κοινωνική αναλγησία. Ο επαρχιωτισμός, ο νεοπλουτισμός και η αστυφιλία επέφεραν την άρση της εντοπιότητας. Τυχαίνει να μένω σε περιοχή που κατοικήθηκε τα τελευταία 25 χρόνια, στα νότια. Και μάλιστα από ανθρώπους με κάποια, υποτίθεται, αστική κουλτούρα. Δεν σέβονται τίποτα από τον δημόσιο χώρο. Δεν είναι δικός τους. Αφήνουν τις σακούλες των σκουπιδιών έξω από τους κάδους και δεν τους απασχολεί τι γίνεται έξω από την πόρτα τους!
Ο δεύτερος είναι ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας. Το σπάσιμο της κοινότητας. Η καπηλεία της συλλογικότητας από την Αριστερά, που μονοπώλησε τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Ο καθένας μας αισθάνεται μόνος, ξεκομμένος, αδύναμος να αντιδράσει στο φασισμό του «ηθικού πλεονεκτήματος» που δαιμονοποιεί τις βασικές αρχές του φιλελευθερισμού και προτάσσει τον κρατισμό και την κυριαρχία των μειοψηφιών.
Και ο τρίτος λόγος είναι ο εκφυλισμός του πολιτικού συστήματος και του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ταύτισή του με το κομματικό κράτος. Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να βλέπεις τον δήμαρχο, τον υπουργό, τον πρωθυπουργό να αγνοεί προκλητικά εκατομμύρια ανθρώπους για τα συμφέροντα μερικών εκατοντάδων «εργαζομένων» που έχουν την δύναμη να απειλούν ολόκληρη την κοινωνία!
Ποια είναι η διαφορά μας με άλλες χώρες; Ότι εκεί, μόλις εμφανιστεί ο «εκβιαστής» πέφτουν δέκα πάνω του και τον «αφοπλίζουν». Ενώ εδώ, όλοι τον κοιτούν με ανοιχτό το στόμα και στο τέλος, του επιτρέπουν να τους βασανίσει κι από πάνω.
Στα πανεπιστήμια εμφανίζεται, που και που, κανένας Συρίγος και τρώει και ξύλο. Στους δήμους κανένας Χατζηδάκης, στη Δικαιοσύνη κάνα δυο δικαστές που βγαίνουν στη σύνταξη πριν την ώρα τους. Και σε κάθε γειτονιά ένας «μυστήριος» – έτσι φαίνομαι στους γείτονες- που προσπαθεί να εξηγήσει πω όταν γεμίζει ο ένας κάδος, μετά ρίχνουμε τη σακούλα στον άλλο και όχι στον γεμάτο!!!
Δεν γίνεται να αλλάξει η χώρα χωρίς τους πολίτες της. Δεν αλλάζουν οι κοινωνίες με ανθρώπους εθισμένους στο δηλητήριο του μιθριδατισμού, που αντικρίζουν τα πάντα με το «σπινθηροβόλο» βλέμμα της αγελάδας.
Συνεχίζω να το πιστεύω. Η Ελλάδα θα αλλάξει όταν γεμίσει το Σύνταγμα με 1 εκ. κόσμο που δεν θα φοβηθεί να ζητήσει άρση της μονιμότητας παντού. Ακόμα και στην ίδια, την «βολεμένη» ζωή του…
Μέχρι τότε, είναι πολύ φυσικό να μας συμβαίνουν διάφορα. Γιατί πολύ απλά, κανείς παρανοϊκός δεν αντιδρά στην παράνοια…
Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
