Γράφει ο Γιώργος Αγαλιώτης
Πας και τρυπώνεις από τη πίσω πόρτα.
Συνήθως μέσω καθαρής προσωπικής πολιτικής συναλλαγής.
Για έξι μηνάκια στην αρχή.
Έτσι λειτουργεί η συγκεκριμένη βιομηχανία.
Μόλις τελειώνει η σύμβαση χαλάς το κόσμο για να σε κρατήσουν.
Αυτοί που σε τοποθέτησαν σε παροτρύνουν να το κάνεις.
Μέσο πίεσης για το δικαίωμα στην εργασία το ονομάζουν και το διαλαλούν.
Αν στο μεταξύ έχει αλλάξει η αρχή έχεις θέμα.
Βλέπετε οι καινούργιοι άρχοντες θέλουν να κάνουν το ίδιο με τους δικούς τους.
Άρα πρέπει να φύγουν οι παλιοί που δεν είναι δικοί τους,για να τρυπώσουν με το ίδιο σύστημα οι νέοι δικοί τους.
Μετά το μπάχαλο και τους δίκαιους αγώνες η παλιά και η νέα αρχή τα βρίσκουν.
Βλέπετε το κράτος έχει συνέχεια!
Κατά αυτό το τρόπο κάθε λίγο και λιγάκι ψηφίζεται (με ικανή πλειοψηφία) κι ένας νέος νόμος που διορίζει του παλιούς ”δικούς μας” σε μόνιμες και διαρκείς θέσεις, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους νέους ”δικούς μας” να γίνουν συμβασιούχοι και μετά από ένα εξάμηνο(ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο) μόνιμοι.
Έτσι όλοι οι δικοί μας παλιοί και νέοι είναι δικά μας παιδιά!
Αυτό στην Ελλάδα το ονομάζουμε πολιτική. 25 μνημόνια να φέρετε, 100 χρόνια χρέη να πληρώνουμε δε πρόκειται να ξεχρεώσουμε ποτέ.
Ο μηχανισμός παραγωγής χρέους αλώβητος καλά κρατεί.
Όλοι αυτοί αμοίβονται με διπλάσιο μισθό από τον αντίστοιχο του ιδιωτικού τομέα και θα πάρουν σύνταξη στα 55 επίσης διπλάσια του ιδιωτικού.
Κι όταν έχεις το θάρρος να βγείς και να τα πείς ζητώντας στήριξη και ψήφο άντε να βρεθούν 2,3 χιλ. χιλιάδες ακόμα ”τρελοί” συμπολίτες σου να σου πούν πως έχεις δίκιο, κάτι πρέπει να κάνουμε αλλά είμαστε λίγοι.
Βλέπετε οι δι αυτού του τρόπου ημέτεροι-βολεμένοι εργαζόμενοι-συνταξιούχοι έφθασαν να αριθμούν κοντά 4,5 εκατομμύρια.
Κατά τα άλλα ευχόμαστε να μη καταρρεύσει το σύστημα και δούμε την απέραντη φτώχεια!
Να καταρρεύσει το άτιμο, να βάλουμε σειρά από την αρχή ή να πάρουμε την υποχρεωτική απόφαση να φύγουμε, να ξεμπερδέψουμε μια και καλή.
Τέτοιου είδους βιομηχανίες δε ξεπαστρεύονται αλλιώς.
Οι ποντικοί άμα τρυπώσουν, τρύπωσαν!
