Toυ Γ. Λακόπουλου
Τις τελευταίες ημέρες η Φώφη Γεννηματά άνοιξε την ατζέντα της και στέλνει προσκλήσεις σε γνωστούς, φίλους και… αντίπαλους, ζητώντας τους να πάρουν μέρος και να μιλήσουν στο επικείμενο «συνέδριο» της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Κάτι σαν «παρίσταμαι και χαιρετίζω».
Πολλοί το δέχονται, καθώς νομίζουν ότι θα είναι γκεστ- σταρ. Άλλοι προβληματίζονται γιατί αντιλαμβάνονται ότι προσκαλούνται για να κάνουν τη γλάστρα σε κάτι που δεν υπάρχει.
Η Φώφη προσπαθεί να εμφανιστεί σαν οικοδέσποινα σ’ αυτό το «γκαλά», που οργανώνεται με σύνθημα «όσοι πιστοί προσέλθετε». Τα προσκλητήρια πάντως κατάφεραν κάτι που δεν ήταν και δύσκολο να συμβεί: έφεραν σε κατάσταση διάλυσης την «Ώρα αποφάσεων». Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν θέλει να πάει σε σουαρέ της Φώφης, ο Γιάννης Ραγκούσης δεν ανοίγει τα χαρτιά του και αν θα πάει θα είναι για να εκμεταλλευτεί τη δυναμική της δημόσιας παρουσίας του και ο Γιώργος Φλωρίδης είναι στη συγκέντρωση των… «Παραιτηθείτε».
Η Γεννηματά έχει το σχέδιό της. Αφήνει να εννοηθεί ότι θα διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Θα ξεπεράσει τη σύμπραξη με τον Θανάση Θεοχαρόπουλο και τη ΔΗΜΑΡ -αλλά και τη «συμμαχία των κληρονόμων» με τον Γιώργο Παπανδρεου- και θα οδηγήσει σε νέο φορέα, με εκλογή επικεφαλής «από τη βάση».
Μούφα. Στο έκτακτο συνέδριο τη ΠΑΣΟΚ το φθινόπωρο θα «υποχρεωθεί» να συνταχθεί με την άποψη «το ΠΑΣΟΚ δεν διαλύεται». Και θα επιδιώξει απλώς συμμαχίες για εκλογική κάθοδο, όπως το 2015 με τη ΔΗΜΑΡ. Νέο κόμμα της κεντροαριστεράς τέλος. Αλλιώς θα επέλθει το δικό της τέλος…
Αλλά και οι άλλοι έχουν τις δικές τους επιδιώξεις. Ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να βγει βουλευτής – άκοπα ως πρώην πρωθυπουργός- και μετά να αποχωρήσει από το σχήμα. Ο Σημίτης θέλει να προωθήσει ένα νέο πολιτικό φορέα που θα ξεπερνάει τη Γεννηματά και να τοποθετήσει άλλον επικεφαλής, κάποιον της σχολής του. Ο Ραγκούσης να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε μια γενικευμένη αναμέτρηση με ό,τι άφησε πίσω του όταν έφυγε. Ο Βενιζέλος ανιχνεύει εκ νέου τις προοπτικές δικού του κόμματος. Η Διαμαντοπούλου αρκείται να ανανεωθεί το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής πρόσκλησης του… Μητσοτάκη για συμμετοχή σε κυβέρνησή του. Και πάει λέγοντας.
Το νέο κόμμα, ως απόπειρα συγκόλλησης πρώην αξιωματούχων, αυτοακυρώνεται προτού υπάρξει, αφού η συζήτηση για την ιδεολογία του και την πολιτική- του που θα ήταν ένα είδος συγκολλητικής ουσίας- περιορίζεται στην κατανομή ρόλων.
Από μόνες τους αυτές οι επιμέρους ατζέντες και οι λοιπές προσωπικές επιδιώξεις για το μέλλον -αλλά και η προϊστορία των προσώπων και των σχέσεων- μαρτυρούν ότι αυτό που ονομάζεται «νέο κόμμα της κεντροαριστεράς» δεν θα υπάρξει ποτέ. Ακόμη και αν συσταθεί θα αυτοανατιναχθεί στη συνέχεια. Άλλωστε, η εκλογική προοπτική του δεν είναι και πολύ ευοίωνη – ίσως δεν θα μπει καν στη Βουλή. Οι λόγοι είναι πολλοί.
Πρώτον: Όσα έγιναν ως ώρα δεν ανάδειξαν καμία απολύτως δυναμική, αντίθετα αποκάλυψαν τις αδυναμίες του χώρου να επικοινωνήσει με τη κοινωνία. Μόνη επικοινωνία είναι η δραστηριότητα του ΠΑΣΟΚ που οργανώνει κατά τόπους συγκεντρώσεις… ΚΑΠΗ. Υπερήλικοι και παλιοί παράγοντες χωρίς επιρροή στις τοπικές κοινωνίας προσέρχονται για να ακούσουν πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ -και κάποια ανυπόληπτα πρόσωπα -να τους λένε ότι… πάνε για δεύτερο κόμμα.
Δεύτερον: Το νέο κόμμα, ως απόπειρα συγκόλλησης πρώην αξιωματούχων, αυτοακυρώνεται προτού υπάρξει, αφού η συζήτηση για την ιδεολογία του και την πολιτική του -που θα ήταν ένα είδος συγκολλητικής ουσίας- περιορίζεται στην κατανομή ρολών. Ήδη αναδεικνύονται συγκρουσιακές διαθέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν έχουν τίποτε κοινό, πέρα από τις κενοδοξίες, την τάση εξόντωσης των άλλων, την εκκαθάριση παλιών λογαριασμών και μια βουλευτική έδρα – συχνά με τη συνδρομή κάποιου σπόνσορα.
Τρίτον: Η «εαρινή σύναξη των χωροφυλάκων», όπως και αν εξελιχθεί, είναι καταδικασμένη να μείνει στον εαυτό της, καθώς και όλοι μαζί να μαζευτούν οι πρώην παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, συν κάτι παλαιόθεν προσκολληόμενους, δεν εμπνέουν κανέναν. Δεν θα κινητοποιήσουν άλλες δυνάμεις και θα λειτουργήσουν ως υπενθύμιση για τον παλαιοκομματισμό του χώρου και τις παλιές αμαρτίες τους. Σχεδόν όλοι έχουν ξεπεραστεί από τα πράγματα ως πολιτικοί και ως πρόσωπα.
Τέταρτον: Το «νέο κόμμα της κεντροαριστεράς» που θα τάχα «ενώσει το χώρο» θα κάνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς θα είναι καταφανώς ετερόκλιτη και ευκαιριακή συμμαχία με στενή εκλογική επιδίωξη. Χωρίς ιδεολογία, χωρίς πειστικό λόγο και με διαρκές εσωτερικό «ξεκατίνιασμα» θα βυθίσει σε περαιτέρω αξιοπιστία όσους θα μετέχουν. Άλλωστε πέραν του Ραγκούση και ίσως του Νίκου Ανδρουλάκη οι υπόλοιποι «πρωταγωνιστές» δεν έχουν στοιχεία επαρκούς δημοσίας παρουσίας στις σημερινές συνθήκες.
Πέμπτον: Το έργο «απόψε τρώμε στης Κεντροαριστεράς» δεν κόβει και πολλά εισιτήρια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη – ειδικά όταν φοράει το σοσιαλδημοκρατικό του ένδυμα. Στη Γαλλία έχει κατέβει. Στην Ελλάδα δεν έχει καν θέατρο να παρουσιαστεί. Στην Ιταλία εξαντλείται στις φιγούρες του Ρέντσι. Η Γερμανία αυτοακυρώνεται με την αστεία παρουσία του Σουλτς. Στην Ιβηρική χερσόνησο ψάχνεται και στην Αγγλία ο Κόρμπιν είναι άλλο ανέκδοτο. Άρα δεν υπάρχει πατρόν και οι διαθέσεις για «μακρονοποίηση» που ετοιμάζονται -με τον Στουρνάρα ή κάποιον άλλον- θα απολήξουν σε καρικατούρα.
Καθώς οι έδρες και με την πιο αισιόδοξη εκτίμηση δεν φτάνουν για όλους, θα επακολουθήσουν σκηνές απείρου κάλλους κατά τόπους. Ειδικά εκεί που θα εμφανιστούν οι «διασπαστές» του Γ. Παπανδρέου με εξισώσεις εναντίον των «Πασόκων που κράτησαν το μαγαζί στα δύσκολα»
Έκτον: Το εγχείρημα εμφανίζει ήδη μια θεαματική αντίφαση. Από τη μια γίνεται λόγος για «ενοποίηση» και από την άλλη διευρύνονται οι διαφορές αλλά και οι αντιδικίες αυτών που θα ενοποιηθούν, ακόμη και σε θέματα πέρα από την ανάδειξη ηγεσίας. Αυτό θα ενταθεί όταν θα καταστεί προφανές ότι όλα γίνονται για ένα αδειανό πουκάμισο και μια βουλευτική έδρα.
Καθώς οι έδρες και με την πιο αισιόδοξη εκτίμηση δεν φτάνουν για όλους, θα επακολουθήσουν σκηνές απείρου κάλλους κατά τόπους. Ειδικά εκεί που θα εμφανιστούν οι «διασπαστές» του Γιώργου Παπανδρέου με εξισώσεις εναντίον των «Πασόκων που κράτησαν το μαγαζί στα δύσκολα».
Έβδομον: Ο αντιλήψεις , το παρελθόν και οι επιδιώξεις όσων δείχνουν να ενδιαφέρονται για το νέο κόμμα -πέραν του ότι στη ουσία εξαντλούνται σε προσωπικές στοχεύσεις και κρυφές ατζέντες- διαφέρουν ακόμη και στην αναζήτηση… εταίρων. Άλλοι φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι επιμένουν «δαγκωτό στον Κυριάκο». Ακόμη και η απλή αναλογική τους διαχωρίζει καθώς η Φώφη δεν την ψήφισε, αλλά οι άλλοι τη θέλουν και στην περίπτωση που θα την επαναφέρει ο Τσίπρας θα γίνει πανηγύρι…
Όγδοον: Στην υπόθεση αρχίζουν ήδη να αναδεικνύονται γραφικότητες και ανοησίες όπως π.χ. η θεωρία ότι το νέο κόμμα θα ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό, θα πάρει τη δεύτερη θέση και θα βάλει πλώρη για κυβέρνηση.
Αυτές οι θεωρίες αναδεικνύουν πόσο περιορισμένη είναι η πολιτική αντίληψη, ενίοτε και η διανοητική κατάσταση, προσώπων που είχαν στα χέρια τους την εξουσία παλαιότερα. Υπήρχαν μόνο, ως αποτέλεσμα της δυναμικής που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και δεν άντεξαν περισσότερο την κεκτημένη ταχύτητα του 1981. Πόσο μάλλον να δημιουργήσουν δυναμική οι ίδιοι σήμερα…
