Του Θανάση Κ.
Χθες έγραψα για τα πραγματικά «λάθη» του Σαμαρά:
–Ότι άσκησε σωστή κριτική στο πρώτο Μνημόνιο. Που επαληθεύθηκε πλήρως και ήλθαν να το ομολογήσουν οι ίδιοι οι δανειστές…
Στα 65 και πλέον χρόνια λειτουργίας του ΔΝΤ, ήταν η πρώτη φορά που επέβαλε ένα Πρόγραμμα σε χώρα με πρόβλημα, και βρέθηκε πολιτικός ηγέτης από τη χώρα αυτή, να του ασκήσει αυστηρή κριτική, αναγκάζοντας το ίδιο το ΔΝΤ, να παραδεχθεί το λάθος του!
Ο κορυφαίος οικονομικός αναλυτής του Ταμείου, μάλιστα, ο Olivier Blanchard, όχι μόνο παραδέχθηκε ότι οι «πολλαπλασιαστές» που χρησιμοποιούσαν στο Πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος (δηλαδή υποτιμούσαν την ύφεση που θα προκαλούσε), αλλά ότι ο πραγματικός πολλαπλασιαστής ήταν αυτός ακριβώς που τους είχε επισημάνει ενάμιση χρόνο πριν ο Σαμαράς!
Κι αυτό, πράγματι, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο…
Το γεγονός ότι, όχι απλώς τους υπέδειξε εγκαίρως το λάθος τους, αλλά ότι τους είχε υποδείξει εξ αρχής και το σωστό, ήταν κάτι που δεν του το συγχώρησαν εύκολα…
–Κι όταν ανέλαβε ο Σαμαράς – κι αφού διόρθωσε τα σφάλματα του πρώτου Μνημονίου – στη συνέχεια έπιανε τους στόχους και έβγαλε τη χώρα από την ύφεση, τα ελλείμματα και την κρίση, ενώ την έβγαλε και στις αγορές, νωρίτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το (δεύτερο και βελτιωμένο) Μνημόνιο…
Αυτό το τελευταίο προκάλεσε δύο αντίθετες αντιδράσεις:
–Στους δανειστές δημιούργησε ανασφάλεια:
Ήταν έτοιμη η Ελλάδα να βγει τόσο γρήγορα από την εποπτεία;
–Και στους Έλληνες (για την ακρίβεια, σε σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος) προκάλεσε το ακριβώς αντίθετο της ανασφάλειας:
Μια υπερβολική «αυτοπεποίθηση»!
Ο Σαμαράς μας έβγαλε από την κρίση, επομένως μπορούμε να επιστρέψουμε στα ίδια… λάθη του παρελθόντος: Παροχές από δανεικά.
Κι έτσι την πάτησαν…
Και η Ελλάδα βρέθηκε με υποχρεωτικά υψηλά πλεονάσματα μέχρι το 2022, τουλάχιστον (αντί για μέχρι το 2018 όπως ήταν επί Σαμαρά).
Και συνεχή ασφυκτικό έλεγχο μέχρι το 2028, τουλάχιστον (τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε επί Σαμαρά).
Και υποθήκευση ολόκληρης της περιουσίας του δημοσίου για 99 χρόνια! (κάτι τέτοιο δεν είχαν διανοηθεί να ζητήσουν από το Σαμαρά).
Ο Σαμαράς πράγματι, έβγαζε τη χώρα από την Μνημονιακή εποχή.
Ενώ ο Τσίπρας την κατέστησε πια, κυριολεκτικά «αποικία χρέους».
Αφού συζητάνε πια, για το αν θα τα καταφέρνει να επιβιώνει ως το 2060!
Να δούμε λοιπόν, τώρα και τα λάθη του Τσίπρα…
Εδώ δεν υπήρξε ένα «λάθος». Ή έστω κάποια σοβαρά λάθη…
Ήταν όλο λάθος! Από την αρχή ως το τέλος…
Έκανε όλα τα λάθη που κάνει πάντα η Αριστερά…
Κι έκανε ακόμα λάθη, που σπάνια κάνει η Αριστερά…
* Πρώτα-πρώτα, ο Τσίπρας έκανε το παραδοσιακό σφάλμα… να μην καταλαβαίνει που βρίσκεται!
Είχε ψευδαισθήσεις για τους συσχετισμούς στην Ευρώπη (που δεν τους «διάβασε» σωστά), αλλά και για τους συσχετισμούς μέσα στη χώρα…
Το παραδέχθηκε μάλιστα και ο ίδιος δημόσια:
–Είχαμε αυταπάτες, ομολόγησε…
Διακήρυσσε ότι «θα βαράει τους ζουρνάδες και θα χορεύουν οι αγορές»!
Και τον τσάκισαν οι αγορές…
Διακήρυσσε ότι «θα υποχωρήσει η Μέρκελ και θα είναι μέρα-μεσημέρι…»
Και τον συνέτριψε ο Σόϊμπλε…
Βεβαίωνε σε κάθε ευκαιρία ότι “δεν υπάρχει κίνδυνος Grexit”.
Κατηγορούσε μάλιστα το Σαμαρά ότι τάχα «κινδυνολογούσε», όταν προειδοποιούσε για τον κίνδυνο Grexit όπου οδηγούσε ο Τσίπρας…
Κι ύστερα ο ίδιος ο Τσίπρας συνειδητοποίησε – και ομολόγησε – πως την παγίδα του Grexit του την είχαν στημένη.
Αλλά όταν τα κατάλαβε όλα αυτά, ήταν αργά για τη χώρα.
Που πλήρωσε πανάκριβο τίμημα…
Τίποτε απ’ όσα νόμιζε αρχικά, δεν του βγήκαν…
Βγήκαν τα ακριβώς ανάποδα!
Τίποτε απ’ όσα υποσχέθηκε δεν έκανε…
Αναγκάστηκε να κάνει τα ακριβώς αντίθετα!
Έβαλε φόρους, αντί να κόψει φόρους.
Αύξησε φόρους, αντί να μειώσει φόρους.
Έκοψε παροχές, αντί να δώσει παροχές…
Λεηλάτησε τους φτωχότερους, αντί να τους στηρίξει.
Και τσάκισε τη μεσαία τάξη και τους αγρότες, που προς στιγμήν τον πίστεψαν…
Δεν είναι μόνο ότι απογοήτευσε τους ψηφοφόρους του.
Είναι ότι τους εξόργισε, όσο κανείς δεν έχει εξοργίσει ποτέ όσους τον ψήφισαν!
Το πρώτο λάθος του Τσίπρα, είναι ακριβώς αυτό που κάνει παντού η Αριστερά, όταν έλθει στην εξουσία:
Ανακαλύπτει ότι προηγουμένως ζούσε στην… «κοσμάρα» της και λεηλατεί την κοινωνία για να σταθεί στην εξουσία. Όσο σταθεί…
Κι ύστερα τρέχει να κρυφτεί και να γλιτώσει από την οργή των ίδιων των οπαδών της, πρώτα-πρωτα…
(Γιατί οι αντίπαλοι της Αριστεράς μπορεί να της δείξουν και κάποια επιείκεια. Αλλά οι «προδομένοι οπαδοί» είναι, συνήθως, ανελέητοι…).
* Το δεύτερο λάθος του Τσίπρα, έχει να κάνει με την ιδιαίτερη συλλογική…ψυχασθένεια της Ελληνικής Αριστεράς.
Για χρόνια είχαν κατασκευάσει το μύθο, οι Αριστεροί στην Ελλάδα, ότι η εξουσία τους «ανήκε δικαιωματικά» και τους τη στέρησαν…
Κι έπρεπε να αποκατασταθεί αυτή η «αδικία» σε βάρος τους…
Δεν πήραν χαμπάρι ποτέ ότι ο κόσμος που είχαν οραματιστεί (ο «υπαρκτός σοσιαλισμός») είχε καταρρεύσει!
Δεν αντελήφθησαν πως όλα τα μαρξιστικά ιδεολογήματά τους είχαν διαψευστεί διεθνώς.
Καραδοκούσαν να κάνουν «την έφοδο στην εξουσία»!
Κι όταν εμφανίστηκε η κρίση, την εκμεταλλεύτηκαν για να αλώσουν την εξουσία.
Χωρίς να ξέρουν ούτε πώς να την ασκήσουν, ούτε τα προβλήματα της χώρας, ούτε τη δυναμική των διεθνών συσχετισμών.
Καβάλησαν το κύμα της «λαϊκής αγανάκτησης, χωρίς να μπορούν να το κοντρολάρουν.
Έσπευσαν να ανέβουν σε αφηνιασμένο άλογο, χωρίς να έχουν καβαλήσει προηγουμένως ούτε βαριεστημένο γαιδούρι…
Επί δεκαετίες είχαν συνηθίσει στις εσωτερικές ίντριγκες γκρουπούσκουλων του 3% ή και του 1%…
Και ξαφνικά βρέθηκαν στο τιμόνι της διακυβέρνησης!
Από τις εσωτερικές ίντριγκες των γκρουπούσκουλων βρέθηκαν επικεφαλής μιας ολόκληρης χώρας!
Σαν το παιδάκι που παίζει με τα καραβάκια στη μπανιέρα του, κι από εκεί βρίσκεται ξαφνικά καπετάνιος στη γέφυρα υπερωκεανίου!
Μέσα σε καταιγίδα…
Και το χειρότερο, δεν κατάλαβαν ότι το «κύμα της οργής» που καβάλησαν, ήταν αυτό που θα τους εμπόδιζε να δουν το σωστό και να κάνουν το σωστό…
Ακόμα κι αν το έβλεπαν, κι αν το μπορούσαν κι αν το ήθελαν…
Κατήγγελλαν «τα παλαιά κόμματα που έφεραν τη χώρα στην κρίση»…
Αλλά τους στήριζε το «χειρότερο ΠΑΣΟΚ» (και οι χειρότεροι πρώην «νεοδημοκράτες»).
Που δεν άφηναν παλαιότερα να γίνουν μεταρρυθμίσεις εγκαίρως, ώστε να αποφύγουμε την κρίση.
Τους έφερε στην εξουσία το πιο «παλιό» από τα «παλιά»!
Ευαγγελίζονταν οι ΣΥΡΙΖΑιοι το «νέο»…
Αλλά στηρίζονταν σε εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που δεν ήθελε να αλλάξει απολύτως τίποτε από το παλιό!
Σαν να είχε γράψει ειδικά για το ΣΥΡΙΖΑ ο Μπέρτολντ Μπρέχτ το δραματικό στίχο του (από το 1938):
«Είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει…
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο…».
Η παραδοσιακή Αριστερά, ήταν από χρόνια «εκπαιδευμένη» να ξεχωρίζει τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορεί να ελέγξει από εκείνες που θα τη σύρουν – δεν θα τις «καθοδηγεί» ή ίδια!
Η παραδοσιακή Αριστερά, και στη Σοσιαλιστική εκδοχή της, ήξερε να χτίζει την κοινωνική πλειοψηφία που θα τη φέρει στην εξουσία σε βάθος χρόνου.
Όχι να καβαλάει το κύμα κι όπου βγει.
Γιατί στα βράχια θα βγει…
Και θρύψαλα θα γίνει!
Ο Λεόν Μπλούμ, ο Βιλλυ Μπράντ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Τόνι Μπλαίρ, επί δεκαετίες έφτιαχναν επιμελώς τις συμμαχίες που θα τους αναδείκνυαν στην εξουσία. Οι αριστεροί, εκ πεποιθήσεως, πάντα απέκρουαν το βολονταρισμό, την βουλησιαρχια, το «γιούρια εδώ και τώρα»…
Γιατί όσο πιο ανέτοιμη είναι η «κοινωνική βάση» της αριστερής εξουσίας, τόσο πιο τυραννική γίνεται η ίδια η άσκηση της εξουσίας.
Και τόσο πιο τραγικό τέλος έχει…
Ο Τσίπρας είχε όλη την άνεση να χτίσει κι αυτός την άνοδο του στην εξουσία πιο σταδιακά – και πιο σίγουρα.
Δεν το έκανε. Κι από την άποψη αυτή, έδειξε όχι μόνο ανωριμότητα ως πολιτικός, αλλά και πλήρη απαιδευσία ως Αριστερός…
Σαν να βιαζόταν να πει, συνομιλώντας με την… «Ιστορία»:
–Δεν το κατάφερε ο Άρης το 1944, δεν το κατάφερε ο Ζαχαριάδης το 1949, το κατάφερα εγώ το 2015!
Χωρίς να υποπτεύεται πως το στίγμα της ντροπής που θα αφήσει πάνω του αυτή η ντροπιαστική διακυβέρνηση, θα μείνει ανεξίτηλο σε ολόκληρη την Ελληνική αριστερά για πάντα…
* Ο Τσίπρας όμως, έκανε και μια σειρά από λάθη που δεν τα κάνουν (αναγκαστικά) οι αριστεροί, αλλά τα κάνουν (συχνά) οι άσχετοι:
Προσπάθησε να κοροϊδέψει τους πάντες…
Αλλά δεν το βγήκε.
–Προσπάθησε να στήσει δικό του «μηντιακό σύστημα».
Στην αρχή με την «αδειοδότηση» των 4 τηλεοπτικών καναλιών.
Δεν του βγήκε.
Ύστερα με τον Καλογρίτσα. Δεν του βγήκε…
Ύστερα με το Σαββίδη. Πάλι δεν του βγήκε…
Δεν του βγαίνει τίποτε.
–Προσπάθησε να διεμβολίσει, να διασπάσει και να απομονώσει τη ΝΔ.
Δεν του βγήκε.
Τώρα ολόκληρη η αντιπολίτευση είναι περισσότερο «πολωμένη» εναντίον του απ’ ό,τι υπήρξε ποτέ…
–Προσπάθησε να πείσει του δανειστές πως έχει «συσπειρωμένο» γύρω του ολόκληρο τον Ελληνικό λαό.
Αλλά οι δημοσκοπήσεις τον διαψεύδουν οικτρά…
–Προσπάθησε να πείσει τους Έλληνες πως οι δανειστές τον «στηρίζουν»…
Εδώ… κόντεψε να τα καταφέρει!
Αλλά σήμερα τον ταπεινώνουν καθημερινά και «κατά ριπάς».
Πότε ο Σόϊμπλε, πότε ο Ρέγκλινγκ, πότε ο Κερέ, πότε η Λαγκάρντ.
«Πανηγύριζε» πως θα φόραγε γραβάτα…
Και τώρα αγωνιά μη του φορέσουν… φέσι!
Τον βάζουν και υπογράφει τα πάντα στα… τέσσερα!
Μαζί με τον «ψεκασμένο» εταίρο του.
Χωρίς να του δίνουν το παραμικρό, απ’ όσα ο ίδιος προεξοφλούσε μέχρι προχθές…
Δεν έμαθε το «αλφα και το ωμέγα» της «Πολιτικής»: Ποτέ δεν δημιουργείς υπερβολικές προσδοκίες, ποτέ δεν βάζει τον πήχη ψηλά…
Και τέλος ο Τσίπρας έκανε το λάθος που δεν συγχωρείται σε κανένα πολιτικό:
Ούτε σε δήμαρχο επαρχιακής κωμόπολης.
Πολλώ μάλλον σε Πρωθυπουργό.
Δεν ξέρει πότε να φύγει, ώστε «να πέσει στα μαλακά» (ή να μπορέσει να επανέλθει)…
Παραμένει κολλημένος στην καρέκλα του, προκαλώντας:
–Απόγνωση στους Έλληνες (τους οποίους εκπροσωπεί, υποτίθεται),
–Απέχθεια στους δανειστές (από τους οποίους πλήρως εξαρτάται)
–και Ντροπή ακόμα και στους ίδιους τους συντρόφους τους (την πολιτική μοίρα των οποίων διαχειρίζεται).
Μια καρικατούρα Αριστερού,
μια καρικατούρα Πολιτικού,
μια καρικατούρα Πρωθυπουργού!
Δεν έκανε απλώς «λάθη»…
Έστω και πολλά, βαριά, ασυγχώρητα.
Υπήρξε ολόκληρος ένα Λάθος!
Για το οποίο, ωστόσο, δεν ευθύνεται μόνον ο ίδιος!
Ευθύνεται και ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία,
που ανέχθηκε την «αριστερή ιδεολογική ηγεμονία» για δεκαετίες,
που άφηνε αναπάντητες τις αριστερές ιδεοληψίες για χρόνια,
που άφηνε να γράφουν την Ιστορία της χώρας οι ηττημένοι,
που χάιδευε τους «καταληψίες», χωρίς να υποπτευθεί ποτέ,
πως ένας απαίδευτος καταληψίας
θα γινόταν κάποια στιγμή… Πρωθυπουργός!
Και θα πήγαινε τη χώρα κατευθείαν στα βράχια.
Στο μέλλον να τα θυμόμαστε όλα αυτά…
