Του Γιώργου Λακόπουλου
Ασύδοτοι διαταραγμένοι, ή προβοκάτορες σε διατεταγμένη υπηρεσία -που εμφανίζονται ως «επαναστάτες» – έστειλαν ταχυδρομικά μια βόμβα, και δεν είναι το μόνο έγκλημα του είδους που έχουν κάνει οι όμοιοί τους τα τελευταία 40 χρόνια.
Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στη χώρα αυτή τη στιγμή: προηγείται ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν -για την ακρίβεια, επαναλαμβάνονται- πολλοί από όσους έχουν ρόλο στο δημόσιο βίο: πολιτικοί, κόμματα και ΜΜΕ, περνώντας αβασάνιστα στην περιοχή της ξεφτίλας
Ας δούμε τρεις περιπτώσεις που απεικονίζουν εναργώς αυτή τη διαπίστωση.
Περίπτωση πρώτη: Ένας πολίτης -πρώην τραπεζίτης και Πρωθυπουργός, επικεφαλής της Ακαδημίας- δέχθηκε φονική επίθεση, με προφανή στοιχεία τρομοκρατίας, παρότι δεν υπήρξε ως τώρα «ανάληψη ευθύνης»- αν έχει καμία αξία η ανώνυμη αρλουμπολογία αυτών των περιπτώσεων.
Σε μια κανονική χώρα οι πολιτικοί θα καταδίκαζαν την πράξη των αγνώστων δραστών και θα αφήναν τις αρχές να προσπαθήσουν να τους βρουν για να λογοδοτήσουν. Τίποτε άλλο.
Το πολύ σε κάποια ΜΜΕ να εμφανίζονταν κάποιες αναλύσεις, αμφίβολης αξίας, καθώς στο σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας κανείς δεν ξέρει ποτέ με ακρίβεια ούτε πρόσωπα, ούτε κίνητρα, ούτε μεθόδους- και το προηγούμενο της 17Ν το επιβεβαίωσε.
Αλλά η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα. Κάποιοι πολιτικοί της προσπαθούν να καπηλευθούν το ότι ένας άνθρωπος παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Ψηφοθηρούν ασύστολα και ωμά, με ανακοινώσεις και δηλώσεις, με κατηγορίες και υπαινιγμούς. Σαν να προέχει ποιος θα ωφεληθεί πολιτικά και όχι πως θα αντιμετωπιστεί το τρομοκρατικό φαινόμενο.
Από δίπλα κάποια ΜΜΕ, μονίμως ως συμπληρωματικό μέγεθος αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς, συμπράττουν στην παραπληροφόρηση, τη μισαλλοδοξία ,τη μονομέρεια και τον φανατισμό. Με διατυπώσεις που σε κάνουν να ξερνάς σε κάποιες περιπτώσεις- όπως η προσπάθεια να αποδειχθεί η… δολοφονική φύση της Αριστεράς.
Οι μόνοι ευτυχείς είναι όσοι έστειλαν τη βόμβα καθώς δεν ασχολείται κανείς μαζί τους. Αντίθετα τους συνδράμουν στο στόχο τους: την αποσταθεροποίηση και την αναμπουμπούλα. Δεν είναι ξεφτίλα για την πολιτική να παίζει το παιχνίδι των σκοτεινών κύκλων της βίας και της ανωμαλίας; Ή για τη δημοσιογραφία να μετέχει στη μαύρη προπαγάνδα των κομμάτων;
Γεια σου κυρ εισαγγελέα!
Περίπτωση δεύτερη: Ένας δημοσιογράφος, συνδικαλιστής στην ΕΣΗΕΑ μάλιστα, -πρόσωπο με αγωνιστικό παρελθόν, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου- κάνει μια ανόητη ανάρτηση στο Διαδίκτυο, με χαρακτηρισμούς για πολιτικά πρόσωπα, ακόμη και το θύμα της βόμβας και σχεδόν διατυπώνει ευχή να επαναληφθεί σε άλλο πρόσωπο.
Σε μια κανονική χώρα το θέμα θα έμενε εκεί. Να διαβάσουν όσα ανέβασε οι φίλοι του, άντε και όσοι δεν έχουν δουλειά να κάνουν και ψαχουλεύουν τι έγραψε ο καθένας στο F/B. Υπάρχει άλλωστε το ανέκδοτο με τον Πάπα, τον οποίο χαρακτήρισε ομοφυλόφιλο μια τοπική εφημερίδα και το έμαθαν οι κάτοικοι του χωριού, αλλά το διέψευσε το Βατικανό και το έμαθε ο όλος ο πλανήτης.
Όμως η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα. Ένας από τους αναφερόμενους στην ανάρτηση ζήτησε… εισαγγελική παρέμβαση και ασκήθηκε δίωξη κατά του δημοσιογράφου. Για την άποψη του – την ατυχή, ως απαράδεκτη.
Στη Δημοκρατία όμως, δίωξη ασκείται για κολάσιμη πράξη, ή για παράβαση του νόμου εν πάση περιπτώσει. Με σκοπό να αποφανθεί ο φυσικός δικαστής του διωχθέντος αν παρέβη το νόμο ή όχι.
Δεν μπορεί να ασκείται δίωξη για άποψη, ακόμη και αν είναι αποκρουστική. Διαφορετικά οι εισαγγελίες, τώρα με το Διαδίκτυο δεν θα έκαναν άλλη δουλειά.
Την άποψη την αποδοκιμάζεις, την αντιστρατεύεται με άλλη άποψη, την απορρίπτεις, την αγνοείς. Δεν την βάζεις φυλακή. Ήδη ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, δέχθηκε καταιγισμό επικρίσεων από πολλούς. Και καλώς έκαναν αν έτσι νόμιζαν.
Ο εισαγγελέας που χωράει σ’ αυτή την υπόθεση και τι επιγράφεται με την -αιτηθείσα- δίωξη πέρα από το να δώσει πάτημα σε ορισμένους τζιτζιφιόγκους να κάνουν υποδείξεις εκφασισμού; Παλιά μας τέχνη κόσκινο.
Δεν είναι ξεφτίλα, αντί να μείνει ένα περιστατικό στα όριά του, διογκώνεται, αλλάζει χαρακτήρα και το εντάσσεται στο παιχνίδι της πολιτικής αντιπαράθεσης- πάντα με τη συνδρομή των ΜΜΕ;
Το κούρεμα της κοινής λογικής
Περίπτωση τρίτη: Πριν από έξι χρόνια οι εταίροι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη -που την είχαν δανείσει μαζί με το ΔΝΤ 110 δισ. τον προηγούμενο χρόνο να μην χρεοκοπήσει και τυπικά- διαπίστωσαν ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή των ομολόγων που είχε εκδώσει σε ιδιώτες και έκριναν ότι πρέπει να τους πείσουν να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους στην αρχή κατά 21% και τελικά κατά 53%, εθελοντικά βέβαια.
Έτσι μετά από διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους τους προέκυψε το περίφημο PSI (Private Sector Involvement), ήτοι «Εμπλοκή του Ιδιωτικού Τομέα». Και επειδή η Ελλάδα φυσικά δεν είχε να πληρώσει ούτε τα κουρεμένα ομόλογα των ιδιωτών που θα συμμετείχαν τη δάνεισαν ακόμη 130 δισ.υρώ.
Σε μια κανονική χώρα -έστω και χρεοκοπημένη- αυτό θα ήταν μια καλή εξέλιξη, με την έννοια ότι τη βοηθούσε να σταθεί στα πόδια της κάπως, να πληρώνει λιγότερους τόκους , να χρειάζεται μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα και πρακτικά να ξεχρεωθεί ευκολότερα. Φυσικά αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να αλλάξει, να οργανωθεί, αλλά και να χαμηλώσει το επίπεδο ζωής των πολιτών της, το οποίο η ίδια προηγουμένως είχε ανεβάσει στα ύψη με δανεικά.
Θα προσπαθούσε λοιπόν αυτή η κανονική χώρα να αξιοποιούσε όσο μπορούσε καλύτερα αυτή την εξέλιξη και πάει παρακάτω. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα.
Πρώτα από όλα ο Πρωθυπουργός, επί των ημερών του οποίου ελήφθη η απόφαση, δεν απεδείχθη απλώς ανίκανος να την εφαρμόσει, αλλά ήθελε να τη βάλει και σε… δημοψήφισμα. Με αποτέλεσμα να περάσει στην ιστορία επειδή χωρίς να έχει διαπράξει ποινικό αδίκημα, έφυγε κακήν κακώς παρ’ ότι το κόμμα του είχε την πλειοψηφία στη Βουλή.
Μετά από αυτό οι πολιτικοί αναζήτησαν κάποιον τεχνοκράτη για να υλοποιήσει την απόφαση. Ο άνθρωπος άφησε τη δουλειά του, ανέλαβε την Πρωθυπουργία με υπουργούς που του τοποθέτησαν τα κόμματα και πράγματι έκανε τη δουλειά.
Αλλά ενώ ίδιος με το τέλος της αποστολής του αποσύρθηκε ευπρεπώς και διακριτικά ο υπουργός Οικονομικών του βρήκε ευκαιρία κάνει …καριέρα πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Άρχισε να αυτοπροβάλλεται ως ο αποκλειστικός διεκπεραιωτής του «κουρέματος», φτάνοντας το όφελος για τη χώρα -υπονοώντας δηλαδή τη χάρη που του οφείλει- σε δυσθεώρητα ύψη: ξεκίνησε από 180 δισ. και έφτασε τους υπολογισμούς τους σε 1 τρισ. ευρώ. Παραλείποντας συχνά να αναφέρει ότι κυβέρνηση στην οποία μετείχε είχε και Πρωθυπουργό, και αν υπάρχει δόξα αυτός πρέπει να τη πάρει κυρίως
Ωστόσο επειδή όταν προβάλεις ότι έβρεξε κατόπιν ενεργειών σου θα σου χρεώσουν την ξηρασία, δέχθηκε βολές για το κούρεμα των Ασφαλιστικών Ταμείων και άλλων φορέων. Η απάντηση του ήταν ότι τα Ταμεία δεν ζημιώθηκαν γιατί τα επιδοτούσε το κράτος.
Άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε. Το ερώτημα -στα πλαίσια της θετικής επίδρασης του PSI στη χώρα- είναι άλλο: αφού το κούρεμα αφορούσε τον ιδιωτικό τομέα, έπρεπε να κουρευτούν στην Ελλάδα και φορείς που ανήκουν στον δημόσιο τομέα και αν έπρεπε γιατί τότε δεν κουρεύτηκε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Απλή λογική. Αν δεν υπάρχει παίρνει τη θέση της ο αυτοξευτελισμός, της πολιτικής τάξης – ακόμη και στην καλή της εκδοχή.
Συμπέρασμα
Στη χώρα που διαμόρφωσαν τα δυο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία στα πλαίσια της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας -και προσπαθεί να τα… αντιγράψει και το τρίτο- κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Η χώρα περιήλθε σε καθεστώς κληρονομικής Δημοκρατίας στα πλαίσια της οποίας αυτοκαταστράφηκε. Ποιος στο δημόσιο βίο αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ποιος τιμωρείται για όσα αρνητικά διέπραξε, ποιος επιβραβεύεται για όσα θετικά κατάφερε να κάνει, ποιος λέει την αλήθεια;
Πολιτικοί και κόμματα που δεν έχουν ως υπέρτατο κανόνα το συμφέρον της χώρας, αλλά την διεκδίκηση της εξουσίας, ή τη διατήρηση της. Επιδιώκουν την αναπαραγωγή τους με μεθόδους φαυλότητας, εκμαυλισμού της κοινωνίας -που τον αποδέχεται ασμένως- ανομίας και κατασπατάλησης των εθνικών και κοινοτικών πόρων.
Η Ελλάδα δεν ξέρει τι της ξημερώνει, και οι πολιτικοί της… τρώγονται σαν τα σκυλιά και με κάποια κουτάβια των ΜΜΕ γαυγίζουν ανάλογα με το ποιος τα ταΐζει. Απευθύνονται στα κατώτερα αισθήματα των πολιτών για να τους φανατίσουν.
Ο δραματικός χαρακτήρας της απόπειρας κατά του Λουκά Παπαδήμου έδωσε την αφορμή να βγουν όλα αυτά στην επιφάνειά αυτές τις ημέρες – σαν τα φρεάτια της αποχέτευσης που ξεχειλίζουν με την πρώτη βροχή.
Ευλόγως οι ξένοι, πολλοί από τους οποίους σκίζονται για τη χώρα, δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί οι Έλληνες πολιτικοί δεν ομονοούν, ούτε μπροστά στην καταστροφή -που οι ίδιοι προκάλεσαν- μήπως και την αποτρέψουν.
