Γράφει ο Στέλιος Φενέκος*
Εάν ρωτήσεις κάποιον από τους ψευτο-προοδευτικούς που υποστηρίζουν την τρομοκρατική επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό (όπως και η νομικός πρώην πρόεδρος της βουλής), εάν θα υποστήριζαν την επιβολή θανατικής ποινής από το δικαστήριο, θα διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους και θα κατέβαιναν στους δρόμους.
Και σωστά θα έκαναν, γιατί στην συνείδηση μας η ανθρώπινη ζωή πρέπει να προστατεύεται σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου το οποίο οφείλει να αρνείται την θανατική ποινή στο δικαστικό του σύστημα, οποιοδήποτε κι αν είναι το αδίκημα.
Όμως αυτοί οι ίδιοι ψευτο-προοδευτικοί πολύ εύκολα υποστηρίζουν ή δεν καταδικάζουν αυτούς που θα έβαζαν μία βόμβα για να δολοφονήσουν κάποιον, “δικάζοντάς” τον με το μυαλό τους επειδή δεν τους αρέσουν οι πολιτικές του ιδέες ή επειδή έχουν δαιμονοποιήσει στην συνείδησή τους κάποιες πράξεις του ή την κοινωνική του θέση.
Δηλαδή επικροτούν άκριτα (άμεσα ή έμμεσα) αυτούς που υποστηρίζουν τις δολοφονίες και αυτούς που αποπειρώνται για να τις εκτελέσουν, δείχνοντας μας ότι δεν υπάρχει καμία λογική βάση στην σκέψη τους, παρά μόνο ψυχοπαθολογικοί λόγοι ακραίας διαταραχής.
Μόλις το αντιληφθούμε αυτό, τότε ο οιοσδήποτε ψευδεπίγραφος ιδεολογικός μανδύας ακυρώνεται και αποκαλύπτεται με όλη του την θανατερή και σκωληκόβρωτη μορφή ο φασισμός!!!
Γιατί στον φασισμό κάθε μορφής επικρατεί παράνοια και αναζητούνται ή κατασκευάζονται εχθροί, με μόνο στόχο την σύγκρουση.
Είναι ο χώρος που δίνεται σε διαταραγμένους ανθρώπους να εκφραστούν καλυπτόμενοι με ιδεολογικά προσχήματα. Καλύπτει ψυχολογικά κενά, παρέχοντας ψευδαισθήσεις μεσιανισμού, μεγαλείου και ανωτερότητας.
Η υποστήριξη αυτή στον φασισμό της τρομοκρατίας άμεσα ή έμμεσα, δεν είναι παρά η αναμενόμενη έκφραση ενός άρρωστου συλλογικού θυμικού, μιας ομαδικής ψυχοπαθολογίας που προσπαθεί με αυτά τα σαθρά ιδεολογικά προσχήματα να νομιμοποιήσει τις πρακτικές του.
