Aληθινή Αριστερά», «πραγµατική Αριστερά», «εξωκοινοβουλευτική Αριστερά» είναι συνηθισµένοι όροι στον δηµόσιο διάλογο και κάθε φορά χρησιµοποιούνται κατά το δοκούν από όσους έχουν δηµόσιο βήµα. Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνούσε, υπήρχε το όνειρο να έρθει στην εξουσία. Οταν ήρθε, έγινε «κυβερνώσα Αριστερά» και, όταν συµφώνησε τα χειρότερα µέτρα που επιβλήθηκαν τα τελευταία επτά χρόνια, εµφανίστηκε το επιχείρηµα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνάει τελικά δεν είναι Αριστερά, αλλά υπάρχει µια άλλη, η λεγόµενη «πραγµατική».
Για να ξεκαθαρίζουµε τα πράγµατα, όµως, η Αριστερά είναι αυτή ακριβώς που κυβερνάει, αυτή που θα καταγράψει στο ενεργητικό της δύο Μνηµόνια, τα σκληρότερα µέσα στο χρονικό διάστηµα-ρεκόρ των δύο χρόνων. Αυτή η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα προσωποποιείται στον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη. Εναν άνθρωπο που δήλωσε ανοιχτά ότι όσο ήταν δήµαρχος είχε «µαύρο» ταµείο και από τη στιγµή που απέκτησε εξουσία µπορεί να προσβάλλει κόσµο, φτάνοντας στο σηµείο να γυρίσει την πλάτη του σε καρκινοπαθή χωρίς καµία ντροπή, όχι µόνο ως αρµόδιος υπουργός, αλλά πρώτιστα ως άνθρωπος µε συνείδηση.
Η Αριστερά αυτή έπαιξε µε τους µισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων πολιτών, για να ικανοποιήσει τη φαντασίωση της σκληρής διαπραγµάτευσης, πάντα µε την επιστροφή στο εθνικό νόµισµα να βρίσκεται στο πίσω µέρος του µυαλού υπουργών και βουλευτών. Η «περίπου Αριστερά» του Αλ. Τσίπρα έκλεισε τις τράπεζες, επέβαλε ελέγχους στις κινήσεις κεφαλαίων, έκλεισε επιχειρήσεις µε την πολιτική της και βύθισε στην ανεργία χιλιάδες πολίτες. Ολα αυτά τα έκανε η «περίπου Αριστερά» και είναι απορίας άξιο τι περίµεναν να κάνει όσοι την κατηγορούν ότι δεν είναι η «πραγµατική». Προφανώς θεωρούν ότι την τελευταία στιγµή, τον Ιούλιο του 2015, ο Αλ. Τσίπρας έκανε πίσω και δεν ολοκλήρωσε το καταστροφικό της έργο.
∆εν συνηγόρησε υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όπως θα ήθελαν όσοι τελικά αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κινηθούν στα όρια της «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς», υποστηρίζοντας µάλιστα ότι παραµένουν πιστοί στις πραγµατικές αξίες και ιδέες του κόµµατος. Ο λαός µπερδεύτηκε στις εκλογές του Σεπτεµβρίου του 2015 ανάµεσα στην «πραγµατική» και την «περίπου Αριστερά» και προτίµησε να ακούσει τις υποσχέσεις του Αλ. Τσίπρα.
Οσοι µιλάνε για την «πραγµατική Αριστερά» είτε δεν ξέρουν τι είναι αυτό στο οποίο αναφέρονται είτε ξέρουν και λένε συνειδητά ψέµατα. Η «πραγµατική Αριστερά» είναι η επονοµαζόµενη εξωκοινοβουλευτική και το όνοµά της µαρτυράει όλες της τις παθογένειες. Υπάρχει λόγος που στα χρόνια της κοινοβουλευτικής ∆ηµοκρατίας στην Ελλάδα δεν µπήκε ποτέ στη Βουλή και αυτός δεν είναι το ότι δεν χάιδεψε τα αυτιά των ψηφοφόρων, όπως µπορεί να υποστηρίξει κάποιος, αλλά το ότι όσα υποστηρίζει προκαλούν τρόµο και µόνο στο άκουσµά τους: Εξοδος όχι µόνο από τη ζώνη του ευρώ, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ενωση και οι έξοδοι δεν σταµατούν εκεί. ΝΑΤΟ και Ζώνη Σένγκεν αποτελούν πολυτέλεια για τους «πραγµατικούς αριστερούς» και η παρουσία της Ελλάδας εκεί είναι περιττή. Και όλα αυτά χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ελληνική κοινωνία και τους νέους της χώρας αυτής, όπως φυσικά και για όσους την έχτισαν µετά τον πόλεµο.
Πρόκειται για τους ίδιους που θα ήθελαν οι κοµµουνιστές να έχουν κερδίσει τον εµφύλιο πόλεµο και η Ελλάδα να βρίσκεται στη σφαίρα της επιρροής της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτή λοιπόν είναι η «πραγµατική Αριστερά» της Ελλάδας, που κινείται στις παρυφές της Κοινοβουλευτικής ∆ηµοκρατίας και την οποία οι πολίτες δεν έχουν εµπιστευθεί όλα αυτά τα χρόνια, ούτε από λάθος ούτε παρασυρµένοι από γνωστά ονόµατα. Το νόµισµα της Αριστεράς στην Ελλάδα λοιπόν έχει δύο όψεις. Από τη µία η «περίπου Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, που προσωποποιείται στον Παύλο Πολάκη, και, από την άλλη, η εξωκοινοβουλευτική, «πραγµατική Αριστερά» των ακραίων επιλογών.
Οποιος τολµήσει να παίξει κορώνα-γράµµατα το µέλλον της Ελλάδας µε το νόµισµα της Αριστεράς θα πρέπει να ξέρει ότι όταν αυτό πέσει, δεν θα υπάρχει η επιλογή της νίκης ή της ήττας, αλλά µόνο της ήττας
parapolitika.gr
