Τα αποτελέσματα του κρίσιμου Eurogroup της Δευτέρας σχολιάζει ο Economist και αναλύει τον τρόπο με τον οποίο αποφασίστηκε η επιστροφή των Θεσμών στην Αθήνα για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
«Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και στη συνέχεια ως φάρσα, στην περίπτωση του δράματος του ελληνικού χρέους προχωράει ακόμη περισσότερο. Το σενάριο είναι κουραστικά γνωστό», γράφει ο Economist σε δημοσίευμα με τίτλο «Πώς η Ελλάδα έγινε θεατής στη δική της τραγωδία».
Στο δημοσίευμα περιγράφεται εκτενώς το σκηνικό εντός του οποίου έλαβε χώρα το κρίσιμο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου, καθώς και το πλαίσιο επιστροφής των δανειστών στην Αθήνα για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα:
«Oι όροι που συνδέονται με το πρόγραμμα διάσωσης μειώνουν δραστικά τον έλεγχο της κυβέρνησης επί της οικονομικής πολιτικής. Για πολλούς Έλληνες, το γεγονός αυτό καθιστά την ίδια την πολιτική ανούσια. Αυτό που δημιουργεί το σημερινό δράμα είναι η διάσταση μεταξύ των πιστωτών της Ελλάδας. Η διαφωνία χρονολογείται από την εποχή κατάρτισης των σύνθετων προγραμμάτων διάσωσης της χώρας το 2010, η οποία έγινε βιαστικά. Ωστόσο, σήμερα η συζήτηση είναι δημόσια και δυνητικά πιο σοβαρή».
Παράλληλα, επισημαίνεται πως «η μεγαλύτερη διαφορά εντοπίζεται ανάμεσα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και τους Ευρωπαίους. Έχοντας «καεί» από την προηγούμενη εμπειρία του, το Ταμείο επιδεικνύει ζήλο στην προάσπιση της αξιοπιστίας του. Βλέποντας πως η Ελλάδα έχει υπάρξει συστηματικά ασυνεπής στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών της, σκέφτεται πως οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παραείναι ρόδινες και πως χωρίς ελάφρυνση, το ελληνικό χρέος θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη το 2020, καθώς τα φθηνά δάνεια της Ευρωζώνης θα αντικατασταθούν από την ιδιωτική χρηματοδότηση».
