Πόσο δύσκολο είναι να το πιστέψουμε. Από το 2015 η χερσαία Ευρώπη, ως αγορά, σταματάει στα σύνορα με την Ελλάδα. Η μεσογειακή Ευρώπη φτάνει στην Κύπρο και τέρμα. Η Βουλγαρία, η Αλβανία και τα Σκόπια πέρασαν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η ελληνική επιχειρηματική μετανάστευση είναι φυγή προς την Ευρώπη. Γιατί Βαλκάνια είναι μόνο η Ελλάδα. Και αγωνίζεται να αναστήσει το ανατολικό μπλοκ…
Ας το καταλάβουμε και ας το πιστέψουμε επιτέλους. Το κυνήγι της επιχειρηματικής μετανάστευσης δεν θα φέρει λεφτά. Και οι εντυπώσεις που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν λεφτά. Είναι μόνο εντυπώσεις…
Το “επιχειρηματικό προσφυγικό” της Ελλάδας δεν είναι αντίδραση της στιγμής. Δεν είναι προσωρινή λύση. Βασίζεται σε μελετημένες κινήσεις. Σε σωστά σχεδιασμένες από επιχειρήσεις που έχουν ζωντάνια. Από επιχειρηματίες που δεν έχουν διάθεση να περιμένουν την ταφόπλακα στη νεκρόπολη της ελληνικής οικονομίας.
Εάν δεν καταφέρουμε να ανοίξουμε τα βαλκανικά μας σύνορα προς την ευρωπαϊκή οικονομία και να προσφέρουμε συνθήκες ανταγωνιστικότητας για να φέρουμε επενδύσεις 150-200 δισ., μέχρι το 2020-2022, ας ξεχάσουμε τους δρόμους προς την Ευρώπη που πήραν ήδη η Βουλγαρία, η Κύπρος, και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Τι μας μένει; Να ψάξουμε να βρούμε “φασουλήδες” για το ελατήριο… της οικονομίας μας και να τους εκτινάξουμε. Άλλου είδους εκτίναξη… μην περιμένετε στην οικονομία.
Όσο παραμένουμε με οικονομία μπολσεβίκων και με κράτος – πατερούλη να θρέφει Καρανίκες και άλλους άχρηστους κομματικούς αυτό που εννοούν ως ανάπτυξη στην Ευρώπη εμείς πρέπει να το ξεχάσουμε.
Ανάπτυξη σημαίνει ότι σταματάμε τα καραγκιοζιλίκια με τα κουπόνια, τα επιδόματα, τις κοινωνικές εργασίες και τις επιδοτήσεις για δουλειά. Και ψάχνουμε για επενδύσεις όπως κάνουν σε όλη την άλλη Ευρώπη του νότου. Ειδικά στην Ανατολική.
Αλλά όταν λέμε επενδύσεις να έχουμε στο νου μας εκείνες που φέρνουν θέσεις εργασίας και υπόσχονται ανάπτυξη για μια 15ετία στη διάρκεια της οποίας ασφαλώς και πρέπει να απολαμβάνουν σταθερό οικονομικό περιβάλλον.
Όλα τα άλλα είναι αρλούμπες καφενείου που σταμάτησαν να ακούγονται στα υπόλοιπα Βαλκάνια εδώ και μια 20ετία.
Γι’ αυτό και η Αλβανία, τα Σκόπια, η Βουλγαρία , η Ρουμανία και η Πολωνία έδωσαν και κατάλαβε ( ανταγωνιστικά) στην ελληνική οικονομία όπως λένε τα στοιχεία και της Eurostat και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.
Τι κάνουμε όμως εμείς όταν οι γείτονες προκόβουν; Ψάχνουμε (το υπουργείο Οικονομικών) να “μαγκώσουμε” λεφτά και τυχόν κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων που μετανάστευσαν (έστω και μόνο με έδρα) από τα Βαλκάνια στην Ευρώπη.
Όμως οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες και οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις ούτε γυρίζουν πίσω ούτε τα λεφτά τους φέρνουν ξανά στην Ελλάδα. Ό,τι και να σκαρφιστεί το βλακώδες μπολσεβίκικο μυαλό των συντρόφων και των κομισάριων της κυβέρνησης.
Μήπως έφερε λεφτά η γνωστή αριστερή μπαρουφολογία του ΣΥΡΙΖΑ για το λαθρεμπόριο των καυσίμων και των τσιγάρων;
Για τα καύσιμα τα έχουμε πει και άλλη φορά από τη στήλη. Το κράτος και δεν μπορεί και δεν θέλει να μαζέψει τους λαθρέμπορες γιατί πρέπει να λειτουργήσει σαν κράτος. Αυτό όμως σκοντάφτει στη νοοτροπία των επαγγελματιών συνδικαλιστών και αφισοκολλητών που κάνουν κουμάντο.
Αντίθετα το κράτος ενισχύει το λαθρεμπόριο με τους ειδικούς φόρους που βάζει, από το 2017, στις τιμές των καυσίμων και των καπνικών λες και θέλει να τιμωρήσει τις ελληνικές εταιρείες που δεν τα έχουν βροντήξει να φύγουν από τα Βαλκάνια και να μεταφερθούν στην Ευρώπη.
Από τον Ιανουάριο του 2017 οι νέοι φόροι θα αυξήσουν τη λιανική στα τσιγάρα 40-50 λεπτά το πακέτο ανοίγοντας περισσότερες πόρτες στο καπνικό λαθρεμπόριο. Και κατά 10-15 λεπτά σε πετρέλαια και βενζίνες κάνοντας διπλή την όρεξη στους λαθρέμπορες που έχουν φέρει σε όρια κλεισίματος τουλάχιστον δύο νόμιμες εταιρείες.
Τις οποίες εταιρείες γδύνει, από την άλλη, με φόρους. Και ας απασχολούν εκατοντάδες εργαζόμενους.
Η ελληνική χαλυβουργία, τα τσιμέντα, τα οικοδομικά υλικά και άλλοι κλάδοι της (τελευταίας) βαριάς βιομηχανίας κρατάνε με το ζόρι την παραγωγή τους σε θλιβερά επίπεδα. Ελπίζουν και περιμένουν. Όσοι ελπίζουν ακόμη. Αλλά η κυβέρνηση των Βαλκανίων δεν αισθάνεται την ανάγκη να κάνει κάτι. Αν δεν μπορεί (που δεν είναι έτσι) ας τους εξηγήσει γιατί. Και ας τους πει, τουλάχιστον, ένα ευχαριστώ που μένουν και (ακόμη) δεν μετανάστευσαν.
Του Γιώργου Κράλογλου
