Του Γιώργου Μαυρωτά*
Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή στο τηλεοπτικό τοπίο. Να συμφωνήσουμε ότι το ζητούμενο είναι η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου. Όλοι αυτό διακηρύττουν, ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί το καθεστώς ανομίας κι αυθαιρεσίας που βόλευε στο παρελθόν. Και τα κανάλια αλλά και τις κυβερνήσεις. Οι μεν δεν πλήρωναν, οι δε μπορούσαν να πιέζουν. Το Ποτάμι το έλεγε ήδη από τις προγραμματικές δηλώσεις του 2015 ότι αυτό το καθεστώς θα έπρεπε να τελειώσει και θα έπρεπε να περάσουμε σε μια βιώσιμη λύση για το τηλεοπτικό τοπίο.
Ο τρόπος με τον οποίο πήγε να κάνει αυτήν την ρύθμιση η κυβέρνηση, χωρίς να ακούει την αντιπολίτευση, τράκαρε με το Σύνταγμα. Και θα το είχαμε αποφύγει όλο αυτό αν περίμενε την απόφαση του ΣτΕ και μετά να κάνει (αν κάνει) τον διαγωνισμό.
Όμως υπήρξε η επικοινωνιακή πρεμούρα να δείξει ότι «μάντρωσε» τους επιχειρηματίες σε 4 τοίχους για τρείς μέρες. Το είπε άλλωστε κι ο ΠΘ τις προάλλες στη Βουλή. Η όλη διαδικασία της αδειοδότησης πριν αποφανθεί το ΣτΕ, ήταν ουσιαστικά ένα ακριβό σποτάκι (στοίχισε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τα οποία από ποιόν να τα ζητήσουμε;) για τις επόμενες εκλογές.
Οι αρμοδιότητες λοιπόν της ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου περνάνε από το ΕΣΡ, μια ανεξάρτητη αρχή. Δεν αρκεί όμως η συγκρότησή του. Αν το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθεί είναι ασφυκτικό δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του. Ο συμβιβασμός και η συναίνεση που απαιτείται στη συγκρότησή του από το Σύνταγμα (πλειοψηφία 4/5 στη διάσκεψη των προέδρων) προϋποθέτει ότι θα έχει και τις κατάλληλες αρμοδιότητες. Γι αυτό και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί πρέπει να προκύψει από μια minimum συναίνεση. Αλλιώς το πρόβλημα θα το βρίσκουμε πάντα μπροστά μας.
«Μα η κυβέρνηση δεν έχει την νομοθετική πρωτοβουλία;» θα πει κάποιος
Ναι ασφαλώς και την έχει. Όμως το προϊόν του τελικού αποτελέσματος της νομοθετικής πρωτοβουλίας θα πρέπει να είναι προϊόν συναίνεσης και των άλλων κομμάτων. Αλλιώς ο ρόλος του ΕΣΡ θα είναι ναρκοθετημένος ακόμα και να συγκροτηθεί με την απαιτούμενη συναίνεση. Γι αυτό θεωρώ ότι δεν χωράνε κουτοπονηριές από καμία πλευρά, χρειάζεται ένας ειλικρινής συμβιβασμός.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου η λέξη συμβιβασμός έχει αρνητική χροιά. Αντίθετα η λέξη διάλογος έχει θετική χροιά. Μα γίνεται όμως διάλογος χωρίς συμβιβασμό; Χωρίς να μετακινηθούν όλοι μερικά βήματα δεν γίνεται να υπάρξουν συγκλίσεις.
Χρειάζεται λοιπόν ένας ειλικρινής διάλογος να δούμε που συμφωνούμε που διαφωνούμε και εκεί που διαφωνούμε πώς θα συγκλίνουμε σε κάποιες θέσεις. Κυρίως για τον νόμο που θέτει το πλαίσιο αλλά και στα πρόσωπα που θα στελεχώσουν το ΕΣΡ. Δυστυχώς όμως η καχυποψία που έχει αναπτυχθεί, όχι άδικα, κάνει το θέμα δύσκολο.
Γι αυτό λοιπόν θα πρέπει όλοι να ανοίξουν τα χαρτιά τους και στα πρόσωπα αλλά και για το πλαίσιο. Να συμφωνηθεί από πριν ότι η πορεία προς το νέο τηλεοπτικό τοπίο θα περνάει μέσα από έναν νόμο ο οποίος για να είναι βιώσιμος θα πρέπει να είναι κοινά αποδεκτός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν δημιουργήσει ένα κοινά αποδεκτό νομοθετικό πλαίσιο δεν θα εφαρμοστεί ποτέ, αφού ο φορέας υλοποίησης θα είναι ένα κοινά αποδεκτό ΕΣΡ. Και η ΝΔ αν δεν συναινέσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ θα το βρει μπροστά της το πρόβλημα αύριο που θα είναι κυβέρνηση. Εκτός κι αν δεν το θεωρεί πρόβλημα.
Το ΕΣΡ λοιπόν θα καταλήξει να είναι κάτι σαν την ΕΦΕΕ. Ένας μυθικός θεσμός που δεν μπορεί να συγκροτηθεί λόγω ασυνεννοησίας. Ειρωνεύονται κάποιοι το φοιτητικό κίνημα για την αδυναμία συμφωνίας και συγκρότησης της ΕΦΕΕ ως ένα στοιχείο ανωριμότητας κι εμείς, ως πολιτικό σύστημα κάνουμε το ίδιο…
* Ο κ. Γιώργος Μαυρωτάς είναι βουλευτής Αττικής – το Ποτάμι.
