Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Κάντε το όπως ο Ομπάμα. Εμπνεύστε!

Η ωδή στη δημοκρατία, όπως πολύ σωστά χαρακτηρίστηκε η ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα, είναι αλήθεια ότι έκανε πολλούς Έλληνες να νιώσουν έστω και για λίγο ξανά υπερήφανοι. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, η άνιση, είναι αλήθεια, σύγκριση Ελλήνων πολιτικών με έναν παγκόσμιου βεληνεκούς ηγέτη προκαλεί και μία μελαγχολία…

Άραγε θα μπορούσαν να ακουστούν τόσο εμπνευσμένα λόγια από το στόμα Έλληνα πολιτικού; Θα τολμούσε ποτέ στην Ελλάδα πολιτικός ηγέτης να αφήσει την ξύλινη γλώσσα; Να γίνει τόσο απλός και ανθρώπινος που να τον νιώσει ο πολίτης ως “δικό του άνθρωπο” αλλά και τόσο μεστός σε μηνύματα ταυτόχρονα; Γιατί μη μου πείτε ότι μετά την ομιλία Ομπάμα δεν μείναμε με μία πικρή γεύση όταν αναχώρησε… Μπορεί να “το κάνει όπως ο Ομπάμα” και με τόσο αξιόπιστο τρόπο; Θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η πρόκληση.

Θα πείτε ίσως ότι ο Μπαράκ Ομπάμα, υπό την ιδιότητα του… Πλανητάρχη, έχει τη δυνατότητα να λέει ό,τι θέλει! Ιδιαίτερα τώρα που βρίσκεται στην τελική ευθεία της 8ετούς θητείας του στο κορυφαίο πολιτικό αξίωμα αυτού του κόσμου. Τώρα που έχει μεγαλύτερη ελευθερία στην έκφραση και που μετράει περισσότερο ίσως η υστεροφημία του. Είναι όμως έτσι; Γιατί ακόμη και στο κατώφλι της εξόδου, το αξίωμα που υπηρετεί απαιτεί πολύ μεγάλη προσοχή και εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς, οι οποίοι για να συνδυαστούν με την χαλαρότητα και το άγγιγμα ευαίσθητων χορδών, όπως έκανε από το βήμα του ιδρύματος Νιάρχου ο Ομπάμα, απαιτούνται εντυπωσιακές και σπάνιες ιδιότητες.

Και ειδικά ο Μπαράκ Ομπάμα δεν χαρακτηρίσθηκε από “καθωσπρεπισμό” και ξύλινο λόγο στη διάρκεια της θητείας του. Υπήρξε ένας αρκετά “ανθρώπινος” πρόεδρος, που δεν έχασε την επαφή του με τους πολίτες, ακόμη και όταν λειτούργησε με τρόπο που διέγειρε στην υπόλοιπη υφήλιο αντιαμερικανικά αντανακλαστικά! Φαντάζομαι όμως ότι ακόμα και οι πλέον… αντιαμερικανοί σε αυτή τη χώρα, θα άκουσαν με ενδιαφέρον και θα εντυπωσιάστηκαν από τα “κεντήματα” στην ομιλία του. Όπως η κορυφαία “ατάκα” ότι “το μεγαλύτερο αξίωμα σε μία δημοκρατία δεν είναι εκείνο του προέδρου ή του πρωθυπουργού, αλλά του πολίτη”!

Ειλικρινά, θα ήταν ευλογία να μπορούσαμε να ακούσουμε και στη χώρα μία ομιλία αντίστοιχου επιπέδου με αυτή που εκφώνησε ο Αμερικανός πρόεδρος, στην ουσία της – όχι στις “χαριτωμενιές” με τις ελληνικές εκφράσεις προς τέρψιν του ακροατηρίου – εκφωνημένη από Έλληνα πολιτικό. Θα προωθούσε τον πολιτικό λόγο σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Θα συνέβαλε αποφασιστικά στην επιστροφή της πολιτισμικής αξιοπρέπειας στον τόπο. Γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και κρίση πολιτισμική, αξιών και ηθικής. Και σαφώς είναι και κρίση δημοκρατίας.

Η μόνη δημοκρατία που επικρατεί σήμερα στη χώρα, δεν είναι αυτή στην οποία αναφέρθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα. Που συμβάλλει στην ελευθερία των λαών, στην ασφάλεια του πολίτη, στη δημιουργία και την ανάπτυξη, αλλά και στην μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων των πολιτών και της χώρας. Σήμερα δυστυχώς στην Ελλάδα ζούμε τη “δημοκρατία των φόρων”. Αυτή είναι σήμερα η μόνη… κατάκτηση της ελληνικής κοινωνίας! Οι πολίτες ζουν όχι για να ευημερούν, αλλά για να φορολογούνται…

Βεβαίως, δεν πρέπει να είμαστε άδικοι με όλους και ισοπεδωτικοί, δεν μπορεί να μπουν όλοι συλλήβδην στο ίδιο καζάνι. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ορισμένοι από τους νεότερους πολιτικούς έχουν και τα φόντα και τη δυνατότητα να ξεφύγουν από τον ξύλινο λόγο και το ασφυκτικό πλαίσιο στο οποίο υποχρεώνονται τις περισσότερες φορές να κινηθούν υπό το βάρος ίσως και των προβλημάτων που κουβαλάει η χώρα, αλλά και της αγωνίας για την επόμενη ημέρα του τόπου. Και αυτό ασφαλώς δεν περιλαμβάνει τους σημερινούς κυβερνώντες. Όμως εκείνοι που μπορούν, εκείνοι που… το έχουν, πρέπει να τολμήσουν ακόμα περισσότερο. Να κάνουν ρήξη, να τα αλλάξουν όλα. Και πρέπει να απεγκλωβιστούν οριστικά από εκείνα που θεωρούνταν μέχρι σήμερα politically correct.

Η εντύπωση που έχουν γι αυτά οι πολίτες είναι ότι πλέον είναι και ξεπερασμένη και αδιέξοδη αυτή η ρητορική και δεν σημαίνει εντελώς τίποτε γι αυτούς. Άλλωστε όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές αλά Χάρι Πότερ που θα αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη τη ζωή τους. Ακόμη και οι ευκολόπιστοι, λογικά θα έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει μετά από όσα έχουν συμβεί την τελευταία διετία. Γιατί όμως πολλοί γίνονται ακόμα εύκολα θύματα στον λαϊκισμό; Επειδή απλά κάποιος υπόσχεται “λαγούς με πετραχήλια”; Ή μόνο επειδή είναι ακόμα οργισμένοι με τους “προηγούμενους”;

Μήπως λοιπόν φταίει και ότι είχε εκλείψει η ποιότητα; Ο διαφορετικός λόγος; Ή και το όραμα; Μήπως αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει πλέον να κερδηθεί; Το όραμα! Χρειάζεται ίσως να θυμηθούμε ότι όταν αυτός ο λαός εμπνεύστηκε, όταν είχε μπροστά του όραμα, μεγαλούργησε. Από τους αγώνες για την ανεξαρτησία του μέχρι την διοργάνωση παγκόσμιων εκδηλώσεων όπως η Ολυμπιακοί Αγώνες…

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

capital.gr

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ