Στα επόμενα προεκλογικά φυλλάδια του Πάνου Καμμένου (άγνωστο με ποιο κόμμα), θα υπάρχουν φωτογραφίες του όπου υποδέχεται τον Ομπάμα, τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας, τον Πούτιν, το λεγόμενο Άγιο φως, την εικόνα της Παναγίας Σουμελά. Τα φυλλάδια θα είναι έγχρωμα, ο Καμμένος θα είναι χαμογελαστός και το παζλ θα συμπληρώνεται από φωτογραφίες του Καμμένου να υποκλίνεται στα νερά της Σαλαμίνας πάνω σε παλέτες που μισοσκεπάζονται από ένα κόκκινο χαλί και του Καμμένου σ’ ένα εθνικολαϊκό πανηγύρι που ετοίμασε με τη Δούρου τον Μάρτιο του 2015 στην πλατεία Συντάγματος.
Ο Καμμένος, αποτελεί την έκφραση ενός πολιτικού εκπροσώπου που επιβιώνει με σχετική επιτυχία στο πολιτικό σύστημα για αρκετά χρόνια και στον οποίο αποτυπώνονται μερικές σοβαρές αιτίες για τις οποίες η χώρα διανύει παρακμή, η οποία δεν περιορίζεται στα δημόσια οικονομικά. Είναι ο εκπρόσωπος ενός φαινομένου πολιτευτή της σύγχρονης Ελλάδας, ο καθρέπτης ενός τμήματος της κοινωνίας που επιβραβεύει τον ίδιο και την αισθητική του. Για τους ιστορικούς του μέλλοντος, ο Καμμένος θ αποτελεί ένα ενδιαφέρον για βαθιά μελέτη φαινόμενο. Για έναν επιπρόσθετο λόγο. Γιατί ταίριαξε τόσο αρμονικά μ’ ένα κόμμα που προερχόταν από μια διαφορετική πολιτική αφετηρία.
Προσπαθώντας να μάθουμε γιατί ο Καμμένος –παρότι τέταρτος στην τάξη υπουργός– ήταν αυτός που υποδέχτηκε στο κόκκινο χαλί τον Ομπάμα, δεν βρήκαμε πειστική απάντηση. Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι αυτό είχε συμβεί και με τον Πούτιν επειδή δεν πρόκειται για επίσημη, αλλά μια επίσκεψη εργασίας, είναι χωρίς αντίκρυσμα. Τον Ολλάντ δεν τον υποδέχτηκε ο Καμμένος και πριν από τον Καμμένο υπάρχουν, σύμφωνα με το πρωτόκολλο, τρεις υπουργοί που θα μπορούσαν να βρεθούν χθες στο Ελ. Βενιζέλος. Εικάζω βάσιμα πως ο Καμμένος απαίτησε να είναι αυτός που θα υποδεχόταν τον Ομπάμα και η κυβέρνηση το αποδέχτηκε. Μάλλον χωρίς παραμικρή αντίρρηση.
Όλο αυτό μοιάζει με λεπτομέρεια μικρής σημασίας. Και θα ήταν, αν βλέπαμε το θέμα μεμονωμένα. Δεν μπορούμε να το δούμε έτσι. Μπορούμε να το δούμε ως αφορμή. Ο Καμμένος επηρεάζει την κυβερνητική πολιτική. Πρόσφατα, προκάλεσε την αποπομπή Φίλη και δήλωσε στον αρχιεπίσκοπο μπροστά στον πρωθυπουργό –ο οποίος δεν αντέδρασε καν– πως είναι έτοιμος να ρίξει την κυβέρνηση προκειμένου να γίνει το χατήρι του για το μάθημα των θρησκευτικών. Ο Καμμένος επηρεάζει καθοριστικά την κυβέρνηση, ασκεί βέτο όταν νομίζει πως θίγεται ο πυρήνας των ψηφοφόρων του (που διαπνέονται από το τρίγωνο πατρίς-θρησκεία- οικογένεια), προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαφυλάξει τους στρατιωτικούς –και τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς– και έχει καταφέρει να υπουργοποιήσει επτά βουλευτές του, καθόλου άσχημα για τον ίδιο.
Ο Καμμένος κατά καιρούς παραιτείται ή απειλεί να παραιτηθεί. Για τα ειδικά μισθολόγια των στρατιωτικών, επειδή ο Μουζάλας είπε τη ΦΥΡΟΜ Μακεδονία, επειδή δεν ήθελε να αυξηθεί ο ΦΠΑ στα νησιά, επειδή δεν ήθελε να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο και γενικότερα για διάφορους λόγους. Όχι απλά δεν παραιτήθηκε, αλλά βγήκε ενισχυμένος από τον πρόσφατο ανασχηματισμό, παρότι και μνημόνιο ψηφίσθηκε και ο ΦΠΑ αυξήθηκε κ.ο.κ.
Αν από τη συνύπαρξη με τον Καμμένο υπήρχε έστω μια διακριτική δυσαρέσκεια από τον βασικό κυβερνητικό εταίρο, ενδεχομένως να υπήρχε ένα μικρό άλλοθι για εκείνους που συγκυβερνούν μαζί του. Η μοναδική που έχει εκφραστεί είναι αυτή από τον Φίλη και μάλιστα μετά την αποπομπή του από την κυβέρνηση. Ο Τσίπρας συνεργάζεται αρμονικότατα με τον Καμμένο και εκπέμπουν μια συνύπαρξη που παραπέμπει σε δυο ανθρώπους που απορούν γιατί δεν βρέθηκαν μαζί τόσα χρόνια. Το πολιτικό τους ειδύλλιο ξεκινάει πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Οι υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν αποδοκιμάζουν κομψά τον εταίρο τους, αλλά συχνά τον χειροκροτάνε θερμά στη Βουλή, πολύ θερμά, ενθουσιάζονται από τις ατάκες του, ακόμα και αν αυτές είναι μειωμένης αισθητικής.
Υπάρχει πάντα ένα ερώτημα για το τι θα γίνει όταν το δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ – Καμμένος χάσουν την εξουσία. Για τον Καμμένο είμαι σίγουρος πως θα επιβιώσει. Θα έχει πάντα να δείχνει τις φωτογραφίες του με ξένους ηγέτες και λείψανα που υποδέχεται και θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα βλέπουν το γεγονός με εκτίμηση και θαυμασμό. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είμαι καθόλου σίγουρος…
Του Γιάννη Παντελάκη
