Του Βασίλη Γεώργα
Τα όρια εκείνου που η κυβέρνηση θεωρεί ως ηρωισμό αλλά η κοινωνία εισπράττει ως τυχοδιωκτισμό γίνονται πλέον όλο και πιο ευκρινή κάθε νέα μέρα που προστίθεται στη διαπραγμάτευση.
Βρισκόμαστε στο σημείο που μας προειδοποιούν ανοιχτά με τέταρτο μνημόνιο και δραχμή, και εμείς προσπαθούμε να τους τρομάξουμε απειλώντας με εκλογές σε μια Ευρώπη που έχει να αντιμετωπίσει το 2017 τέσσερις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στις ισχυρότερες χώρες της ευρωζώνης, και μια σεισμική μετατόπιση της πολιτικής των ΗΠΑ προς την εσωστρέφεια.
Πιστεύει άραγε κανείς ότι η κυβέρνηση μιας ήδη χρεοκοπημένης χώρας είναι σε θέση να απειλήσει ή να διεκδικήσει με λεονταρισμούς επικαλούμενη το ελληνικό φιλότιμο και τον Ζορμπά; Η κυβέρνηση Τσίπρα δοκίμασε τις αντοχές της στο δημοψήφισμα του 2015 και από τότε, περιφέρεται από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση με ένα άδειο όπλο στο σακάκι.
Παρά την πικρή εμπειρία του 2015 και την μακροχρόνια διαπραγμάτευση της 1ης αξιολόγησης που μας πήγαν δύο χρόνια πίσω, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να επιστρέψει στην πολιτική της «ηρωικής κορώνας». Μιας πολιτικής που έχει αποδειχθεί πολλαπλώς καταστροφική τόσο για τη χώρα όσο και για την ίδια. Αλλά την ίδια στιγμή που απειλεί ότι δεν θα δεχθεί μέτρα και απαιτήσεις από τους δανειστές, εκλιπαρεί να της δοθούν όλα όσα ζητά: και η αξιολόγηση με τα 6,1 δισ. ευρώ που τη συνοδεύουν, και μια γενναία διευθέτηση του χρέους για να την πουλήσει στο εσωτερικό, και η ένταξη των ομολόγων στην ποσοτική χαλάρωση, και η απομόνωση του ΔΝΤ, και η διατήρηση της στην εξουσία.
Αυτή την ώρα η μόνη επιλογή που υπάρχει στο τραπέζι για την κυβέρνηση και για τη χώρα, είναι το κυβερνητικό επιτελείο να επιδείξει σοβαρότητα.
Το να ζητάς ταυτόχρονα να τα πάρεις όλα χωρίς να παραχωρήσεις τίποτα, ενώ την ίδια στιγμή με ευθύνη σου η οικονομία έχει επιστρέψει εκεί που ήταν πριν δύο χρόνια και κανείς δεν είναι βέβαιος για το τι ξημερώνει αύριο, δεν είναι υπεύθυνη πολιτική. Είναι τυχοδιωκτισμός.
Αυτός είναι στην πραγματικότητα και ο λόγος για τον οποίο οι εκλογές υπάρχουν σήμερα ως αίτημα και προοπτική στο τραπέζι. Όχι επειδή τις έβαλε εκεί ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης, αλλά επειδή πολύ απλά η πολιτική που ασκείται σήμερα είναι ανερμάτιστη και δείχνει ότι δεν οδηγεί πουθενά.
Από την άλλη αν επαναληφθεί η ιστορία των τελευταίων ετών, δεν απέχουμε από το χρονικό εκείνο σημείο που για να κρατήσει την εξουσία η κυβέρνηση Τσίπρα θα υποσχεθεί πως θα δώσει τα πάντα στους δανειστές. Και τις συντάξεις, και το αφορολόγητο, και τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα εργασιακά.
Αρκεί να αμπαλάρει μια συμφωνία με «ροζ» κορδέλες που να εξυπηρετούν τον επικοινωνιακό στόχο της: την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και την μελλοντική διευθέτηση του χρέους μετά το 2018, τα οποία θεωρούν ότι είναι αρκετά για να τις εξασφαλίσουν μερικούς ακόμη μήνες στην διακυβέρνηση, αλλά δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, παρά μόνο να το παρατείνουν. Η εξουσία είναι πολύ καλή, αλλά υπάρχει για να υπηρετούνται τα συμφέροντα του λαού και της χώρας. Το να κάνεις τα πάντα απλώς για να την κρατήσεις είναι προβληματικό.
Οι τυχοδιωκτισμοί έχουν, επίσης συνέπειες. Και στην κοινωνία, και στην οικονομία. Το να συμφωνήσεις στα πάντα όταν αυτά δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισμα και δεν μπορούν να αισθανθούν τα οφέλη οι πολίτες, οι επιχειρήσεις και η οικονομία σου επειδή η στρατηγική σου βασίζεται στη λογική του αυτόματου πιλότου, απλώς θα πετύχεις να ξαναγυρίσεις στο ίδιο σημείο που ήσουν πριν.
Όσο τυχοδιωκτικό είναι να τα θέλεις όλα ή να συμφωνείς σε όλα, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι επίσης να μην έχεις καμία απάντηση στο ερώτημα για το ποια είναι η λύση ώστε να επωφεληθεί η κοινωνία. Κάθε κυβέρνηση προηγμένης χώρας οφείλει να έχει εναλλακτικό σχέδιο.
Εδώ έχουμε μόνο την «ποσοτική χαλάρωση» που πιστεύουμε πως είναι η μαγική λύση για κάθε πρόβλημα. Ούτε σχέδιο μεταρρυθμίσεων, ούτε σχέδιο ανάπτυξης και επενδύσεων, ούτε σχέδιο για να «διαβάσουμε» την επόμενη μέρα που ξημερώνει στην Ευρώπη.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιολογούνται δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Στην ανώμαλη εποχή που ζούμε υπάρχουν πλέον αρκετοί που σκέφτονται και απεργάζονται ανώμαλες λύσεις.
Τα παράλληλα νομίσματα και η επιστροφή στα εθνικά νομισματοκοπεία είναι επιλογές που θα τις πληρώσουμε ακριβά στο μέλλον.
Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι μια επιλογή που περνά αποκλειστικά από το χέρι μας. Η Ελλάδα οφείλει, όμως, να κάνει ό,τι μπορεί για να μην δώσει το δικαίωμα σε όσους επιδιώκουν το Grexit να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Γιατί είναι ένα σχέδια τα οποία εξυπηρετούν πρωτίστως όσους θα ήθελαν να επαναπροσδιορίσουν γεωπολιτικά τον ρόλο των κρατών στην περιοχή και να σχεδιάσουν εκ νέου τον χάρτη της Ε.Ε.
Και ως εκ τούτου δεν είναι μια ωφέλιμη εθνικά πολιτική, αλλά μια πολιτική μειοδοσίας.
Όσοι βρεθούν στην απέναντι πλευρά θα κληθούν να λογοδοτήσουν και στον ελληνικό λαό και στην Ιστορία.
