Γράφει ο Στέλιος Φενέκος *
Μεγάλη συζήτηση πυροδότησε η αλλαγή του κ. Φίλη από το Υπουργείο Παιδείας.
Οι περισσότερες αιτιάσεις αναφέρονται στην παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου λόγω της αρνητικής στάσης του κ. Φίλη ως προς την εκκλησία.
Ας δούμε όμως γιατί η απομάκρυνση του κ. Φίλη ήταν αναγκαία για να επανέλθει (ελπίζουμε) η ηρεμία στον χώρο της Παιδείας.
Ένας από τους βασικότερους κανόνες που υπάρχει στον χώρο της παιδείας απαιτεί όπως όλες οι δράσεις που την αφορούν να μην διαταράσσουν την ηρεμία που πρέπει να υπάρχει στην λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό ακριβώς εκφράζεται ρητά και σε όλους τους νόμους για την παιδεία.
Οι οιεσδήποτε αλλαγές που είναι απαραίτητο και επιθυμητό να συμβαίνουν, πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένες, οργανωμένες και να εξελίσσουν προοδευτικά το σύστημα, ώστε να τις εγκολπώνεται με προβλεπτικότητα και ηρεμία όλη η εκπαιδευτική κοινότητα.
Ο κ. Φίλης ως ταύρος εν υαλοπωλείω και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα επιχείρησε να αλλάξει θεμελιώδεις και διαχρονικές αξίες του εκπαιδευτικού συστήματος, χωρίς επαρκή αιτιολόγηση, χωρίς σχεδιασμό, οργανωτικές δομές και κοινωνική συναίνεση, βασιζόμενος αποκλειστικά και μόνο στις ιδεοληψίες του.
Στην συνέχεια αφού χρησιμοποίησε τον χώρο της Παιδείας για να εκφράσει και τις ευρύτερες αναχρονιστικές του σκέψεις, προσπάθησε να διευρύνει τα ερείσματα του, λειτουργώντας ως κομματικός ινστρούχτορας , επιδιώκοντας να δημιουργήσει τους μελλοντικούς κομματικούς στρατούς της αριστεράς.
Αντί να δράσει για εκσυγχρονισμό της Παιδείας, δρούσε αναχρονιστικά, αυταρχικά και με ιδεοληπτική σκοπιμότητα.
Αυτός και μόνο ο λόγος ήταν επαρκής για την απομάκρυνσή του και μένει να αποδειχθεί εάν ήταν πετυχημένη αυτή η ενέργεια.
Όσον αφορά την παρέμβαση Ιερώνυμου για την αντικατάστασή του, δεν θα πρέπει να συγχέουμε την παρέμβαση αυτή με την ανάγκη εκσυγχρονισμού της παιδείας στα θρησκευτικά ζητήματα.
Είναι γεγονός ότι χρειάζεται εκσυγχρονισμός στην διδασκαλία τους. Όμως υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για το τι συνιστά εκσυγχρονισμό.
Εκσυγχρονισμός δεν θα είναι να απαξιωθεί η διδασκαλία του χριστιανισμού και να ενισχυθεί εξισωτικά η διδασκαλία άλλων θρησκειών, πόσο μάλλον όταν κάποιες από αυτές στρέφονται κατά των ανθρωπίνων αξιών, θεωρούν τον χριστιανισμό εχθρό τους και τους χριστιανούς κατώτερους και υπάνθρωπους. Γιατί αν διδάξεις εκτεταμένα π.χ. τον Μουσουλμανισμό, δεν μπορεί να διδάξεις μόνο όσα δεν προάγουν το μίσος, την εχθρότητα και την ανισότητα, αλλά πρέπει να επισημάνεις και όλα τα άλλα που τα προάγουν και είναι συντριπτικά περισσότερα (και αναγκαστικά να κάνεις κατηγορική αξιολόγηση του καλού με το κακό). Και εάν το κάνεις, τότε θα θεωρηθεί πρόκληση και θα βάλεις την παιδεία σε μία τεράστια περιπέτεια για πολλούς και εύκολα κατανοητούς λόγους.
Δεν μπορεί να διδάξεις επίσης θρησκευτικά δόγματα (στην λογική της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), τα οποία είναι αντίθετα στα ίδια τα ανθρώπινα διιαώματα, στις ανθρώπινες αξίες και την ανθρώπινη φύση, όπως ο Σατανισμός, ο νιχιλισμός κλπ. Πρέπει να έχεις το θάρρος να επιλέξεις!!!
Συνεπώς ας αφήσουμε τις δήθεν εκσυγχρονιστικές κουταμάρες που καταστρέφουν την διδασκαλία του μεγαλύτερου κεκτημένου του χριστιανισμού που είναι η αγάπη προς τον πλησίον, η αλληλεγγύη, οι πανανθρώπινες αξίες του σεβασμού στον άνθρωπο, η ειρήνη, η εγκράτεια, η σεμνότητα, και ο σεβασμός στη ζωή, στη φύση και τα πλάσματά της. Όχι ο φανατισμός, όχι η θρησκοληψίες, όχι το μίσος, όχι ο ρατσισμός, όχι η πλεονεξία, όχι η ανομία, όχι η αντικοινωνική συμπεριφορά, όχι η εγκληματικότητα, όχι η ύβρις. Και στον χριστιανισμό μπορείς και πρέπει να κάνεις κατηγορικη αξιολόγηση του καλού με το κακό.
Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί κάθε εκσυγχρονισμός στα ζητήματα που αφορούν την θρησκεία και όχι στην κατάργηση της διδασκαλίας της χριστιανικής θρησκείας ή της ανισόρροπης εξίσωσης της με την διδασκαλίας άλλων θρησκειών.
Όσον αφορά τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας, είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός στα ζητήματα διακυβέρνησης, αλλά δεν μπορεί να επιδιώκεται η βίαιη εκρίζωση της θρησκειας από τις συνειδήσεις των ανθρώπων, (δεν λειτουργεί ούτε επιτυγχάνεται όπως αποδείχθηκε ιστορικά), πόσο μάλλον όταν τους βοηθάει και τους δίνει καλό προσανατολισμό.
