Του Γιάννη Σιδέρη
Η …στρίγγλα που έγινε αρνάκι
Ο τίτλος της σαιξπηρικής κωμωδίας θα μπορούσε να απονεμηθεί στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία αφού διάβηκε χωρίς συντονισμό, χωρίς πρόγραμμα, χρονοδιάγραμμα και στόχο, την αντιπολιτευτική και πρώτη κυβερνητική της περίοδο, κατανόησε όχι μόνο το ατελέσφορο, αλλά και το επικίνδυνο της υποτιθέμενης «αγωνιστικής» τη στάσης και απεφάσισε να γίνει ευπειθής στα μνηνονιακά θέσφατα.
Πλέον η κάθε λέξη του συντάγματος κυβέρνηση τσουβαλιάζει 12 νόμους σε 8 νομοσχέδια, εκ των οποίων τα δύο θα είναι πολυνομοσχέδια με ταχύρρυθμες διαδικασίες, ώστε να ολοκληρωθούν ως τις 3 Δεκεμβρίου, για να προλάβουν το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου. Μεταξύ αυτών η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, τον εξωδικαστικό συμβιβασμό επιχειρήσεων, και άλλα, τις προβλέψεις των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ στεντορείως καταδίκαζε – τον καιρό που μάζευε ψήφους.
Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να στείλει σήμα στα εμπλεκόμενα μέρη ότι δεν προτίθεται να καταφύγει στις τακτικές της αναβολής και της υπερκέρασης των χρονοδιαγραμμάτων, ούτε να φέρει αντιρρήσεις που κινδυνεύουν να τις απορρίψουν οι θεσμοί. Σε αυτό άλλωστε αποσκοπούσε και η αλλαγή υπουργείου του Σκουρλέτη, αλλά και η υπαναχώρηση Σταθάκη στις Σκουριές.
Το κρίσιμο Euro Working Group (EWG)
Το βλέμμα είναι στραμμένο με προσοχή στο EWG στις 28 του μηνός, καθώς η κυβέρνηση εδέησε να κατανοήσει δύο δεδομένα: Ότι το EWG είναι πιο κρίσιμη κατάσταση από το Eurogroup γιατί όλα «παίζονται» στα τεχνικά κλιμάκια. Επίσης κατανόησε ότι η ατελέσφορη επιδίωξη πολιτικής διευθέτησης διευκολύνεται τα μάλα εφόσον συμφωνήσουν πρωτίστως τα τεχνικά κλιμάκια.
Οι οιωνοί δείχνουν θετικοί. Στο EWG αναμένεται να παρουσιαστεί το σχέδιο που έχει επεξεργαστεί ο ESM με προτάσεις για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα μείωσης του χρέους. Ο επικεφαλής του EWG Τόμας Βίζερ, δήλωσε στο Bloomberg την αισιοδοξία του ότι η Ελλάδα και οι θεσμοί, που διαχειρίζονται το πρόγραμμα στήριξής της, μπορεί να ανοίξουν τον δρόμο τον Δεκέμβριο για συζητήσεις σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους της χώρας, κάτι που θα μπορούσε να προμηνύει την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματός της.
Ωστόσο και αυτός επανέλαβε την ανάγκη των περίφημων μεταρρυθμίσεων γιατί «αυτό θα επαναφέρει την ανάπτυξη και αυτό μετά θα ξεκλειδώσει τα μέτρα τα οποία στην πραγματικότητα έχουμε ήδη συμφωνήσει».
Τα πράγματα συνήθως έχουν δύο όψεις. Η πρώτη είναι η θετική που προαναφέρθηκε. Η δεύτερη, η «σκοτεινή» είναι όμως περισσότερο καθοριστική και έχει δυο πτυχές. Η μία αφορά την στάση του ΔΝΤ. Αν το ΔΝΤ επιμείνει στα σκληρά μέτρα που προτείνει για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, οι αντιδράσεις θα είναι αλυσιδωτά αρνητικές και το πρόβλημα θα γίνει δυσεπίλυτο (Πάντως μη οικονομικός υπουργός της κυβέρνησης με πρόσβαση στο Μαξίμου, δήλωσε στο liberal ότι αναμένουν χαλαρή στάση εκ μέρους του!). Η άλλη πτυχή ακούει στο όνομα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Στην Ελλάδα έχει προσωποποιηθεί και δαιμονοποιηθεί ο γερμανός υπουργός ως η ενσάρκωση του «κακού». Δεν έχει γίνει κατανοητό ότι ο Σόιμπλε δεν είναι μόνος. Αντιπροσωπεύει μια σχολή οικονομικής και πολιτικής σκέψης, και στην συμπεριφορά του εκπροσωπούνται ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες συνηγορούν στην στάση του.
Πρωτίστως η επικοινωνία
Σαφώς ΔΝΤ και Σόιμπλε δεν θα πεισθούν από τις εκκλήσεις του ΠτΔ «μη λησμονείτε τη χώρα μου», ούτε από την… προειδοποίηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου μέσω της Wall Street Journal, ότι αν δεν υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, «κινδυνεύει να μην τελειώσει η ελληνική κρίση».Το κακό είναι ότι αυτοί ξέρουν πως η Ελλάδα έχει υπογράψει για αναδιάρθρωση του χρέους μετά το ’18!
Το κακό είναι επίσης ότι όλη η φασαρία γίνεται για περίπου 65 δισ. που δεν θα περικοπούν, απλώς θα αναδιαταχτούν τα επιτόκια και ο χρόνιος ωρίμανσης. Η κυβέρνηση κατανάλωσε αρκετό από το πολιτικό της κεφάλαιο στην προσπάθεια «μείωσης» του χρέους. Η αιτία αυτής της συμπεριφοράς δεν έχει προσδιοριστεί.
Για κάποιους η εξήγηση είναι ότι δεν την ενδιαφέρει να κυβερνά – δεν ξέρει άλλωστε πως – αλλά να «επικοινωνεί», επενδύοντας στη δύναμη της προπαγάνδας. Μια προοπτική διευθέτησης θα της έδινε αέρα απρόσκοπτης ολοκλήρωσης της τετραετίας. Μια άλλη εξήγηση ερμηνεύει την κυβερνητική στάση με τις «αδύνατες παραστάσεις» που έχει η ηγεσία του Μαξίμου για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας και τη διασύνδεσή τους με την Ε.Ε.
Ουδείς μπορεί να ξέρει, όπως και ουδείς μπορεί να προβλέψει τι μέλει γενέσθαι. Ζούμε ένα από τα συμπυκνωμένα 15θήμερα της μνημονιακής μας ιστορίας!
