Παρακολούθησα χθες την παρουσίαση ενός σημαντικού βιβλίου με θέμα την σύγκριση καπιταλισμού & σοσιαλισμού.
Στο πάνελ ήταν 6 καθηγητές Πανεπιστημίων, πρώην υπουργοί, ακαδημαϊκοί, όλοι γνωστοί και καταξιωμένοι που εξέφρασαν πολύτιμες επιστημονικές απόψεις.
Στο ακροατήριο μόλις 25 άτομα, μεγάλης ηλικίας, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν συγγενείς και φίλοι του συγγραφέα.
Αλήθεια, γιατί τα ζητήματα αυτά έχουν πάψει να ελκύουν τον κόσμο και κυρίως τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι την ίδια στιγμή γέμιζαν την εξωτερική καφετέρια του Ιανού και αδιαφορούσαν για την σοβαρή συζήτηση που γινόταν μέσα;
Ένας λόγος μπορεί να είναι ότι η σύγκριση αυτή δεν εμφανίζει στα μάτια των νέων καμία προοπτική. Δεν ενδιαφέρονται για το τι έγινε χθες, αλλά για το πως διαγράφεται το μέλλον τους, πόσο μάλλον όταν έχουν βιώσει οδυνηρά την αποτυχία του παρελθόντος.
Δεν έχει δημιουργικότητα το να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια.
– Η αριστερά στην Ελλάδα του σήμερα επαναφέρει ρεβανσιστικά ένα αναχρονιστικό μοντέλο (το οποίο ιστορικά έχει αποτύχει), και ανασταίνει τα πάθη του παρελθόντος.
– Η δεξιά την ακολουθεί, τροφοδοτώντας κι αυτή τις ίδιες αντιπαλότητες, όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις Γεωργιάδη για τον κομμουνισμό.
– Οι υπόλοιποι συμπαρασύρονται στην παρωχημένη αυτή συζήτηση και κανείς δεν μιλάει με προοπτική, για το τι θα κάνουμε στον σημερινό διαφορετικό κόσμο που τους ξεπερνά ταχύτατα.
Οι νεες τεχνολογίες, η διαδικτυακή σύνδεση του πλανήτη, οι ανοικτές αγορές και οι νέοι εικονικοί χώρου που επεκτείνονται, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εργασίας, το δημογραφικό, οι μετακινήσεις πληθυσμών καθώς και η εξωφρενική ανισορροπία πραγματικού και πλασματικού χρήματος (80 τρις εκατ. δολ. το πραγματικό χρήμα, 1 τετράκις εκατ. δολ. το πλασματικό), δημιουργούν ένα εκρηκτικό περιβάλλον αμφισβήτησης κάθε λύσης που βασίζεται σε αραχνιασμένες ιδεολογίες από τα “zombies” του παρελθόντος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιτομή του αναχρονισμού και η ΝΔ τον ακολουθεί κατά πόδας, στερούμενη του πλεονεκτήματος της πρωτοβουλίας.
Η χώρα χρειάζεται νέες πολιτικές, που δεν παράγονται με μανιχαϊστικές συλλογιστικές του παρελθόντος, που επιβάλλει το παλαιοκομματικό σύστημα.
Οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί οφείλουν να μπουν μπροστά από το κάρο, να σταματήσουν το “bandwagoning” , να προτείνουν νέες πολιτικές και μία πολυεπίπεδη στρατηγική με όρους μέλλοντος, να αποκολληθούν από το αναχρονιστικό τέλμα που μας σέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλα τα άλλα φαντάσματα του πρόσφατου πολιτικού παρελθόντος.
Και τότε θα υπάρχει ελπίδα να αποκτήσει η πολιτική ξανά σκοπό στην συνείδηση των νέων ανθρώπων.
