Του Γιώργου Λακόπουλου
Την ίδια μέρα: μια συνεδρίαση του ΔΝΤ στην Αμερική, μια συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ στην Ευρώπη, μια συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων στην Αθήνα. Είναι προφανές από την ειδησεογραφία ποια από όλες απέβη οδυνηρή και επιζήμια.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτή ειδικά την ημέρα οι πολιτικοί αρχηγοί θα συζητούσαν όσα συζητούσαν στο ΔΝΤ και το Γιούρογκρουπ. Όταν οι άλλοι αναζητούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα είναι μάλλον πρόκληση να ξεκατινιάζονται στη Βουλή οι Έλληνες πολιτικοί.
Προ ημερών, πάλι στη Βουλή, ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Προβόπουλος, επανέλαβε ότι η μεγαλύτερη έλλειψη της χώρας είναι η απουσία εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση. Τι δεν καταλαβαίνουν άραγε στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση;
Η κρίση δεν αφήνει περιθώρια για επανάληψη των μεθόδων του παλιού δικομματισμού. Απαιτεί ένα μίνιμουμ συνεννόησης στην οποία θα βασίζεται ο άξονας των ενεργειών που θα επαναφέρουν την Ελλάδα σε θέση κανονικής χώρας.
Η ανάγκη εκπόνησης εθνικού σχεδίου δεν είναι μια τεχνική επιδίωξη, αλλά πολιτική προϋπόθεση για να κινητοποιηθεί το σύνολο των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας. Ένα τέτοιο σχέδιο όμως δεν μπορεί να εκπονηθεί χωρίς τη βούληση των δυο μεγάλων κομμάτων να συμπράξουν-ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αποκλίσεις τους.
Η εικόνα που είδαμε -πάλι- στη Βουλή δεν προϊδεάζει για αντίστοιχη σύμπραξη. Συνεπώς έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει, επειδή δεν διασφαλίζεται η βασική πολιτική προϋπόθεση.
Επιπλέον όταν αυτή η εικόνα αναδύεται την ημέρα που συζητούνται σε διεθνή όργανα, κρίσιμα ελληνικά θέματα, είναι σαν να προτρέπει τους εταίρους να εγκαταλείψουν τη χώρα στην τύχη της.
Ανεξάρτητα από την πορεία των εσωτερικών πολιτικών συσχετισμών -και τη θεμιτή προσπάθεια των κομμάτων να τους διαμορφώσουν προς όφελος τους- η περίοδος από σήμερα ως το 218 οριοθετεί την τελευταία ευκαιρία της χώρας.
Αν δεν ορθοποδήσει ως τότε, δεν θα έχει σημασία ποιος θα κυβερνάει στη συνέχεια επί των ερειπίων.
Μπαίνουμε στον όγδοο χρόνο της κρίσης που σε άλλες χώρες έληξε προ πενταετίας και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κερδηθεί χαμένος χρόνος. Αυτή την έννοια έχουν υποτίθεται οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται από τα Μνημόνια και κοστίζουν στην κοινωνία.
Αν δεν αποδώσουν, οι θυσίες πάνε στο βρόντο και οι απώλειες εισοδημάτων που χάθηκαν δεν θα αναπληρωθούν πότε. Κανείς δεν θέλει να ξέρει τι θα επακολουθήσει με την ενδεχόμενη οριστικοποίηση της εθνικής χρεοκοπίας. Η αναπόφευκτη στη συνέχεια έξοδος από την Ευρωζώνη θα έχει τα χαρακτηριστικά της κόλασης.
Ο μεσοπρόθεσμος εθνικός σχεδιασμός μπορεί να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά αυτός ο σχεδιασμός δεν μπορεί παρά να αρχίσει από τη Βουλή. Με το κλίμα που διαμορφώνεται όμως αυτή η συζήτηση δεν θα αρχίσει πότε. Η κυβέρνηση νομίζει ότι θα τα καταφέρει μόνη της και η αντιπολίτευση όταν έλθει η σειρά της.
Πέφτουν έξω. Είναι κάτι που πρέπει να γίνει τώρα. Γιατί όπως έλεγε η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βείλ: “Δεν υπάρχει καλύτερη χρονική στιγμή από το παρόν, όταν έχουμε χάσει τα πάντα”.
