Του Γιώργου Κράλογλου
Ίσως να μην κλιμακωθούν τα φαινόμενα δικτατορίας που καταγγέλλει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ίσως να μην κατέβουν τα τανκς που φοβάται η, γνωστή και από το ΕΣΡ, συνάδελφος Λίνα Αλεξίου. Ίσως να μην δικαιωθούν οι φόβοι του Μίκη Θεοδωράκη για καθεστώς Τσαουσέσκου. Βέβαιο πάντως είναι πως όταν συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ ο λαός θα πανηγυρίζει όπως τον Ιούλιο του 1974.
Το γιατί είναι αυτονόητο. Δικαίωσαν τη μεταπολίτευση. Κάλυψαν όλα τα λάθη της ορθώνοντας τα ογκώδη τους ψέμματα. Και επιβεβαίωσαν ως ορθές τις επιφυλάξεις, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, για τις αριστερές κυβερνήσεις.
Αλλά το αυτονόητο και η κοινή λογική είναι ανύπαρκτες εγκεφαλικές διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο εγκέφαλό τους κυριαρχεί η καθεστωτική νοοτροπία. Ο αυταρχισμός. Και η καταδίκη όσων δεν τους αποδέχονται.
Είναι να απορεί κανείς. Τι μπορεί να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει ότι δεν έφεραν το καινούργιο και δεν άλλαξαν το παλιό. Και ότι δεν πείθουν πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι μεταρρυθμιστική.
Εκτός αν εννοούν τις ιδιωτικοποιήσεις του τρίτου μνημονίου. Αλλά και εδώ έχουμε ένα άθλιο κράτος-επιχειρηματία ζημιογόνο και για κλείσιμο. Δείτε την κατάσταση στην ενέργεια, στις υποδομές και στις μεταφορές. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.
Αλλά για να επιστρέψουμε στη μεταπολίτευση. Βεβαίως και βαρύνεται για τη στροφή της οικονομίας από καθαρά ελεύθερη σε “σοσιαλιστική παρωδία” με στόχο την κρατικοδίαιτη οικονομία, τη διαπλοκή και τους πάσης φύσεως κρατικοδίαιτους παράγοντες…
Ασφαλώς και την βαρύνει (από το 1974 μέχρι και το 2014) η νοοτροπία του κρατισμού και του διωγμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από τον φόβο πολιτικού και κομματικού κόστους για κάθε μέτρο αναγκαίο στην ανάπτυξη με ιδιωτικές επενδύσεις.
Και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο διωγμός των παραγωγικών δυνάμεων, με υπερφορολόγηση και (σκόπιμη) ασφυκτική γραφειοκρατική πολιτική, είναι που διασφάλισε κυριαρχία του αποτυχημένου κράτους-επιχειρηματία. Αλλά κατέληξε στη δημοσιονομική κρίση και στον αφανισμό της παραγωγής εθνικού προϊόντος.
Ωστόσο αδιαμφισβήτητο ιστορικό έργο της μεταπολίτευσης ήταν και το όραμα του (έστω και κρατιστή) Κωνσταντίνου Καραμανλή για ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σήμερα ο “μεταρρυθμιστής” ΣΥΡΙΖΑ αντιτάσσει (πρόσφατες δηλώσεις Βουλευτών του) τη ρήξη με την Ένωση (για την οποία εκλιπαρούν Σκόπια, Αλβανία, Βουλγαρία και Τουρκία) δραχμή και κλειστά σύνορα.
Φαντασθείτε τώρα εσείς επιστροφή στη δραχμή και προσαρμογή της οικονομίας από τους Τσίπρα, Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Σκουρλέτη, Τσακαλώτο, Κατρούγκαλο και Καρανίκα…
Έργο της μεταπολίτευσης ήταν η ένταξή μας στην ευρωζώνη και η δημιουργία προϋποθέσεων αναβάθμισης της ανταγωνιστικότητάς μας στην μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά που είναι και φυσικός οικονομικός και επιχειρηματικός μας χώρος.
Ποια όμως είναι η πειστική απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στην προοπτική της οικονομίας μας εκτός ευρώ; Τα τυπογραφεία του Πούτιν; Το “ντου” στο Νομισματοκοπείο; Τα λεφτά του Μαδούρο; Οι επενδύσεις από την Βολιβία; Η ελληνική επιχειρηματική μετανάστευση;
Έργο της μεταπολίτευσης ήταν το ΑΣΕΠ του Αναστάση Πεπονή που βεβαίως και έβαλε τάξη στο κράτος και έδειξε εκσυγχρονισμό και αξιοκρατία έστω και αν καταπατήθηκε στην πράξη.
Ποια ήταν η μεταρρυθμιστική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ και η συμβολή του στην ίδια κατεύθυνση; Ο Καρανίκας;
Έργο της μεταπολίτευσης ήταν το σχέδιο ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Τάσου Γιαννίτση που ναι μεν δεν έδωσε όλες τις λύσεις αλλά έβαζε σημαντικά θεμέλια για οικοδόμηση.
Τι μας παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ασφαλιστικό; Τα ναι σε όλα… του Κατρούγκαλου με μέτρα ανατίναξης και του θεμέλιου λίθου της μεταρρύθμισης Γιαννίτση;
Έργο της μεταπολίτευσης ήταν η μεταρρύθμιση στην παιδεία της Αννας Διαμαντοπούλου. Υπερψηφίσθηκε στη Βουλή και οδηγούσε σε αναβάθμιση τουλάχιστον τον Πανεπιστημιακό χώρο. Αυτόν που “σταβλίζεται” σήμερα κάθε καρυδιάς καρύδι…
Ποια είναι η μεταρρύθμιση του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία. Η εκτόνωση Φίλη στα θέματα εκκλησίας και θρησκείας;
Έργο της μεταπολίτευσης (Καραμανλή 1975-1977 και Παπανδρέου 1984-1990) ήταν η συμμετοχή και της χώρας στις ενεργειακές ανακατατάξεις στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Αυτές που έδωσαν πραγματικές διαστάσεις στον ρόλο της Ελλάδας απέναντι στις ίδιες διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Ποια είναι η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια κατεύθυνση; Ο χαμένος χρόνος με τον Λαφαζάνη που μας έκανε μαλλιά κουβάρια με τους Αζέρους ή η “συμβολή” Σκουρλέτη στις ενεργειακές επενδύσεις; Που είναι τα σχέδια ”καραμέλα” του Τσίπρα για τις διασυνδέσεις με την Κρήτη, με την Ιταλία και γενικότερα με τις ευρωπαϊκές ροές ενέργειας;
Γίνονται κωμικοί στον ΣΥΡΙΖΑ όταν επικαλούνται “αριστερή” μάχη με το παλαιό. Με τη μεταπολίτευση. Και ιδίως όταν μιλάνε για μεταρρύθμιση από το νέο…
Η κυβέρνηση που θα διαδεχθεί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι συνέχεια της μεταπολίτευσης. Θα είναι κυβέρνηση μιας άλλης “μεταπολίτευσης”. Της πρώτης μετά τους αλλοπρόσαλλους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που ταλαιπώρησαν (τριετία ή τετραετία) την Ελλάδα. Ευχή είναι να μην ζήσουμε πάλι τα λάθη της παλαιάς. Αυτής που όντως έληξε το 2014.
