Του Σάκη Μουμτζή
Όσοι πιστεύουν πως ο δρόμος της Νέας Δημοκρατίας προς την εξουσία θα είναι ευθύγραμμος και εντός του πλαισίου του πολιτεύματος, «πλανώνται πλάνην οικτράν.» Φαίνεται πως εξακολουθούν να αγνοούν την ιδιοσυστασία του ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Τα ηγετικά του στελέχη – πέραν πάσης αμφισβητήσεως – δεν έχουν σε καμία υπόληψη τους θεσμούς του αστικού Κράτους. Τους χρησιμοποιούν, δεν τους σέβονται. Τους καθιστούν όργανο της πολιτικής κυριαρχίας τους. Το είδαμε προχθές με την Δικαιοσύνη. Ο εκμαυλισμός των ανώτατων λειτουργών της, εξασφαλίζει στην συγκυβέρνηση την δυνατότητα να κυβερνά ανεξέλεγκτα. Αν ελέγχει τις αποφάσεις των Ακυρωτικών Δικαστηρίων, ελέγχει και το εκλογικό σώμα.
Γιατί, όταν οι πολίτες και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα δεν μπορούν να δικαιωθούν από τους Έλληνες δικαστές για τις πράξεις των κυβερνώντων, αυτή η μόνιμη κατάσταση επιφέρει αδράνεια, απάθεια, απογοήτευση, κάμψη φρονήματος. Αυτό ακριβώς που επιδιώκει κάθε κυβέρνηση που καταρρέει, αλλά επιζητεί να κρατηθεί στην εξουσία με κάθε τρόπο. Να εδραιώσει το καθεστώς της.
Οι μέρες που έρχονται για την συγκυβέρνηση είναι πολύ δύσκολες τόσο στο εσωτερικό μέτωπο, όσο και στο εξωτερικό. Εφιαλτικές θα έλεγα. Και αν τον αναβρασμό και την αγανάκτηση που επικρατεί στην βάση της Ελληνικής κοινωνίας την αφουγκραζόμαστε, δείχνουμε να υποτιμούμε τις επερχόμενες εξωτερικές εξελίξεις.
Ως γνωστόν, ο ΣΥΡΙΖΑ απολάμβανε και απολαμβάνει μια πρωτοφανή στήριξη από την κυβέρνηση Ομπάμα. Ο Τζακ Λιού είναι μάλλον υπουργός της Ελληνικής κυβέρνησης και όχι της Αμερικανικής. Αυτή η απρόσμενη και σημαντική στήριξη πιθανόν να τερματιστεί μετά τις Αμερικανικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ενώ είναι βέβαιον πως η εκλογή του Σαρκοζί ή του Ζιπέ στην Γαλλική Προεδρία τον Μάιο, θα στερήσει από την συγκυβέρνηση έναν ισχυρό Ευρωπαίο σύμμαχο. Και οι δύο απεχθάνονται κάθε τι το μαρξιστικό. Αν σε αυτό, το υπό διαμόρφωση τοπίο, συνυπολογίσουμε την επιθετικότητα του Τ. Ερντογάν και τις σταθερές απόψεις του Σόιμπλε για το Ελληνικό χρέος, που δεν υπάρχει περίπτωση να καμφθούν λόγω των επικείμενων Γερμανικών εκλογών, τότε έχουμε μπροστά μας μιαν αδιεξόδη κατάσταση, γεμάτη κινδύνους και κόστος για την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Για ένα πράγμα να είμαστε σίγουροι. Οι κυβερνώντες ούτε θα καμθούν, ούτε θα πτοηθούν από αυτήν την κατάσταση. Απεναντίας, με κυνισμό και τυχοδιωκτισμό θα προσπαθήσουν να την εντάξουν στο σχέδιο τους για πλήρη κυριαρχία στο εσωτερικό μέτωπο. Γιατί αυτό και μόνον αυτό τους ενδιαφέρει. Πολύ φοβούμαι πως θα ξαναζήσουμε μέρες του 2015, με καταστροφικά, αυτήν την φορά, αποτελέσματα. Θα επιζητήσουν να βγούν από το τέλμα τους ερχόμενοι σε μεθοδευμένη ρήξη με τους εταίρους, στην απέλπιδα προσπάθεια τους να ξυπνήσουν την συνείδηση του ΟΧΙ. Την οικειοποίηση δηλαδή της εκφρασμένης βούλησης του 61,3% του Ελληνικού λαού. Αυτή η βούληση παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κι ένα θετικό. Προειδοποιούν γι΄αυτά που σκέφτονται να πράξουν, μήνες πριν, καθώς στον μαρξιστικό μικρόκοσμο τους αυτές οι απόψεις είναι φυσιολογικές και συνεπώς ανακοινώσιμες, με μεγάλη φυσικότητα, στον μεγάλο κόσμο της Ελληνικής κοινωνίας. Να μην λησμονούμε λοιπόν την δεδηλωμένη προτίμηση του πρωθυπουργού στο καθεστώς Τσάβες παρά στον καπιταλισμό της Ευρώπης, ούτε – κυρίως – την άποψη τους πως με την συμφωνία της 13ης Ιουλίου 2015 «έδωσαν χώρο για να κερδίσουν χρόνο.» Δηλαδή να συγκρουστούν εκ νέου, αλλά υπό καλύτερους όρους.
Τα αστικά κόμματα και οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι ας αντιληφθούν επιτέλους πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα θεσμικό κόμμα. Δεν είναι ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα που διακυβέρνησαν τον τόπο. Αυτοί ήρθαν για να μείνουν, παίρνοντας την ρεβάνς, 70 χρόνια μετά. Στελέχη τους το είπαν, εγώ απλώς το υπενθυμίζω στον αναγνώστη.
Στην Νέα Δημοκρατία λοιπόν, καλόν είναι να προετοιμάζονται για το χειρότερο σενάριο που ο τρόπος σκέψης τους δεν μπορεί να το φανταστεί. Και κυρίως να είναι έτοιμοι να κινητοποιήσουν τον κόσμο. Θα είναι το ύστατο όπλο και το αποφασιστικό για την αντιμετώπιση τους.
