Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο, ο άνθρωπος που αποκάλυψε πως η ιταλική μαφία ελάχιστη σχέση έχει με τον Πατσίνο και τον Μπράντο του Κόπολα, υποθήκευσε τη ζωή του, αλλά είναι ακόμα ζωντανός.
Ο συγγραφέας Ρομπέρτο Σαβιάνο ζει τα τελευταία δέκα χρόνια υπό αστυνομική προστασία. Ήταν επτά χρόνια πριν που παραδέχτηκε στην βρετανική εφημερίδα «Τάιμς» πως θα προτιμούσε να μην είχε γράψει το «Γόμορρα», το βιβλίο με το οποίο κατήγγειλε το παρακράτος της ναπολιτάνικης μαφίας -της Καμόρρα- και τις διασυνδέσεις της, όχι μόνο με την πολιτική ηγεσία και τη δικαιοσύνη, αλλά ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
«Η αλήθεια είναι ότι μισώ το βιβλίο μου. Πρόκειται για ένα καταραμένο έργο, για ένα αιώνιο αγκάθι που νιώθω μέσα στα πλευρά μου, το οποίο και με αναγκάζει να ζω με τρόπο απερίγραπτο», είχε γράψει τότε.
Ο νεαρός Ιταλός συγγραφέας θεωρείται ακόμα και σήμερα ένα ισχυρότατο σύμβολο κατά του οργανωμένου εγκλήματος και εξακολουθεί να ζει υπό διαρκή αστυνομική προστασία.
Κανείς δεν γνωρίζει το πρόγραμμα και τις μετακινήσεις του, πολύ συχνά αναγκάζεται να νοικιάζει μικρά διαμερίσματα σε απόκεντρες περιοχές, διότι θα ήταν αδιανόητο να διαλέξει σπίτι σε κάποια κεντρική συνοικία και φυλάσσεται διαρκώς από πέντε αστυνομικούς και καραμπινιέρους.
Κάθε τι απλό, από τις διακοπές μέχρι μια πίτσα με φίλους σε ένα καθημερινό εστιατόριο, είναι ολόκληρη επιχείρηση.
Την προηγούμενη εβδομάδα με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα χρόνων ζωή υπό την αστυνομική προστασία η ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα» δημοσίευσε την παρακάτω οργισμένη επιστολή του.
«Δέκα χρόνια κι ακόμα αισθάνομαι σα να συνέβη σήμερα το πρωί. Είναι κάποια πράγματα που δεν συνηθίζονται. Ένα από αυτά είναι να απειλείται η ζωή σου. Είναι δύσκολο να κάνω απολογισμό αυτών των χρόνων. Τα πρώτα λόγια που μου έρχονται στο μυαλό είναι η ευγνωμοσύνη για τους άντρες που με συνοδεύουν κάθε μέρα, τους ανθρώπους που με προστατεύουν. Βλέπω την αφοσίωση, τις θυσίες, την προσοχή τους. Έχουν γίνει η οικογένεια μου. Η περίπτωση μου δημιούργησε περισσότερες αιτήσεις από δημοσιογράφους και ακτιβιστές για κρατική προστασία, που τελικά αποδεικνύει πως η Ιταλία είναι μια χώρα βυθισμένη σε μια κουλτούρα εκφοβισμού και εκβιασμού. Η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι δεδομένη. Στην πραγματικότητα απειλείται συνεχώς. Όσοι τολμούν να αποκαλύπτουν γίνονται στόχοι οι ίδιοι. Και «τιμωρούνται» σε απομόνωση. Ζούμε σαν τα ποντίκια στην φάκα, σαν να είμαστε εμείς οι εγκληματίες. Είναι σαν να βάζουν οι συγγραφείς σε κίνδυνο τους αναγνώστες. Και βγαίνουν οι πολιτικοί και διαμαρτύρονται πως τα κρατικά κονδύλια σπαταλούνται στην προστασία αυτών των ανθρώπων, αντί να φροντίσουν να εξαφανίσουν το οργανωμένο έγκλημα.
Κι όταν κάποια υπόθεση φτάνει στα δικαστήρια δικηγόροι διψασμένοι για εξουσία και δύναμη διαστρεβλώνουν την αλήθεια με μάρτυρες συχνά τους ίδιους τους πολιτικούς που ζητάνε τις περικοπές αστυνομικής προστασίας, ευυπόληπτους επιχειρηματίες και δειλούς ανθρώπους, τους ίδιους δειλούς που με έχουν καταδικάσει να ζω έτσι τα τελευταία δέκα χρόνια.
Ακόμα κι έτσι θέλω να τους φωνάξω δεν τα καταφέρατε. Αποτύχατε. Δεν γονάτισα αν και πολλές φορές λύγισα. Εξακολουθώ να έχω στη διάθεση μου το ισχυρότερο όπλο που δημιουργήθηκε ποτέ: τις λέξεις. Για αυτό σας φωνάζω και πάλι “Μπάσταρδοι είμαι ακόμα ζωντανός”».
