Του Γιώργου Κράλογλου
Οι τωρινοί νταβατζήδες φέρονται και βιαστικά και ερασιτεχνικά. Είναι αγνώριστοι. Προσβάλλουν, με τον τρόπο τους, όλο το “είδος” των νταβατζήδων της Ελλάδας. Και εκείνους που “καρποφόρησαν” από το 1974 μέχρι σήμερα. Και τους άλλους που “αποσύραμε” για αποσυμφόρηση λόγω κρίσης… Έχουν βεβαίως τα “δίκια τους”. Οι “δουλειές” δεν είναι παίξε γέλασε…
Αλλά οι δουλειές υπάρχουν και θα υπάρχουν. Γιατί τίποτε δεν άλλαξε ούτε θα αλλάξει στην Ελλάδα της διανομής και μόνο διανομής…
Ο λαός, στην πλειοψηφία του, συνεχίζει να παριστάνει τον αριστερό, τον σοσιαλιστή, τον εθνικοσοσιαλιστή και τον δήθεν “μαχητή” του καπιταλισμού.
Και μέχρι να καταλάβει, ο λαός, ότι όλοι τον βλέπουν μόνο για μπουλούκι στο τσίρκο των επαγγελματιών τσιρκολάνων (όπως υπέροχα τους χαρακτηρίζει με δυο κουβέντες και ο πάντα αξιοπρόσεκτος STERBER) θα συνεχίσει να βάζει βούτυρο στο ψωμί των νταβατζήδων…
Στηρίζουν οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, τον κατάλληλα προσφερόμενο επαγγελματία για τον ρόλο του σοσιαλιστή ή του αριστερού (λυπάμαι αλλά και ΚΚΕ ορισμένες φορές) και προετοιμάζονται για τη μοιρασιά.
Έχεις έτσι, από την μία στην άλλη, τον σοσιαλιστή, τον αριστερό, τον εθνικοσοσιαληστή ή και τον νεοφιλελεύθερο που χρειάζεται το τσίρκο και οι χορευτές του Συντάγματος.
Αρκεί να μην του ξεφύγουν δύο σημαντικότατα πράγματα και χάσει το παιχνίδι.
Το ένα είναι το κράτος και οι Καρανίκες. Και το άλλο η παραγωγή. Όπου την βρει πρέπει να την λιώσει. Πρέπει να την εξαφανίσει.
Ο καλύτερος και αποδοτικότερος τρόπος είναι η φορολογία και η γραφειοκρατία. Όπλα ακριβείας και αλάνθαστα…
Το κράτος, λοιπόν, στο ύψος του και, κυρίως, στο βάθος του… Από τα κέντρα Ερευνών (που θα ιδρύονται συνέχεια…) μέχρι τη λίμνη Κωπαΐδας και την ΕΒΖ.
Αρκεί να μην ξεχνά το άγριο κυνηγητό στην παραγωγή. Να βάζει φόρους. Να κόβει, για λογαριασμό του κράτους, ένα μισθό για κάθε εργαζόμενο σε ιδιωτική επιχείρηση. Και ας τους αφήνει να βγάλουν τα μάτια τους.
Η ιστορία της ελληνικής οικονομίας στη μεταπολίτευση έχει χίλια δυο παραδείγματα. Ας θυμηθούμε κάποια τρανταχτά.
Ο Ωνάσης παράτησε (για δικούς του λόγους) την Ολυμπιακή αλλά κανείς, μα κανείς απολύτως, δεν σκέφθηκε (έστω και ως σχέδιο) την ιδέα της ιδιωτικοποίησης.
Ποιος θα έχανε από τα χέρια του κράτους ένα τέτοιο κελεπούρι που για 30 χρόνια έθρεψε Καρανίκες, προμηθευτές, “νέα τζάκια”, διαπλοκή και μοίρασμα πίτας.
Διαλύθηκε ο όμιλος Ανδρεάδη και τι ιδιωτικοποιήθηκε; Δεν μιλάμε για την Εμπορική Τράπεζα, την Ιωνική, τα Ασφαλιστικά Συγκροτήματα και τα πράσινα της γραμμής Πειραιά – Αθηνών; Ας μείνουμε στα ναυπηγεία και στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων της Νέας Καρβάλης.
Γιατί δεν ιδιωτικοποιήθηκαν; Γιατί έπρεπε να χαντακωθεί η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία και η ελληνική παραγωγή λιπασμάτων.
Έτσι και έγινε κάποια χρόνια μετά όταν η ναυπηγική βιομηχανία πέρασε καθολικά στα χέρια του κράτους και εξαφανίσθηκε από το παγκόσμιο προσκήνιο για να μην ενοχλεί… τη διεθνή αγορά. Αλλά και τη σούπα της διανομής… στην ελληνική πολιτική.
Το ίδιο και η ελληνική αμυντική βιομηχανία. Πέρασε στο κράτος χωρίς να μεσολαβήσει η παραμικρή προσπάθεια ιδιωτικοποίησης.
Ούτε η ΠΥΡΚΑΛ, ούτε η ΛΑΡΚΟ, ούτε και η συναρμολόγηση οχημάτων για τον στρατό και το κράτος ιδιωτικοποιήθηκαν ή μπήκαν σε κάποια σειρά ιδιωτικοποίησης.
Γιατί; Γιατί θα χαλούσε η σειρά στη διανομή. Τα “νέα τζάκια” με τους εξοπλισμούς που παραθέρισαν και παραθερίζουν στον Κορυδαλλό… ξέρουν πολύ καλά τι θα έχαναν οι νταβατζήδες αν είχαμε από τότε ιδιωτικοποιήσεις.
Η αγορά παραγωγής και διανομής καυσίμων πως μοιράσθηκε; Έτσι όπως βόλευε το κράτος. Το οποίο ήθελε και τότε να πιέσει και να εξαφανίσει την ιδιωτική παραγωγή. Το επέβαλε άλλωστε η “πίτα” των εισαγωγών.
Όταν η παραγωγή ρεύματος έφθασε σε σημείο να μην εξυπηρετεί ούτε την ιδέα για ανάπτυξη ποια ήταν η λύση; Διανομή και μόνο διανομή.
Αυτήν την φορά των εισαγωγών ρεύματος. Ακόμη και από τους πυρηνικούς σταθμούς της Βουλγαρίας. Αυτούς που, κατά τα άλλα, αναθεμάτιζαν οι δήθεν αριστερές πολιτικές στην Ελλάδα.
Και τώρα; Όλα πάνε να τιναχθούν στον αέρα από τον ερασιτεχνισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ανοίχθηκαν χοντροκομμένα σε μια κακής ποιότητας κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Και έχουν τόση πρεμούρα να ελέγξουν τα ΜΜΕ που κάνουν την μία γκάφα μετά την άλλη.
Πως να μην βιάζονται οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που περιμένουν οδικά έργα, ενεργειακά, μεταφορές, κρατικές προμήθειες, εξοπλισμούς και μηχανοργάνωση;
Οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να ολοκληρωθούν το 2018. Αν αλλάξουν χέρια οι ΔΕΚΟ ποιος θα μοιράσει προγράμματα, επενδύσεις, δουλειές και προμήθειες για τα οποία σήμερα κάνει κουμάντο μόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Είναι, λοιπόν, να μην βιάζονται; Αλλά όποιος βιάζεται σκοντάφτει… Ακόμη και σε αγνά βοσκοτόπια.
