Γράφει ο Νίκος Νυφούδης*
Με ρωτούν συχνά φίλοι δημοσιογράφοι στην Αγγλία, όπου και εξάγουμε προϊόντα από αρκετούς Έλληνες παραγωγούς, να σχολιάσω την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Βλέπω στα μάτια τους αρκετή ειλικρίνεια, παρά τη μικρή δόση Βρετανικής ειρωνίας, σε όποια κουβέντα κι αν γίνεται για την ανάγκη της χώρας για εκσυγχρονισμό. Για αλλαγή. Κανονικά αυτή τη φορά. Όχι 360 μοίρες στροφή ώστε να είμαστε και πάλι στο ίδιο σημείο..
Ευτυχώς κανείς από αυτούς δεν γνωρίζει για το γιοφύρι της Άρτας, τα κρύα ανέκδοτα του πρωθυπουργού όμως τα γνωρίζουν και μου τα χτυπούν κάθε τόσο. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Ήταν αυτοί οι ίδιοι δημοσιογράφοι που στήριξαν τον Κώστα Σημίτη, όπου και όταν προσπάθησε να αλλάξει το Κράτος. Ήταν αυτοί οι ίδιοι που στήριξαν τον Γιώργο Παπανδρέου στην ελπίδα του καινούριου και του νεωτεριστή πολιτικού. Είναι οι ίδιοι που πίστεψαν σε ένα νέο σαραντάρη που έδειχνε τη διάθεση να παλέψει για την πατρίδα του. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των τριών αυτών, όταν μου αναλύουν την κατάσταση, είναι πως ποτέ ξανά δεν έχουν συναντήσει στη δημοσιογραφική τους καριέρα έναν πολιτικό σαν τον Έλληνα πρωθυπουργό που μέσα σε 1 χρόνο κατάφερε να αλλάξει την πολιτική του ατζέντα 180 μοίρες. Επίσης, με τους πειραματισμούς του να έχει χρεώσει την Οικονομία του αρκετά εκατομμύρια ευρώ, να χάσει ένα μεγάλο μέρος του κομματικού του κοινού και παρόλα αυτά να παραμένει στην εξουσία έχοντας ακόμα και σήμερα ένα κομμάτι της κοινωνίας να τον στηρίζει. Τί μας λέει αυτό άραγε; Τί θα έπρεπε να κάνουν και δεν το κάνουν στη Νέα Δημοκρατία; Στην Κεντροαριστερά;
Είναι τουλάχιστον αφέλεια ο κ. Τσίπρας, να νομίζει καταρχήν πως οι δηλώσεις του δεν ταξιδεύουν στην Ευρώπη, και στη συνέχεια να πιστεύει πως τα επενδυτικά funds και οι αναλυτές δίνουν καμιά σημασία στο τί αναμεταδίδει ο εγχώριος τύπος. Το αντίθετο. Δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στο ότι η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα κομματικό στρατό 2000 ανθρώπων στη δημόσια τηλεόραση, ενώ προσπαθεί να ελέγξει τα ΜΜΕ καταργώντας τα. Αυτό που σήμερα σημαίνει έλεγχο στην ενημέρωση, αύριο ίσως να σημάνει πως θα αποκλείσει τις “μη φιλικές” προς την κυβέρνηση Ξενοδοχειακές επιχειρήσεις από τον αιγιαλό, μια και αρκετές από αυτές χρησιμοποιούν την παραλία άτυπα.
Ταυτόχρονα είναι τουλάχιστον αφέλεια να νομίζει η κυβέρνηση ότι τα ίδια funds για τα οποία μίλησε ο πρωθυπουργός δεν επηρεάζονται από το γεγονός πως η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον ΟΟΣΑ που έχει αυξήσει τη φορολογία στον κλάδο των επιχειρήσεων. Χωρίς ουσιαστικό τραπεζικό τομέα. Με δυσκολίες στις εξαγωγές, με μια λογική διακυβέρνησης που θυμίζει την τελευταία κομμουνιστική χώρα της ΕΕ.
Παρατηρώντας την επικαιρότητα στο σύνολό της είναι βέβαιο πως ζούμε ιστορικές στιγμές. Δεν χωράει αμφιβολία. Η Αριστερά της Ευρώπης, γεγονός που αποδείχθηκε περίτρανα και από την επανεκλογή του Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο πέρασε ανεπιστρεπτί στη φάση του λαϊκισμού, στο φοβισμό, την Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα, στην Αριστερά του τζάμπα μάγκα. Την ίδια Αριστερά που συνεργάζεται με ακραίους συντηρητικούς, δεν είναι φιλελεύθερη και αρκείται στο να κουνάει το καρότο στους ψηφοφόρους της.
Εμείς τί κάνουμε; Κοιτάμε σαν θεατές; Το σίγουρο είναι πως αν συνεχίσουμε έτσι ως χώρα δεν θα υπάρχει παιχνίδι για να παρακολουθήσουμε. Οι νέοι μετανάστες πετούν σαν πουλιά, οι ιδεολογίες καταρρέουν και το ερώτημα παραμένει ένα. Υπάρχει νέα Ελπίδα;
Ακόμα κι αν δεν γίνομαι ευχάριστος, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ελπίδα όσο εμείς οι πολίτες ψηφίζουμε αριστερά για να προσλάβει δημοσίους υπαλλήλους. Δεν υπάρχει ελπίδα όσο εμείς ψηφίζουμε δεξιά γιατί ψηφίζουμε ως συντηρητικοί.
Ελπίδα θα υπάρξει εφόσον και μόνο ψηφίσουμε με γνώμονα τις συγκεκριμένες και ξεκάθαρες θέσεις των κομμάτων. Ούτε με το όνομα ούτε με το επίθετο. Ούτε με τους λαϊκιστές, ούτε με τους συντηρητικούς. Για να δούμε.
* Ο Νίκος Νυφούδης είναι πολιτικός υπεύθυνος του Τομέα Εξαγωγών στο Ποτάμι
