ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΩΤΑΚΗ
Με αφορμή το τουρνουά καλαθοσφαίρισης προς τιμήν του εμβληματικού αρχηγού των πράσινων “Diamonds are forever”, το οποίο έλαβε χωρά στο κλειστό Νίκος Γκάλης το διήμερο (16-17/9) θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις, τη γνώμη μου μαζί σας, όπως θέλετε πείτε το, για τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Δημήτρη Διαμαντίδη!
Τι να πει λοιπόν κάποιος για αυτόν τον αθλητή, για αυτόν τον μοναδικό χαρακτήρα ανθρώπου μέσα και έξω από τα γήπεδα. Αρκετές φορές, θυμάμαι και μου έρχονται στο μυαλό κάποιες από τις σπουδαιότερες στιγμές που μας χάρισε με τη φανέλα της Εθνικής αλλά και με το τριφύλλι. Πώς να τις ξεχάσω όμως, αφού αυτές οι εμφανίσεις με έκαναν να ασχοληθώ με το άθλημα του μπάσκετ! Κάποια χρόνια κιόλας η πολύτιμη βοήθεια του στην ομάδα έφερε και τίτλους-αρκετούς τίτλους, διακρίσεις τόσο με την Εθνική όσο και με τον Παναθηναϊκό, παρόλα αυτά δούλευε σκληρά ώστε να γίνει ακόμα καλύτερος. Πάντα, ακόμα και σήμερα, δε του αρέσουν τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και ούτε να μιλά για τον εαυτό του …, πρωταρχικός στόχος του: το καλό της ομάδας, το σύνολο! Αμέτρητες οι στιγμές, που μπορεί να έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις αλλά και να έκρινε παιχνίδια με τα μεγάλα του σουτ παρόλα αυτά ήταν ο μοναδικός, ο οποίος έλεγε ότι όλη ομάδα τα κατάφερε …άξιο σεβασμού κατά τη γνώμη μου! Τέλος, όταν ήρθαν και οι δύσκολες στιγμές στις ομάδες που αγωνίζονταν ήταν εκεί, να βοηθήσει τους συμπαίκτες του, ως δεύτερος προπονητής.
Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι καθόλου άδικα ο Μήτσος ήταν κάτι παραπάνω από αθλητής. Ήταν μια, ίσως και η σπουδαιότερη αθλητική παρακαταθήκη του ελληνικού αθλητισμού μετά τον Νίκο Γκάλη! Μας άφησε πολλά μηνύματα, που εμείς οι νεότεροι θα τα μεταφέρουμε στα παιδιά μας με συγκίνηση! Σε μια εποχή, που ο ατομικισμός αναπτύσσεται, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δε είμαστε μόνο εμείς σε αυτό τον κόσμο! Σε ευχαριστούμε για όλα ΤΕΡΑΣΤΙΕ Δημήτρη Διαμαντίδη….!
