Του Θοδωρή Γιάνναρου*
“Η επιτυχία είναι της κυβέρνησης και των διωκτικών αρχών, και αποδεικνύει πως η κυβέρνηση αυτή είναι αμείλικτη σε όσους παραβιάζουν τους νόμους του κράτους δικαίου”.
Αυτή ήταν η… γελωτοποιός δήλωση στη Βουλή του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Νίκου Τόσκα, ως προς τη σύλληψη των Σακκά και Σεϊσίδη.
Ξέχασε, όμως, ο αγαπητός υπουργός ν’ αναφέρει πως οι δύο συλληφθέντες είχαν δραστική πολιτική κάλυψη από την κυβέρνηση, και δυστυχώς ήταν και είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, πολιτικά τέκνα του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του. Μάλιστα, πριν από τρία και κάτι χρόνια είχαν δοθεί συνεντεύξεις Τύπου και μάχες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως του Προέδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση, και του υπουργού και συζύγου της κυρα-Τασίας, του Θεόδωρου Δρίτσα, υπέρ της αποφυλάκισης συγκεκριμένα του αρχιαντιεξουσιαστή και ψευτοεπαναστάτη Σακκά.
“Παραληρηματικό… ανακάτωμα του παρελθόντος” αποκάλεσε ο Τόσκας τα συγκεκριμένα επιχειρήματα και υπογράμμισε ότι αξιοποιούνται από την αντιπολίτευση οι δημοκρατικές διαδικασίες για να υποσκάπτουν με κάθε μέσο τη δημοκρατία. Κάνουν κριτική για να την υπονομεύσουν και δεν μπορούν να είναι υποστηρικτές της δημοκρατίας και των θεσμών οι υπονομευτές της…
Οι ελεύθερου τύπου… δημοκρατίες, ίσως, δεν δρουν με ταχύτητα και βίαιη πυγμή, αλλά είναι πιο αποτελεσματικές για να μην επικρατήσουν τα απολυταρχικά καθεστώτα του πρόσφατου παρελθόντος. Μάλλον ο μυστακοφόρος υπουργός… των τανκς βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, που ίσως θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον ανείπωτο πανικό και τους μεγάλους φόβους του, που όμως άπτονται μόνο της καρέκλας που φιλοξενεί τη ματαιοδοξία του.
Είναι γνωστές σε όλους, κύριε υπουργέ, οι σχέσεις αρκετών, έως πολλών, στελεχών του κόμματός σας με την τρομοκρατία. Και, δυστυχώς για εσάς, έχει επιβεβαιωθεί άπειρες φορές, πλήρως. Μήπως έχετε λησμονήσει τη χωρίς αιδώ επίσκεψη της πρώην βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Βασιλικής Λέβα, στον “δημοκράτη αγωνιστή” Δημήτρη Κουφοντίνα;
Η αποκάλυψη ότι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Βασιλική Λέβα, είχε συλληφθεί για κατοχή εκρηκτικών υλών, από μόνη της δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι η “κάποτε” φοιτήτρια-επαναστάτρια, που έριχνε βόμβες μολότοφ, βρέθηκε στο στόχαστρο της αντιτρομοκρατικής, από την ώρα που έκανε επισκέψεις στον Δημήτρη Κουφοντίνα προφανώς για να τον ρωτήσει πώς περνάνε στις φυλακές και να μελετήσει τις συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατουμένων, όπως ονόμαζε τους ψευτοεπαναστάτες δηλαδή της κακιάς ώρας, τους θρασύδειλους πιστολέρος που εκτελούν στο όνομα της δικής τους δημοκρατίας, που σε πολλά σημεία συναντιέται με τα οράματα περί δημοκρατίας αρκετών πρωτοκλασάτων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος.
Η κυρία αυτή δεν είναι όμως τίποτε άλλο παρά μια σταγόνα στο χάος της ακροαριστερής ιδεολογίας που κυριαρχεί σε αρκετά, τώρα βολεμένα, στελέχη και συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, ενός συνονθυλεύματος παράταιρων συνιστωσών, που κυβερνά τη χώρα παραφράζοντας και παραποιώντας ό,τι έχει σχέση με τη δημοκρατία, την καταδίκη των τρομοκρατών και την αποκήρυξη όλων των μορφών της ένοπλης βίας.
Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους αναρχικούς και τους σαθρομπαχαλάκηδες είναι διαχρονική, και αυτό μου δίνει το έναυσμα να πάω λίγο πιο βαθιά στη σχέση αυτή “του αίματος και της στοργής”, μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της ένοπλης βίας.
Η ιδρυτική διακήρυξη του ένοπλου αγώνα στην Ελλάδα ξεκίνησε μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 19 Νοεμβρίου του 1973, και υπογραφόταν απο αρκετά στελέχη της ψευτοαριστεράς, όπου πρέπει να τονιστεί πως το ΚΚΕ απείχε επιδεικτικά δηλώνοντας την αντίθεσή του σε πρακτικές βίας.
“Τα τελευταία γεγονότα στην Ελλάδα μάς δείχνουν πως ο μοναδικός εναπομείνας δρόμος είναι εκείνος του ένοπλου λαού για την κατάκτηση της εξουσίας. Το μαχητικό κίνημα των μαζών, με επικεφαλής τους σπουδαστές, τους εργάτες, τους προλετάριους της πόλης και τους αγρότες, καταστρέφει τη διαδικασία της νεοφασιστικής ομαλοποίησης και γκρεμίζει κάθε ρεφορμιστική αυταπάτη για τη δυνατότητα αλλαγής του συστήματος “χωρίς βίαιη σύγκρουση”. Το πολιτικό περιεχόμενο και οι στόχοι που χαράχτηκαν από αυτόν τον αγώνα, που ακόμα συνεχίζεται, είναι: Αγώνας για τον σοσιαλισμό… Σύνδεση του Αγώνα με τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα των άλλων χωρών, με κάθε τρόπο και κάθε μέσον!
Ας οδεύσουμε τώρα λίγο προς τα πίσω, στο “ένδοξο παρελθόν” της δημιουργίας των “σκουπιδοτενεκέδων” της “ένοπλης πάλης”.
Στην “Ομάδα Ρήγας Φεραίος” επικεφαλής ήταν ο Κώστας Αγαπίου, ηγετικό στέλεχος του ΕΛΑ αργότερα. Απο την άλλη, η “Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση” ήταν του Γιωτόπουλου, του αρχηγού και διαφωτιστή, αργότερα, της 17Ν που ιδρύθηκε στο Παρίσι. Τέλος, το “Κίνημα 20 Οκτώβρη” ιδρύθηκε, επίσης, στο Παρίσι, στις 20 Οκτωβρίου 1969, από πρώην στελέχη της “Δημοκρατικής Άμυνας”. Την ομάδα αυτή σχημάτισαν φοιτητές και άλλοι μιας κάποιας ψευδεπίγραφης διανόησης, που είχαν βρεθεί στα χρόνια της δικτατορίας στο Παρίσι. Το “κερασάκι στην τούρτα” ήταν ο Γιάννης Σερίφης, που μαζί με τον Χρήστο Κασσίμη θα πρωταγωνιστήσουν για χρόνια στις δράσεις της οργάνωσης. Η συγκεκριμένη τοποθέτησε τις πρώτες βόμβες της στην Αθήνα, την 20η Οκτωβρίου του 1969. Το 1971, η αστυνομία θα συλλάβει στην Ελλάδα τον κεντρικό της πυρήνα, δηλαδή τον Νίκο Μανιό, τον Νίκο Χρυσανθακόπουλο και τον Γιώργο Σαγιά, αλλά και αρκετούς αλλοδαπούς… “αλληλέγγυους”, με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών.
Παρά το πλήγμα, άλλοι “σύντροφοι” της οργάνωσης αυτής μετέβησαν επίσημα σε διεθνή διάσκεψη που οργάνωσε στο Μιλάνο της Ιταλίας ο θεωρητικός του ιταλικού αντάρτικου πόλεων, ο “πολύς” Τόνι Νέγκρι, ο οποίος με το άρθρο του “Σπάμε τη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού: Ευρώπη, πεδίο του αγώνα” είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις διότι προανήγγειλε τη συνέχεια, και στο οποίο προσεγγίζεται η Ευρώπη τού σήμερα… η “δήθεν” Αριστερά που ξεπρόβαλε ηγετική μύτη, καθώς και η χαλκευμένη επέλαση του Αλέξη Τσίπρα.
Όμως στα παλικάρια αυτά έλειπαν πολλά, με κύριο έλλειμμα μεταξύ της θεωρίας και της πράξης… Δεν ήταν σε θέση, ούτε θα είναι ποτέ, να διαβλέψουν τα αυτονόητα, και έτσι αυτά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1974 αιφνιδίασαν τους “νταήδες” της ένοπλης πάλης. Όλα ξαφνικά αλλάζουν και το “χάος” που τους προσέφερε το “βήμα” ύπαρξης να το διαδέχεται η απόλυτη νηνεμία!
Η χούντα των συνταγματαρχών πέφτει, οι Τούρκοι καταλαμβάνουν το 1/3 της Κύπρου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφει θριαμβευτής, τα κομμουνιστικά κόμματα αποκτούν δικαιώματα, καταργείται και διαλύεται το ΠΑΚ και ιδρύεται το ΠΑΣΟΚ, η δημοκρατία σταθεροποιείται και προκηρύσσονται εκλογές.
Τι απομένει λοιπόν για τους τυχοδιώκτες της “μάχης των πόλεων” που τη βάφτισαν “ένοπλη πάλη”;
Έπαθαν γερό κάζο τα παλικάρια, χωρίς να προλάβουν να ρίξουν ούτε ντουφεκιά εναντίον της μισητής χούντας. Από την άλλη, έχασαν και το τρένο της ιστορίας και δεν πρόλαβαν να γραφτούν εκεί, ούτε καν με αρνητικά σχόλια. Τόσο άχρηστοι ήταν.
Στην Αριστερά τού σήμερα υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικοί χώροι. Η γνωστή σε όλους παραδοσιακή Αριστερά, και η ψευτοεπαναστατική του Τσίπρα και των παιδιών του.
Η πρώτη έμελλε να εξελιχθεί σε φρουρό και θεματοφύλακα της αστικής νομιμότητας… με τη δεύτερη να αποφασίζει να στραφεί κατά του κράτους, των πολιτών και της δημοκρατίας!
Άλλα και στη δήθεν επαναστατική αριστερά, ακόμα και υπό τον κυβερνητικό μανδύα, υπάρχουν πολλές ανασταλτικές λειτουργίες, υποκειμενικές και αντικειμενικές, που εμποδίζουν κατάκοποι με κάθε τροπο την έκφραση και δράση αυτού του χώρου, απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου με κύριο στόχο τη συσπείρωση και ενιαία δράση όλων των επαναστατικών δυνάμεων… μέσα από την κοινή πρακτική των οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς στους συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους.
Ας γυρίσουμε, όμως, πάλι στο κοντινό παρελθόν… του χθες και του προχθές. Πέρα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν η αστυνομία κατάφερε να συλλάβει τον δραπέτη Σάββα Ξηρό δεν έβγαλε ούτε μία ανακοίνωση για την επιτυχία της σύλληψής του, αλλά αντίθετα λοιδορούσε την αστυνομία και τους αστυνομικούς.
Προφανώς, οι επαναστάτες της πολυθρόνας του ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσαν να αφήσουν τον Χριστόδουλο Ξηρό να τινάξει στον αέρα ολόκληρο τον Κορυδαλλό, να σκοτώσει καμιά ντουζίνα “μισητούς μπάτσους”, να εξευτελίσει το κράτος και να ελευθερώσει μερικούς ακόμα επικίνδυνους τρομοκράτες που πρώτα πυροβολούν και μετά σκέφτονται.
Το γεγονός αυτό και μόνο αποδεικνύει την ενοχή του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας.
Όχι βέβαια του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αρκετών βασικών συνιστωσών του, που συμπαθούν το πλέον θρασύδειλο και παρανοϊκό φαινόμενο της μεταπολίτευσης, την τρομοκρατία.
Χρόνια τώρα άνθρωποι των Εξαρχείων, που βρίσκονται στις παρυφές της τρομοκρατίας, μέλη του αντιεξουσιαστικού αγώνα, διάφοροι “αγωνιστές” της κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, βρίσκονται δίπλα σε καταδικασμένους για δολοφονίες και εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα τρομοκράτες.
Στη δημοσιότητα εμφανίστηκαν κάποια ονόματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι είχαν διατελέσει μάρτυρες υπεράσπισης της 17Ν, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν οι Τίτος Καρίμαλης, Γιώργος Μαρκατσέλης και Μανώλης Σαρρής.
Πριν από έναν χρόνο, όταν ο Ξηρός δραπέτευσε, είχε προκληθεί σάλος σχετικά με το ποια είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην τρομοκρατία. Τότε, ο βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος είχε πει πως κάποιοι στην Κουμουνδούρου μπορεί να βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες της 17 Νοέμβρη.
Τα μέλη της συνιστώσας “κοκκινοπράσινο”, Μανώλης Σαρρής, Τίτος Καρίμαλης, Γιώργος Μαρκατσέλης και Δημήτρης Καρακώστας, είχαν υπερασπιστεί τον Χριστόδουλο Ξηρό, χρησιμοποιώντας απίστευτες φράσεις, όπως “πρόκειται για αγωνιστές με ευγενή κίνητρα”, ή “πρόκειται για δίκη φρονημάτων”, ή “οι αγωνιστές αυτοί είναι πολιτικοί κρατούμενοι”. Με αυτά και άλλα επιχειρήματα και ατάκες υπερασπίστηκαν η Μάνια Μπαρσέφσκι τον Σάββα Ξηρό και ο Νίκος Γιαννόπουλος τον αρχιεκτελεστή Κουφοντίνα. Επίσης, ο Νίκος Γιαννόπουλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ο οποίος υπερασπίστηκε τον αρχιεκτελεστή της 17Ν, Δημήτρη Κουφοντίνα, ως “αγωνιστή με ευγενή κίνητρα”. Η Μάνια Μπαρσέφσκι, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στη δίκη της 17Ν υπερασπίστηκε τον Σάββα Ξηρό, επιμένοντας ότι πρόκειται για “δίκη φρονημάτων”.
Μήπως όλοι δεν θυμούνται ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, είχε χρησιμοποιήσει μέσα στη Βουλή τη φράση του Χριστόδουλου Ξηρού: “Καλή αντάμωση στα γουναράδικα”;
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή η κυβέρνηση της “πρώτης φοράς Αριστερά” έχει σκοπό να κάνει κάτι εναντίον της τρομοκρατίας και όχι “κάτι για τους τρομοκράτες”.
Πώς θα αντιμετωπίσει τους υποστηρικτές της τρομοκρατίας που είναι και στελέχη της; Πώς θα καταφέρει να μπλοκάρει το φαινόμενο της τρομοκρατίας, όταν έμμεσα και άμεσα υποστηρίζει ότι είναι καλύτερη μια ευνουχισμένη και αφοπλισμένη αστυνομία; Πώς θα δημιουργήσει φόβο στους τρομοκράτες όταν καταργεί τις φυλακές υψίστης ασφαλείας;
Όμως, πολύ αμφιβάλλω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη βούληση να μπορέσει να εξοστρακίσει από την ιδεολογία του την πίστη ότι οι τρομοκράτες έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο όταν σκοτώνουν ή ληστεύουν επιχειρήσεις και τράπεζες, και όταν γι’ αυτό συνεργάζονται με επικίνδυνους και αιμοσταγείς ποινικούς! Δύσκολα θα το αποβάλουν, γιατί απλά δεν θέλουν!
Οι μάσκες πέφτουν σιγά σιγά και αποκαλύπτεται το πραγματικό τους πρόσωπο. Αν λοιπόν ο κόσμος της εργασίας, της προόδου, του μεροκάματου, της οικογένειας, των επιχειρήσεων, της επιστήμης, θέλει αυτό το κόμμα να τον κυβερνήσει δεν έχει παρά να στηρίξει Τσίπρα, Τασία, Δρίτσα, Μανιό κ.λπ.
Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του…
*Ο Θοδωρής Γιάνναρος είναι Μοριακός Βιολόγος, τ. Διοικητής του Νοσοκομείου “Ελπίς”, & Μέλος του “Τομέα Υγείας” της Νέας Δημοκρατίας.
