Γράφει ο Στέλιος Φενέκος*
Το πρόβλημα της σχέσης της Θρησκείας και της Πολιτικής είναι ένα από τα πιο μακροχρόνια και δυσεπίλυτα στην ανθρώπινη ιστορία.
Σήμερα, υποβαθμίζοντας ή και αγνοώντας ακόμη τις αρχικές συνθήκες και πως εξελίχθηκε η σχέση θρησκείας και πολιτικής στην μακραίωνη ιστορία κάθε κοινωνίας, έχουμε καταλήξει σε έναν διαρκή, αδιέξοδο, φθοροποιό, και καταστροφικό αγώνα μεταξύ τους.
Οι κοινωνίες δομήθηκαν και οργανώθηκαν επί τη βάσει των αναγκών που είχαν οι άνθρωποι και οι μικρές κοινότητες που δημιούργησαν σιγά σιγά.
Καμία ιδέα για πολιτική δεν είχαν και η οργάνωση της κοινωνίας έγινε ενστικτωδώς επί τη βάσει της κάλυψης των αναγκών τους, και των δοξασιών που ανέπτυσσε κάθε κοινωνία για την ίδια την ύπαρξη και τον κόσμο γύρω της . Η πολιτική ως έννοια και ως σύνολο σκοπούμενων ενεργειών προσδιορίσθηκε πολύ αργότερα από τις θρησκευτικές δοξασίες κάθε κοινωνίας.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι συμβατικές ενέργειες που εφαρμόσθηκαν συλλογικά και αναπτύχθηκαν για την συμβίωση των κοινοτήτων στις κοινωνίες, στην ουσία συνιστούσαν ένα είδος πολιτικής οργάνωσης και άρα η πολιτική συνυπήρξε και αναπτύχθηκε παράλληλα αν όχι πρώτα από την θρησκεία.
Όμως στην συνείδηση των ανθρώπων και σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, κυριάρχησε η ιδέα ότι υπήρξαν πρώτα οι θεοί/θεός και αυτοί/αυτός είναι ο/οι δημιουργός/οί του κόσμου.
Συνεπώς η θρησκεία είναι βαθιά ριζωμένη στην συνείδηση όλων των κοινωνιών, ως το πρώτο δομημένο ιδεολογικό ανθρώπινο δημιούργημα, το οποίο να ερμηνεύει την ύπαρξη και να επιβάλλει αρχές και κανόνες συμπεριφοράς που αφορούν την συμβίωση και την οργάνωση της ζωής, σε ατομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο.
Η πολιτική ως δομημένο σύστημα αρχών και κανόνων κοινωνικής συμβίωσης συμπεριέλαβε “de facto” και εξ ανάγκης τις αρχές και τους κανόνες που επιβλήθηκαν στην συνείδηση των ανθρώπων από την εκάστοτε θρησκευτική τους αντίληψη. Και έκτοτε βαδίζουν χέρι-χέρι σε μία διαρκή αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση.
Συνεπώς η πολιτική που επικράτησε στο δυτικό κόσμο στις μέρες μας με την μορφή της Δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χτίσθηκε πάνω στις αρχές και τις αξίες του χριστιανισμού, ο οποίος εξελίχθηκε κυριαρχώντας στις κοινωνίες μας έναντι των παλαιότερων θρησκευτικών δοξασιών.
Συνεπώς η συζήτηση για τον πλήρη διαχωρισμό πολιτικής και θρησκείας είναι ατελέσφορη και στην ουσία δεν μπορεί να επιτευχθεί. Δεν είναι δυνατόν να ξεριζωθεί η πολύ-χιλιετής σχέση τους, αφού οι ρίζες είναι κοινές, εξελίχθηκαν από κοινού και εξακολουθεί να χρειάζεται ο ένας τον άλλον.
Αυτό όμως που χρειάζεται να προσπαθήσουμε και είναι αναγκαίο να υπάρξει είναι ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας. Δηλαδή πως οι κρατικές υποθέσεις δεν θα επηρεάζονται από τον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας από τους κοσμικούς εκφραστές της.
Το συντελούμενο σήμερα έγκλημα θα ήταν η αλλοίωση του πολιτικού πολιτισμού μας από εισαγόμενες αρχές και αξίες από ξένα θρησκευτικά δόγματα, τα οποία είναι αντίθετα και αντιπαλεύονται τις χριστιανικές αρχές και αξίες που κυριάρχησαν στις κοινωνίες μας και πάνω στις οποίες έχει βασισθεί όλος μας ο πολιτισμός και κατά συνέπεια είναι αντίθετα στον πολιτικό πολιτισμό μας της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Γιατί και η Δημοκρατία, και η πολιτική σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι απεριόριστες, και πρωτίστως έχουν ευθύνη και οφείλουν να αυτοπροστατευθούν από αυτούς που επιδιώκουν την κατάργησή τους.
