Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
Πριν δύο εβδομάδες, από αυτή τη στήλη, σημειώναμε ότι «Δε βιώνουμε απλώς κρίση. Χάσαμε τις λέξεις, χάσαμε τις έννοιες, χάσαμε τους ορισμούς. Xάσαμε τα πατήματα». Και εξελιχθήκαμε σε «Madhouse without borders», ένα τρελάδικο χωρίς όρια…
Είπε λοιπόν ότι γούσταρε να γράφει το όνομά του με ένα «ν» και όλα τα ΜΜΕ –ανεξαιρέτως- άρχισαν να γράφουν το όνομα «Γιάννης» με ένα «ν» όποτε αναφερόταν σ’ αυτόν… Μίλησαν στο όνομα του αντιφασισμού και του αντιρατσισμού με τον πιο φασιστικό και ρατσιστικό τρόπο. Κέρδισαν την ταμπέλα και όλα τα ΜΜΕ, μα όλα τα ΜΜΕ ανεξαιρέτως, το υιοθέτησαν δίχως άλλο επί χρόνια. Δικό τους το «αντί-»…
Αυτοαποκλήθηκαν «αντιεξουσιαστές», πλέκοντας απλώς δυο λέξεις. Μα, υπάρχει μεγαλύτερη εξουσία από τη βία; Αυτοαποκλήθηκαν «αλληλέγγυοι», καπηλευόμενοι όχι τίποτα παραπάνω από μία λέξη, αποκλείοντας όσους βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες.
Είναι κι εκείνοι που βαυκαλίζονται ως δημοκρατικοί καταπατώντας τη δημοκρατία λειτουργώντας ιδιοτελώς κατά του δημοσίου συμφέροντος («Το πρόβλημα δεν είναι ο Τραμπ, αλλά η Χίλαρι» που λέει κι ο Μουρ).
Το αποτέλεσμα είναι η ελληνική βαβέλ. Το μεγάλο μπέρδεμα. Π.χ. δε γουστάρουμε τον Άνθιμο και πιστεύουμε ότι αυτό νομιμοποιεί να μπουκάρουμε (εμείς ή ήρωες των δικών μας κόμικς) σε έναν ναό διακόπτοντας τη θεία λειτουργία.
Οι λέξεις νικήθηκαν. Η μετριότητα είναι πλέον καθεστώς. Η αριστεία ρητώς και επισήμως εξοριστέα. Το άλφα γιώτα δεν συνεπάγεται πια «ε». Περαστικά μας.
*σύμβουλος έκδοσης του ηλεκτρονικού περιοδικού thinkfree.gr
