Να αρχίσουμε από την επικαιρότητα. Αν πάρουμε τις μετρητοίς τις διαρροές από το καινούργιο στέκι της ΝΔ στο Μοσχάτο: όσα διακινούνται περί κακών σχέσεων Μητσοτάκη -Καραμανλή αποτελούν προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Σίγουρα; Γιατί μόνο Συριζαίοι δεν είναι τα πρόσωπα που διακινούν στα ΜΜΕ τα δυο στοιχεία που διαμορφώνουν προϋποθέσεις ρήξης ανάμεσα στον σημερινό πρόεδρο της ΝΔ και τον πρώην πρωθυπουργό: τις δήθεν ανεκτικές σχέσεις του Καραμανλή με τον Τσίπρα και το έλλειμμα του 2009.
Για το δεύτερο ο Γ. Παπανδρέου προσπάθησε να πείσει ότι την ευθύνη για το Μνημόνιο δεν έχει ο ίδιος που το διαπραγματεύτηκε (;) και το υπέγραψε, αλλά οι κυβερνήσεις Καραμανλή που έχασαν τον έλεγχο του ελλείμματος και του χρέους το 2009.
Αυτή η προσέγγιση προσπαθούσε να παρακάμψει ότι ανάμεσα στη δημοσιονομική εκτροπή του 2009 και το Μνημόνιο του 2010 μεσολάβησε κάτι: οι εκλογές.
Οι κάλπες στηθήκαν -τρεις μήνες πριν τη λήξη του έτους και πέντε μήνες πριν την τελική ημερομηνία αποτίμησης του ελλείμματος- ακριβώς για να αντιμετωπιστεί η εκτροπή. Αγνοώντας αυτό το στοιχείο καταργούμε την πολιτική.
Αν κέρδιζε ο Καραμανλής δεν ξέρουμε τι θα έκανε, ούτε αν θα εφάρμοζε το περιοριστικό πρόγραμμα που ανήγγειλε στη Θεσσαλονίκη. Όμως οι διακηρύξεις του ήταν στη σωστή κατεύθυνση, σε μια στιγμή που οι αγορές δεν είχαν κλείσει για την Ελλάδα και υπήρχαν περιθώρια ανάσχεσης.
Ο Καραμανλής μπορούσε να πάει ακόμη και στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο, χωρίς να είναι ασυνεπής: ζητούσε εντολή για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που η δική του κυβέρνηση δημιούργησε και δεν είχε κοινοβουλευτική ισχύ να διαχειριστεί.
Αντίθετα ο Γ. Παπανδρέου εφάρμοσε μια πολιτική για την οποία δεν είχε λαϊκή εντολή. Πέρα από την επιπόλαιη συνθηματολογία “λεφτά υπάρχουν”, το πρόγραμμα -δια χειρός Άννας Διαμαντόπουλου- με βάση το οποίο εξέλεγη δεν περιλάμβανε τίποτε από αυτά που έκανε.
Ωστόσο για τις παροχές αυτού του προγράμματος ήταν τόσο αποφασισμένος ώστε διαβεβαίωνε ότι θα προκαλέσει εκλογές τον Μάρτιο του 2010, πρώτα καταψηφίζοντας και μετά… υπερψηφίζοντας τον Κάρολο Παπούλια…
Για όλα αυτά η ΝΔ είχε γενικά κοινή γραμμή ως τώρα, με επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν στη γνώστη μπροσούρα του Γιάννη Παπαθανασίου.
Η απόκλιση άρχισε παραδόξως με αφορμή την υπόθεση Γεωργίου και την άρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να κάνει δήλωση υπέρ ενός παράγοντα που τοποθέτησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Ουσιαστικά να αυτοκτονήσει συντασσόμενος με τη θέση: για το Μνημόνιο φταίει ο Καραμανλής, όχι οι κυβερνήσεις Παπανδρέου που πρώτα οδήγησαν σ’ αυτό και μετά αποδείχθηκαν ανίκανες να το υλοποιήσουν.
Σε συνδυασμό με την θεωρία του “αφανούς εταίρου του Τσίπρα”- που λανσάρισε ο Βαγγέλης Βενιζέλος για τον Καραμανλή- αναδείχθηκε μια απειλή διάσπασης της ΝΔ. Ένα πολύχρωμο παζλ παραγόντων επιδίωξε να συνταχθεί επισήμως η ΝΔ με δυνάμεις που είχε συγκρουστεί το 2004 ο Καραμανλής- και σήμερα επειδή απειλούνται από τον Τσίπρα χρειάζονται την πολιτική κάλυψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης- και να γίνει το μαγαζί καλοκαιρινό…
Για κορόιδα ψάχνουν; Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπαίνει σ’ αυτό το παιχνίδι είναι στοιχείο ισχύος της ΝΔ. Ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι, όπως θα έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Στέφεν Κινγκ: “Η παγίδα έχει μια αποτρόπαια τελειότητα”.
Του Γιώργου Λακόπουλου
