Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο προκαλεί έντονα και ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία η σύγχρονη εποποιία της διοργάνωσης των καλύτερων Αγώνων από μία μικρή χώρα όπως είναι η Ελλάδα και από την άλλη η σπατάλη μίας τεράστιας ευκαιρίας. Το μεγαλείο ωστόσο της ελληνικής ψυχής που μεγαλούργησε, δείχνει την επιτακτική ανάγκη να υπάρξει για τη χώρα ένα νέο όραμα.
Μπορεί να ακούστηκαν και να ειπώθηκαν πολλά για το πάρτι των δισεκατομμυρίων που στήθηκε γύρω από τα Ολυμπιακά έργα. Και ίσως σε ένα βαθμό πολλά από αυτά να έχουν βάση λιγότερο ή περισσότερο. Και είναι γεγονός ότι όλη αυτή η μεγάλη επιτυχία πήγε τελικά στράφι… Αυτό όμως έχει να κάνει με τη διαχείριση, τη διαφθορά, τις υπερτιμολογήσεις, και αν θέλετε ακόμα και τη διαπλοκή. Δεν είναι σκοπός του σχολίου να δοθεί συγχωροχάρτι σε κανέναν. Κάθε άλλο. Ωστόσο εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν είναι το μεγαλειώδες της προσπάθειας και της επιτυχίας. Ό,τι άποψη και αν έχει κανείς για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας -και οι σημερινοί κυβερνώντες ήταν κάθετα αντίθετοι με αυτούς- δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει το μέγεθος του εγχειρήματος και την τιτάνια προσπάθεια. Η οποία σε οργανωτικό επίπεδο στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία.
Και για να μην βιαστούν ορισμένοι να νομίσουν ότι κάπου κρύβεται ένας… “δράκος”, ένα μήνυμα ή κάποια πρόθεση να αναδειχτεί ο ρόλος κάποιων (π.χ. της Γιάννας Αγγελοπούλου ή όποιου άλλου), ξεκαθαρίζω ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως τέτοια πρόθεση. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι όταν αυτή τη χώρα, αυτή η κοινωνία αποκτά ένα όραμα, έναν μεγάλο στόχο, τότε βρίσκει τις απίστευτες δυνάμεις να τον υλοποιήσει. Ακόμα και αν όλα δείχνουν ότι πρόκειται για κάτι σχεδόν ακατόρθωτο.
Αυτό είναι και το μεγάλο διακύβευμα για τον επόμενο κυβερνήτη αυτής της χώρας. Δεν λέω για τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί η δική του διακυβέρνηση έχει χαρακτηριστικά ρεβανσιστικά και τιμωρητικά. Αυτοσκοπός ήταν και είναι η κατάληψη και διατήρηση της εξουσίας, όχι το… τι θα κάνουν με αυτή. Δεν υπάρχει εκ μέρους τους κανένα ενδιαφέρον να πάρει μπροστά η χώρα. Οι προσδοκίες και τα “οράματα” εξαντλούνται στην απόκτηση της εξουσίας. Και στο να ικανοποιηθούν απωθημένα δεκαετιών.
Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή αυτή η κυβέρνηση δεν έχει καμία δυνατότητα να δώσει όραμα στην κοινωνία, ο ρόλος αυτός, η μεγάλη πρόσκληση περνά στον επόμενο. Δεν πρέπει να το φοβηθεί. Χρειάζεται τόλμη. Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τη μιζέρια. Αυτό ακόμη και αν συμβεί με πολύ καλύτερους όρους από ό,τι συμβαίνει σήμερα, δεν οδηγεί σε θετικό “σοκ”. Γιατί αν δεν υπάρξει τέτοιο, τότε πολύ φοβάμαι ότι απλά θα έχουμε ως χώρα και ως κοινωνία να ασχοληθούμε μόνο με το πώς θα γλυτώσουμε τα χειρότερα.
Η ελληνική κοινωνία, με όλα της λάθη και τα κουσούρια έχει αποδειχθεί και ανθεκτική και υπομονετική. Και αυτά που έχει τραβήξει όλα αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια είναι άλλη μία απόδειξη της προσαρμοστικότητάς της. Έχει όμως ο ελληνισμός και τεράστια ψυχικά αποθέματα. Τα οποία τα βγάζει όταν βρεθεί ο στόχος, το όραμα. Όποιος τολμήσει έχει πιθανότητες να πετύχει, όποιος ακολουθήσει την μέχρι σήμερα πεπατημένη, θα αποτύχει.
Η χώρα έχει άμεση ανάγκη απο ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης με βάση τα πλεονεκτήματά της. Στρατηγικά, γεωπολιτικά, φυσικούς πόρους, παραγωγή, γεωμορφία που μπορεί να υποστηρίξει ισχυρή ανάπτυξη. Καλό το “τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι και έξι το λαδόξυδο”, αλλά δεν σε βγάζει από τη μιζέρια. Ζητείται λοιπόν εθνικό όραμα. Και να θυμηθούμε το 2004…
