Όσο βρίσκεται σε εξέλιξη μια βάπτιση, σε φημισμένο και πολύ «παραγωγικό» μοναστήρι των Κυκλάδων, κάνω διάφορες σκέψεις. Δυστυχώς για μένα, το «δαιμόνιο» δεν μου επιτρέπει να συμμετέχω στην κατάνυξη των υπόλοιπων κι έτσι, ως συνήθως, ασχολούμαι με τη «κρυμμένη πραγματικότητα». Περιεργάζομαι τους χώρους , κάνω περίεργες ερωτήσεις στο «προσωπικό», προσποιούμαι τον πελάτη στο «shop» της εισόδου και πολλά άλλα που αν με είχε αντιληφθεί ο ηγούμενος θα είχα μαζέψει μερικές κατάρες για κατευόδιο!
Τέλος πάντων, βγάζω το «πόρισμα» ότι εδώ πρόκειται για μπίζνα εκατομμυρίων που λειτουργεί ως αξιοζήλευτη «οικονομική νησίδα», απαλλαγμένη από φορολογικούς και πολεοδομικούς ελέγχους και επανέρχομαι στον χώρο του μυστηρίου. Σιγά την ανακάλυψη θα μου πεις τώρα αλλά τέλος πάντων.
Επειδή όμως η ώρα δεν περνάει, αρχίζω και σκέφτομαι το νέο βιβλίο του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, «Η απάντηση της Εκκλησίας στα μυθεύματα του αντικληρικαλιστικού λαϊκισμού». Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα πόνημα ενταγμένο στο «ήθος» της Ορθόδοξης Εκκλησίας: Δυσνόητο και με περίτεχνο ύφος (αντικληρικαλιστικός λαϊκισμός!).
Σ αυτό το βιβλίο λοιπόν, ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας απαντά στις θέσεις του συνταγματολόγου Ν. Αλιβιζάτου, όπως τις διατύπωσε στο δικό του βιβλίο «Πραγματιστές, δημαγωγοί και ονειροπόλοι», σχετικά με τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.
Χωρίς να μπω στις λεπτομέρειες και των δύο εκδόσεων, εκείνο που οφείλω να επισημάνω είναι η ειδοποιός διαφορά τους. Ο μεν κ. Ιερώνυμος επιμένει στη «πολιτειακή» ταύτιση της Ορθοδοξίας με την έννοια του έθνους ενώ ο κ. Αλιβιζάτος διαχωρίζει την θρησκεία από την λειτουργία της πολιτείας, αποδίδοντάς της μόνο ένα κομμάτι αρμοδιοτήτων στο πλαίσιο του θεσμού. Με λίγα λόγια, ο καθένας, σύμφωνα με την ιδιότητά του, ερμηνεύει την πραγματικότητα στην οποία οι άνθρωποι επιθυμούν να συμμετέχουν συλλογικά. Διαλέγουν και παίρνουν.
Στο βιβλίο του Αρχιεπισκόπου, είναι σαφές ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να απαλλαγεί από την Εκκλησία γιατί εκείνο επέλεξε να την «απορροφήσει» στους κόλπους του. Διαφορετικά, πώς ερμηνεύεται το ότι της αφαίρεσε το μεγαλύτερο κομμάτι της περιουσίας της για να το αποδώσει στο λαό; Επιμένει ακόμα, ότι η ίδια η πολιτεία προασπίζεται διαχρονικά την εθνική της υπόσταση ως αδιαίρετη έννοια με την ορθόδοξη πίστη. Και ως εκ τούτου, η Εκκλησία έχει κατά κάποιον τρόπο, αποκτήσει ισχυρά δικαιώματα «χρησικτησίας» στην νομή της κρατικής διαχείρισης ως «εταίρος».
Το «έθνος» είναι η πιο εύκολη και σατανική επινόηση για κάθε ολοκληρωτισμό και παραβατικότητα
Εν πάση περιπτώσει, είναι σαν να εγκαλεί τον κ. Αλιβιζάτο να απολογηθεί για την «θρασύτατη» έμπνευσή του να σχεδιάσει τα όρια ενός φιλελεύθερου Συντάγματος όπου η θρησκεία δεν θα έχει πια τον καθεστωτικό ρόλο του παρελθόντος. Και όχι μόνο αυτό. «Προειδοποιεί», κυκλοφορώντας το συγκεκριμένο βιβλίο και διατυπώνοντας αποδοκιμασίες για τους δανειστές που επιμένουν να «πνίξουν» τον ελληνικό λαό, τι μπορεί να συμβεί, αν τολμήσει το ελληνικό κράτος να ορθώσει ανάστημα εναντίον της Εκκλησίας!
Το παιχνίδι είναι ξεκάθαρο και διαδραματίζεται, με τους ίδιους κανόνες, εδώ και αιώνες: «Εχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Όσο σας εξασφαλίζουμε την συντήρηση του πολιτικού συστήματος και σας εκλέγουμε στην εξουσία, είμαστε καλοί. Τώρα που σας βάζουν λόγια οι «αλλόθρησκοι» Ευρωπαίοι θέλετε να μας πουλήσετε; Μην τολμήστε γιατί θα το πληρώσετε ακριβά!»
Επομένως, μπορεί ο «ονειροπόλος» κ. Αλιβιζάτος να διατυπώνει τις απόψεις του και να ελπίζει σε μια κοινωνία δικαίου και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά μάλλον λογαριάζει χωρίς τον «ξενοδόχο». Κι ο «ξενοδόχος» δεν αστειεύεται. Να, έτσι να κάνει, μπορεί να υψώσει την ρομφαία και να γεμίσει τους δρόμους αφιονισμένους εθνικούς πατριώτες που θα «πολεμήσουν» για τα ιερά και όσια του έθνους και της πίστης τους!
Κατηφορίζοντας, με τον αέρα να κυνηγάει το αυτοκίνητο, σκεφτόμουν πόσο επίπονη θα ήταν κάθε προσπάθεια διαχωρισμού κράτους και Εκκλησίας, υπό το σημερινό κοινωνικό καθεστώς. Οταν ας πούμε, οι τοπικές κοινωνίες γνωρίζουν τι συμβαίνει σε μοναστήρια και εκκλησίες και αδιαφορούν; Όταν οι δήμοι, οι περιφέρειες, οι ελεγκτικοί φορείς επιδοκιμάζουν και διευκολύνουν την «χαλαρή» διαχείριση της εκκλησιαστικής επιχειρηματικότητας;
Δυστυχώς για όλους μας, μόνο με την άρση της «εθνοποίησης» των πάντων, θα επιλεγεί η χρησιμότητα ενός κράτους δικαίου στη χώρα μας. Το «έθνος» είναι η πιο εύκολη και σατανική επινόηση για κάθε ολοκληρωτισμό και παραβατικότητα.
Μόνο η αποδυνάμωση του έθνους- κράτους στην Ευρώπη και η ένωσή των κοινωνιών σε άλλο επίπεδο, θα μας απαλλάξει από τους «φυλάρχους» και τις τοπικές εξουσίες τους! Όχι μόνο εμάς αλλά και τους άλλους.
Κι αυτό όμως, πόσο ουτοπικό μπορεί να είναι, ειδικά στην πανευρωπαϊκή συγκυρία που ζούμε σήμερα…
