Η φράση «στο είχα πει» είναι ένα άχρηστο πολιτικό επιχείρημα όταν πρέπει να σταθείς και να παρακολουθείς το ξεδίπλωμα μιας τρομακτικής κατάστασης μπροστά στα μάτια σου γράφει η αρθρογράφος της DW, Barbara Wesel. Διατηρώντας την προσδοκία και την ελπίδα ότι χρειάζονται άμεσες λύσεις για τα προβλήματα οδηγεί στον κίνδυνο να λάβεις πολιτικές αποφάσεις που τους λείπει η σοφία. Η Γερμανίδα καγκελάριος είδε στον Τούρκο πρόεδρο τη γρήγορη λύση του προσφυγικού το περασμένο φθινόπωρο. Αναζητούσε μία διέξοδο και πόνταρε στην αμφισβητούμενη τουρκική δημοκρατική σταθερότητα. Τώρα φαίνεται ότι αυτό το στοίχημα ήταν απλά μία ψευδαίσθηση.
Είναι καθαρό ότι η λίστα για τις χιλιάδες συλλήψεις ήταν έτοιμη εδώ και πολύ καιρό και τώρα βγήκε από το συρτάρι. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία δεν είναι απλά η αυθόρμητη αντίδραση στο επιχειρούμενο πραξικόπημα, αλλά ένα σχέδιο εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων του κουρδικού κόμματος AKP και του ηγέτη του. Κάποιοι στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο παρομοίωσαν τις εκκαθαρίσεις με τις αντίστοιχεw του Στάλιν. Το συμπέρασμα είναι προκαθορισμένο: Ο Ερντογάν είναι ένας ηγέτης που δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς, η αντιπολίτευση στη φυλακή και η Τουρκία εξελίσσεται από μία δημοκρατία σε μία δικτατορία.
Οι αντίπαλοι του Ερντογάν θα είναι τυχεροί εάν μόνο φυλακιστούν. Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί την στήριξη που του προσφέρει ο λαός σε μία προσπάθεια να επαναφέρει την θανατική ποινή. Το μήνυμα από τις Βρυξέλλες είναι πεντακάθαρο, κάτι τέτοιο θα σημάνει το τέλος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Το Βερολίνο είπε το ίδιο.
Ο Τούρκος πρόεδρος εκφράζει τόσο ξεδιάντροπα τους αυταρχικούς του πόθους γιατί είναι πεπεισμένος ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ τον έχουν περισσότερο ανάγκη από ότι τους έχει αυτός. Αυτό βέβαια είναι αβάσιμο. Η Ευρώπη του έχει δώσει μία συμφωνία για τους πρόσφυγες, αλλά δεν υπάρχει λόγος να εγκλωβιστεί σε αυτή. Τι μπορεί να κάνει ο Ερντογάν; Να ανοίξει τις πόρτες και να περάσουν εκατομμύρια πρόσφυγες στην Ευρώπη; Υπάρχει ακόμη ανοιχτό το ερώτημα για το τι μπορεί να κάνει η Τουρκία για να περιορίσει τις προσφυγικές ροές. Η απάντηση της Ευρώπης σε μία τέτοια απειλή δεν μπορεί παρά να είναι ο τερματισμός της σχέσης με την Τουρκία. Αυτό δεν θα συμβεί άμεσα, αλλά η Ευρώπη θα χάσει όλη την εναπομείνουσα αξιοπιστία της, εάν παραμείνει σιωπηλή στην μετατροπή του Ερντογάν σε παντοδύναμο δικτάτορα.
Πιο σημαντικός είναι ο ρόλος της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Η γεωγραφική της θέση καθιστά τη χώρα τον πιο σημαντικό εταίρο στη μάχη κατά του ISIS και σε μία πιθανή λύση στο Συριακό εμφύλιο. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι υπέδειξε ότι η δέσμευση στις δημοκρατικές αξίες αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, μπορεί ο πρόεδρος Ερντογάν να είναι τόσο παράτολμος ώστε να βάλει τη σχέση με τις ΗΠΑ σε κίνδυνο, εάν το κάνει θα δείξει ότι έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για φυσιολογικές πολιτικές εκτιμήσεις. Η συνάντησή του τον επόμενο μήνα με τον πρόεδρο Πούτιν είναι ακόμη μία ένδειξη ότι η Άγκυρα αλλάζει πορεία.
Τα πολιτικά μέσα δεν είναι πλέον διαθέσιμα για να σταματήσουν τον Σουλτάνο του Βοσπόρου, υπάρχουν μόνο τα οικονομικά. Αυτό ξεκινά με την κατάρρευση του τουρισμού που θα ακολουθηθεί από μία έξοδο των επενδυτών και των μεγάλων εταιρειών. Για την ώρα, ωστόσο, η ΕΕ και οι ΗΠΑ μπορούν μόνο να παρακολουθούν. Εάν ο Ερντογάν κόψει όλους τους δεσμούς στην προσπάθειά του να δεθεί πιο σφιχτά στην εξουσία, η Ευρώπη δεν θα έχει να δώσει στους Τούρκους πολίτες κάτι περισσότερο από τη συμπάθειά της.
