Με έναν σχεδόν σπαρακτικό τίτλο, ο Independent ζητάει συγγνώμη από τον υπόλοιπο κόσμο για την υπουργοποίηση του πρώην δημάρχου του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον. Το βρετανικό μέσο αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για αυτή την εξέλιξη, δηλώνοντας πως κανείς δεν περίμενε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα γινόταν κάποτε, δήμαρχος και πόσο μάλλον τώρα, ο βασικός διαχειριστής των κοσμογονικών αλλαγών, που θα προκαλέσει η έξοδος της χώρας τους από την ΕΕ!
Ο τίτλος αυτός με έβαλε σε σκέψεις για δύο λόγους: Ο πρώτος έχει να κάνει με την αναρρίχηση στην εξουσία ολοένα και περισσότερο, «ιδιαίτερων» ανθρώπων και ο άλλος, η παρόρμηση που κάποιοι αισθανόμαστε να ζητήσουμε συγγνώμη από τον υπόλοιπο κόσμο γι΄αυτό που συμβαίνει στο πολιτικό μας σύστημα.
Σε ό,τι αφορά στη δική μας περίπτωση, θα έλεγα πως η παγκόσμια αυτή μικρή τάση στις σύγχρονες δημοκρατίες, αναδεικνύεται σε ανακουφιστική. Είναι πράγματι, μεγάλη παρηγοριά να συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι μόνος σ΄αυτόν τον πολύχρωμο κόσμο. Ότι δεν έχεις μόνο εσύ την ανάγκη να αποδείξεις ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες αφελείς να εμπιστεύονται καρικατούρες , εθνικιστές , δημαγωγούς ή «λαϊκούς αφηγητές».
Αυτή η κραυγή απόγνωσης στον υπόλοιπο κόσμο, κρύβει μια ελπίδα για το μέλλον της πολιτικής και της αστικής δημοκρατίας. Ίσως εκφράζει μια διάθεση αντίστασης στις «δαιμόνιες» αυτές μειοψηφίες που εκμεταλλεύονται τα αναχρονιστικά εκλογικά συστήματα για να πάρουν την εξουσία
Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και ίσως, βρίσκεται μόνο στην αρχή του. Η κυριαρχία της εικόνας και ο συνεχόμενος παραγκωνισμός των πολιτών από τις αποφάσεις της εξουσίας οδηγούν στον μηδενισμό και στην αδιαφορία. Γενικότερα, τα πολιτικά συστήματα των δυτικών χωρών λειτουργούν με όρους οικονομικής αγοράς εδραιώνοντας συνεχώς πελατειακά δίκτυα, με σημείο αναφοράς τον ψηφοφόρο- πελάτη. Επομένως, ο Μπόρις Τζόνσον, ο Τραμπ, ο Φάρατζ, ο Βαρουφάκης, ο Ψωμιάδης, και ο Τσίπρας ανταποκρίνονται όχι στις ανάγκες μιας ποιοτικής δημοκρατίας αλλά στην αισθητική αντίληψη των μαζών τους.
Το παρήγορο όμως είναι ότι είμαστε πλέον, αρκετοί αυτοί που έχουμε την επιθυμία να ζητήσουμε συγγνώμη γι’ αυτό που αποφασίζουν και για μας, οι συμπολίτες μας. Που αντιλαμβανόμαστε την εγγενή αδυναμία μας να τους αντιμετωπίσουμε στο πλαίσιο του συστήματος και θέλουμε να κραυγάσουμε στους υπόλοιπους την έμμεση συμμετοχή μας στην ιλαροτραγωδία ως εξελισσόμενο θέαμα στις κοινωνίες μας.
Ίσως, αυτή η κραυγή απόγνωσης στον υπόλοιπο κόσμο, κρύβει μια ελπίδα για το μέλλον της πολιτικής και της αστικής δημοκρατίας. Ίσως εκφράζει μια διάθεση αντίστασης στις «δαιμόνιες» αυτές μειοψηφίες που εκμεταλλεύονται τα αναχρονιστικά εκλογικά συστήματα για να πάρουν την εξουσία.
Γιατί το ζήτημα δεν είναι να υποστηρίξουμε πρόσωπα που δεν είναι γραφικά και προκλητικά. Ο στόχος είναι να ανανεωθούν τα πολιτικά κριτήρια στις κρίσιμες μάζες που εκλέγουν τις εξουσίες. Να μην τολμάει δηλαδή κάποιος να ψηφίζει για πλάκα, «καλλιτέχνες», «γελωτοποιούς» , «κασκαντέρ» ή «απατεώνες», έχοντας επίγνωση των επιπτώσεων στη ζωή του. Να μπορεί να λειτουργήσει στον εγκέφαλό του το «αίτιο- αιτιατό» της επιλογής του.
Ζητάμε κι εμείς, μαζί με τους Βρετανούς, ένα βροντερό συγγνώμη από όλο τον κόσμο για τους δικούς μας πολιτικούς. Όπως θα ζητήσουν και οι Ούγγροι τον Οκτώβριο ή οι Γάλλοι σε ένα χρόνο. Κι όσο θα μεγαλώνει η ανάγκη της απολογίας, τόσο θα αυξάνεται η προοπτική να πάψει κάποτε η γελοιοποίηση.
Η Δημοκρατία είναι πολύ ευαίσθητο πολίτευμα για να το εμπιστευόμαστε στα δίκτυα του life- style και του καταναλωτισμού…
