Ο άμπαλος, ο αμυντικογενής, ο άτιτλος, ο καρπουζάς από το Εστορίλ, ο mister καφέ δερμάτινο, ο δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο έχουν πει και γράψει γι αυτό τον άνθρωπο, το έκανε το… θαύμα του. Ταπεινά και αθόρυβα, όπως ταιριάζει στον χαρακτήρα του, κατάφερε να πετύχει τον έναν από τους δυο μεγάλους στόχους που είχε θέση πριν την έναρξη του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Πορτογαλίας.
Να οδηγήσει την εθνική ομάδα της χώρας του, στον τελικό της διοργάνωσης. Αν θα καταφέρει να πετύχει και τον δεύτερο στόχο του, την κατάκτηση του τροπαίου δηλαδή, θα περιμένουμε να το μάθουμε το βράδυ της Κυριακής. Μέχρι τότε μπορούν να γίνουν άπειρες συζητήσεις για τον Φεράντο Σάντος. Τον προπονητή που όσοι γνώρισαν, εκτιμούν βαθύτατα και όσοι δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν, αγαπούν να κριτικάρουν.
Τον προπονητή που οδήγησε στον ΠΑΟΚ μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2010, τον προπονητή που καταχείμωνο με χιόνια σε όλους τους δρόμους της Αττικής, οι οπαδοί της ΑΕΚ επιστράτευσαν κάποτε 4χ4 για να τον πείσουν να μην παραιτηθεί, τον προπονητή που ο Παναθηναικός έδιωξε στο ξεκίνημα της περιόδου που τελικά κατάκτησε το πρωτάθλημα.
Τον προπονητή που οδήγησε την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, στους 16 του κόσμου στο παγκόσμιο Κυπέλλο της Βραζιλίας το 2014 και στην προημιτελική φάση του EURO 2012. Αυτός είναι ο προπονητής Σάντος. Γιατί υπάρχει και ο άνθρωπος Φερνάντο, που μέσα στην χαρά της πρόκρισης της Πορτογαλίας στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Γαλλίας, δεν δίστασε να μνημονεύσει τους ελληνες (φίλους του και μη) που οι ευχές τους συνοδεύουν την προσπάθεια της ομάδας του. Δεν το έκανε μιλώντας σε κάποιο ελληνικό ΜΜΕ για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Το έκανε μέσα στον τρέλα της πρόκρισης την ώρα που παρακολουθούσαν εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο.
Έτσι είναι ο Σάντος. Αυθόρμητος, γνήσιος και απλός. Αν μπορούσε να κάνει και κανά τσιγάρο στον πάγκο για να πνίξει την αγωνία του, θα ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν έχω διάθεση να αναφερθώ σήμερα στα τεχνικά χαρακτηριστικά του τρόπου με τον οποίο κοουτσάρει την Πορτογαλία. Ούτε να σταθώ στην απόδοση της ομάδας του Ρονάλντο. Πως ξεκίνησε, πως συνεχίζει και γενικά θεωρητική συζήτηση χωρίς αρχή και τέλος. Απλά θα αναφέρω ότι η ομάδα του προπονητή που ξέρει να παίζει μόνο άμυνα (σύμφωνα με κάποιους «σοφούς» του ποδοσφαίρου) έχει τις περισσότερες τελικές στην διοργάνωση.
Και ναι, είπε αλήθεια ο Σάντος. Για την επιτυχία του χαίρονται πολλοί στην Ελλάδα. Όχι γιατί έχουν κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια (στην έτσι κι αλλιώς συμπαθητική χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου) αλλά γιατί εκτιμούν τον προπονητή και άνθρωπο Φερνάντο Σάντος. Δεν χαρακτηρίστηκε τυχαία μισός Ελληνας. Και είναι και του αρέσει πολύ να το χαίρεται.
Προσωπικά καταθέτω τις ευχές μου, για να στεφθεί πρωταθλητής ευρώπης το βράδυ της Κυριακής. Θα απολαύσω να δω Σάντος και Βιειρίνια να σηκώνουν την κούπα την Κυριακή. Αν πάλι δεν τα καταφέρουν, έτσι είναι η ζωή και δεν αλλάζει. Δεν κερδίζουν πάντα αυτοί που το αξίζουν στο ποδόσφαιρο!
