Του Άγη Βερούτη
Μια μέση μικρή επιχείρηση καλείται τον τελευταίο καιρό να επιλέξει ποιον θα πληρώσει.
Με την σημαντική πτώση της κατανάλωσης, που για κάποιο περίεργο λόγο κανείς δεν μιλάει, τα μαγαζιά και οι μικρές επιχειρήσεις βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να επιλέξουν αν θα πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος ή την μισθοδοσία, τους προμηθευτές του και το νοίκι τους.
Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών επιχειρήσεων δεν έχει πρόσβαση σε κεφάλαια κίνησης, αν υποτεθεί πως μπορεί κάποιος να περιμένει ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση κάποια στιγμή. Χωρίς την δυνατότητα να συμπληρώσουν τις ανεπαρκείς εισπράξεις τους με δανεισμό ή “έτοιμα”, οι μικρές επιχειρήσεις συνήθως επιλέγουν να πληρώσουν τις οφειλές προς το κράτος.
Αν δεν πληρώσουν εγκαίρως τις οφειλές προς το κράτος, τότε σε σχεδόν μηδενικό χρόνο θα μπλοκάρουν τους εταιρικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, με επακόλουθο να μην μπορούν ούτε μισθούς να ξαναπληρώσουν, ούτε ενοίκια, ούτε προμηθευτές, ώσπου να βρουν τα χρήματα της κρατικής οφειλής και να την εξοφλήσουν.
Με την απάτη των 100 δόσεων που παρασύρθηκαν πολλοί μικροί. Όμως με την αλλαγή των κανόνων αφού είχαν πρώτα αρκετοί παγιδευτεί μέσα σε αυτήν, καλείται μια μικρή επιχείρηση να μην μείνει πίσω ούτε 15 ημέρες στις τρέχουσες πληρωμές για να μην χάσει τη ρύθμιση.
Μόλις την χάσει, πέφτει ο πέλεκυς της επαναφοράς των υπερβολικών προστίμων, προσαυξήσεων και τοκογλυφικών τόκων σε σύγκριση με τα επιτόκια που δανείζεται το κράτος, και μετά έρχεται σε χρόνο μηδέν το μπλοκάρισμα των λογαριασμών.
Το κύριο αντικείμενο των ελληνικών τραπεζών πλέον είναι η είσπραξη πληρωμών προς το δημόσιο, και το μπλοκάρισμα των λογαριασμών για λογαριασμό δημοσίων υπηρεσιών. Μάλιστα οι τράπεζες έχουν την εντολή να μην λένε στον κάτοχο του λογαριασμού τον λόγο που αυτός έχει μπλοκαριστεί. Μετά από αυτό επέρχεται επιχειρηματικός θάνατος και συνεπακόλουθα ανεργία για τους εργαζόμενους της μικρής εταιρίας.
Φυσικά σε αυτό το τοξικό επιχειρηματικό περιβάλλον, όποιοι έχουν την δυνατότητα να μεταφέρουν την έδρα τους εκτός Ελλάδος θα το κάνουν, όπως ήδη έκαναν σχεδόν όλες οι μεσαίες και μεγάλες ελληνικές εταιρείες. Η διαφορά στη φορολόγηση για 20.000 ευρώ κέρδη προ ασφαλιστικών εισφορών με πχ 40.000 ευρώ τζίρο ενός ελεύθερου επαγγελματία, όπως ένας προγραμματιστής ή ένας εισηγητής σεμιναρίων, ή ακόμα και ένας δημοσιογράφος με μπλοκάκι, είναι τεράστια.
Ενώ στην Ελλάδα τους μένουν 5-6 χιλιάρικα από τα 20.000, σε χώρες με ευνοϊκό φορολογικό περιβάλλον όπως Κύπρος, Ιρλανδία και Βουλγαρία, τα καθαρά τους θα είναι σχεδόν τριπλάσια, ή 15-16 χιλιάρικα από τα 20.
Σκοπίμως επιλέγω τόσο μικρό τζίρο για να δείξω πως εκείνοι που εξωθούνται να φύγουν είναι πάρα πολλοί.
Οι πραγματικές θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, μετατρέπονται σε μερικής απασχόλησης, και το κυριότερο φεύγουν επιχειρήσεις που ως τώρα πλήρωναν ΦΠΑ. Για κάθε 40.000 ευρώ τζίρο προ ΦΠΑ που φεύγει εκτός Ελλάδος, χάνονται 9.600 ευρώ σε ΦΠΑ.
Η μανία αυτή για την είσπραξη υπερβολικών φόρων που έχει το ελληνικό κράτος, διώχνει επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας στο εξωτερικό.
Βέβαια, αυτή η μανία προκύπτει από την υποχρέωση που έχει αναλάβει και επιμένει να τηρήσει, να αποδώσει συντάξεις 3πλάσιες ως 10πλάσιες από εκείνες που αναλογούν στις εισφορές τους, σε 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχους κάτω της ηλικίας συνταξιοδότησης ημών των υπολοίπων.
Η εξίσωση δεν βγαίνει.
Η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει: ή θα στηρίξει τους νέους μέσω της επιχειρηματικότητας, για να έχουν δουλειά και αποδοχές, ή θα απομυζήσει τα πάντα προκειμένου να πληρώνει εφάπαξ (πλέον) 50.000-100.000 σε πενηντάρηδες συνταξιούχους και συντάξεις πολλαπλάσιες αυτών που αναλογούν στις εισφορές τους.
Ξεκάθαρα έχει φανεί πως και εργαζόμενοι νέοι και πενηντάρηδες συνταξιούχοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην παρούσα ελληνική οικονομία.
Ως τώρα διαλέγουμε να στηρίζουμε 1-1,5 εκατομμύριο συνταξιούχους κάτω των 67.
Η Ελλάδα έχει 2.000.000 ανθρώπους άνω των 67, και έστω μισό εκατομμύριο εξ αυτών δεν παίρνει σύνταξη. Αυτό αφήνει άλλο 1-1,5 εκατομμύριο κάτω των 67, οι οποίοι μάλιστα παίρνουν και τις μεγαλύτερες συντάξεις, ενώ το 15% των συνταξιούχων (450.000 άνθρωποι) λαμβάνουν περίπου το 40% της συνταξιοδοτικής δαπάνης της χώρας, των 31 δισεκατομμυρίων δηλαδή.
Το συνταξιοδοτικό μας σύστημα είναι ο ορισμός του στρεβλού, και εμείς κόβουμε τα ΕΚΑΣ των φτωχών, αντί να σταματήσουμε να πληρώνουμε συντάξεις σε πενηντάρηδες, και διαλύουμε τον οικονομικό ιστό της χώρας με πλιάτσικo που εντείνει την ανεργία του ήδη 1,5 εκατομμυρίου συν το μισό εκατομμύριο που μετανάστευσε τα τελευταία χρόνια.
Ίσως και να είναι που οι νέοι για δικούς τους λόγους, κυρίως για να πάνε στην παραλία, δεν ψηφίζουν. Πιθανόν όταν θα μεταναστεύουν θα εύχονται να είχαν ψηφίσει.
Βέβαια, υπάρχει και ο “Κόφτης”, αλλά και εκείνος κόβει επί δικαίων και αδίκων.
Πριν ξεχάσω, να σας πω ένα μυστικό: η παραπάνω ανακατανομή πλούτου θα καταρρεύσει, όταν εκείνοι που πληρώνονται από τους φόρους αρχίσουν να αναρωτιούνται που πήγανε όλοι όσοι τους πλήρωναν.
Τότε όμως θα είναι ήδη πολύ αργά για όλους.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter @Agissilaos
