Του Γιώργου Κράλογλου
Έπρεπε να γίνει κυβέρνηση η αριστερά. Αν είναι αριστερά βέβαια ότι μας έδειξαν Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός κυβέρνησης θα τους είχαμε να συνεχίζουν το γνωστό βιολί “…κεφάλαιο και ολιγαρχία πνίγουν την κοινωνία…”. Έπρεπε να κυβερνήσουν για δουν τι σημαίνει χιλιάδες επιχειρηματίες σε μετανάστευση, εκατοντάδες χιλιάδες επιστήμονες στα ξένα και την αναρχία στο σβέρκο της κοινωνίας. Το κεφάλαιο ακόμη το ψάχνουν…
Γιατί κεφάλαιο δεν λέγεται ο “κλάδος” των “ανά κυβέρνηση” κρατικοδίαιτων οι οποίοι χρησιμοποιούνται κατά περίπτωση για να βουλώνονται τρύπες από βλακώδεις οικονομικές επιλογές και για να παρουσιάζουν (οι κυβερνήσεις) επενδυτικό έργο με δήθεν αναπτυξιακές προοπτικές…
Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ κεφάλαιο. Τουλάχιστον αυτό που οι αριστεροί φαντάζονται ως κεφάλαιο και για το οποίο “μάχονται” με πλέρια συμπαράστασή στην “καταπιεσμένη κοινωνία” του 2016.
Κεφάλαιο στην Ελλάδα δεν ήταν ούτε τα 10-20 ονόματα που χρησιμοποίησε η προπαγάνδα (για να στερεώσει τα δίκια των αριστερών) όπως οι Νιάρχοι, οι Ωνάσηδες, οι Ανδρεάδηδες, οι Μποδοσάκηδες ή οι Λάτσηδες.
Αυτοί ήταν οι ελληνικές πολυεθνικές της εποχής που ή τους κάναμε εισαγωγή…(ο Βενιζέλος τον Μποδοσάκη) ή τους “δανεισθήκαμε” από τον εφοπλιστικό τομέα.
Και γι’ αυτό (η πλειοψηφία) δεν “καρποφόρησε” πάνω από μια δεκαετία ο καθένας τους. Γιατί τα καράβια έχουν “ρόδες” και τσουλάνε. Και οι επενδύσεις των εφοπλιστών στην ξηρά έχουν κυρίως ανταγωνιστικά κίνητρα. Ίσως και αναμεταξύ τους…
Ποιο όμως είναι το ελληνικό κεφάλαιο για το οποίο οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ μας είχαν πρήξει το συκώτι ως αντιπολίτευση αλλά ως κυβέρνηση δεν βρήκαν τίποτε (ίσως γι’ αυτό ξέσπασαν φορολογικά στην πλάτη του μικρομεσαίου).
Αν εξαιρέσουμε κάποιες πολύ παλαιές παραδοσιακές επιχειρηματικές αστικές οικογένειες του 1950 (που θεμελίωσαν την ελληνική βιομηχανία με τους κλάδους τσιμέντου, χαρτιού, λαδιών και σαπουνιών, εριουργιών, σιδεράδικων και κάποιων χημικών) η Ελλάδα δεν είχε ποτέ τίποτε άλλο εκτός από τολμηρούς, πεισματάρηδες και ονειροπόλους νέους μεταξύ 20-30 ετών που θέλησαν να δείξουν ότι η Ελλάδα είναι ικανή για γίνει γνωστή και για τα βαριά οικοδομικά της και για τα χημικά της, και για τα πλαστικά της και για τα ρούχα της αλλά και για τα φάρμακά της…
Αυτοί οι πεισματάρηδες Έλληνες με τολμηρό και ρεαλιστικό όραμα αλλά χωρίς χρήματα (στο 90% γιατί οι οικογένειες τους ήταν ακόμη πιο φτωχές από τούς ίδιους) είναι που πήραν λεφτά από το σχέδιο Μάρσαλ (μόνο το 27% γιατί το άλλα τα πήρε το κράτος) και δανεικά από τις Τράπεζες που η τότε αριστερή προπαγάνδα τα έλεγε θαλασσοδάνεια αλλά σήμερα οι ίδιοι αριστεροί, ως υπουργοί, τα λένε (κομψά) κόκκινα δάνεια προς εξυπηρέτηση…
Οπότε, μετά από 16 μήνες στην κυβέρνηση, είναι νομίζω καιρός να μας πουν, οι αριστεροί, ποιο είναι τελικά αυτό το έρμο το κεφάλαιο που βρήκαν (εκτός από τις πολυεθνικές που είναι κεφάλαιο αλλά ταυτόχρονα και σημαντικός δείκτης της υγείας κάθε οικονομίας) για το οποίο καίει ο αναρχισμός την Ελλάδα αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τα θεωρεί χάπενινγκ…
Έτσι χαρακτήρισε κάποιος γελοίος αριστερός βουλευτής τη ληστοσυμμορία που έστησε το ” Bordello camp” στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Το πρόβλημά μας ασφαλώς και δεν είναι ο αλητοαναρχισμός της Ελλάδας (γιατί ο αναρχισμός ως ιδεολογία θέλει πολλή συζήτηση) αλλά η αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που τον κανακεύει με αρλουμπολογία περί εκτόνωσης νεαρών… ή χάπενινγκ συγκεκριμένων ιδεών…
Ερέθισμα για το σημερινό μου σημείωμα ήταν μόνο οι αναμνήσεις που μου προκάλεσε μια φωτογραφία από το γνωστό σε όλους μας παλιό και σημαντικό σχολιαστή ΜΕΤΡΟΠΟΛ με αφορμή το σημείωμα μου “Τα Εξάρχεια τα ρωτήσανε;”.
Μια φωτογραφία αποτύπωμα καταστάσεων που έζησα ως νεαρός ρεπόρτερ, στο επιχειρηματικό ρεπορτάζ της ημερήσιας οικονομικής εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ, την τριετία 1978-1981 που η τότε αναρχία ανάμεσα σε μεγάλα πολυκαταστήματα, Κατράντζος, Μινιόν, Δραγώνας, Ατενέ, Λαμπρόπουλος έκαψε και το ιστορικό κατάστημα “Μακεδονική” της οικογένειας Δημητριάδη.
Το έκαψαν χωρίς λόγο. Αλλά οι πεισματάρηδες Δημητριάδηδες δεν το έβαλαν κάτω. Πούλησαν ό,τι εμπόρευμα δεν κάηκε ακόμα και στον δρόμο… Συνέχισαν για να φθάσουν σήμερα στην τέταρτη επιχειρηματική γενιά. Αυτό είναι το μόνο πραγματικό κεφάλαιο που διαθέτει ακόμη η ελληνική οικονομία και όχι το “κεφάλαιο” που ο ΣΥΡΙΖΑ “κυνηγάει” με άγριους φόρους και οι αναρχικοί καίνε με μολότοφ…
