Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εφαρμογή ενός ταπεινωτικού μέτρου για την οικονομία αλλά και την κοινωνία της χώρας. Πρόκειται για μία “μαύρη επέτειο” την οποία χρεώνεται εξ ολοκλήρου, όπως και τις καταστροφές που προκλήθηκαν, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα καθώς είναι αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας της και της… σκληρής διαπραγμάτευσης που βεβαίως είχε τελικά τα γνωστά αποτελέσματα…
Ποιος δεν θυμάται άλλωστε την περηφάνεια με την οποία ανακοίνωνε στη σύζυγό του ο τότε ΥΠΟΙΚ Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης ότι “αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες”. Συνειδητά, μια και όπως μαθαίνουμε στη συνέχεια από κυβερνητικές διαρροές “οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνουν πάνω από 1.600 ευρώ το μήνα και δεν ενοχλούνται από τα capital controls”. Τα οποία αποτελούν προφανώς μέρος της… τιμωρίας των “μενουμευρωπαίων”, για την οποία εσχάτως πληροφορηθήκαμε ότι υπήρξε μία από τις αιτίες για τις οποίες ψηφίστηκε η σημερινή κυβέρνηση…
Τι προκάλεσαν οι περιορισμοί στις συναλλαγές είναι γνωστό. Στα ρεπορτάζ του Capital.gr υπάρχει αναλυτική πλήρης κάλυψη των συνεπειών τους. Τα δεδομένα σοκάρουν. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε εδώ εκτενώς σε αυτά. Άλλωστε, όποιος παριστάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται την τεράστια ζημιά και το πλήγμα όχι μόνο στην οικονομία και στη ρευστότητα αλλά ακόμη και στις προσωπικές ελευθερίες και στην άλωση κάθε προσωπικού δεδομένου μέσα από τις υποχρεωτικές ηλεκτρονικές – πλαστικές συναλλαγές, είτε εθελοτυφλεί είτε διακατέχεται από ιδεοληψία. Και στις δύο περιπτώσεις δεν έχει σημασία…
Το χειρότερο πλέον είναι ότι τα capital controls δεν προβλέπεται να αποσυρθούν. Θα παραμείνουν για καιρό ακόμα να πλήττουν την οικονομία, τις τράπεζες και την επιχειρηματικότητα. Να διασύρουν και να καταργούν ατομικές ελευθερίες. Ο συνδυασμός τους με την παρατεταμένη ύφεση είναι πέρα για πέρα καταστροφικός. Και σε καμιά περίπτωση δεν έχουν συμβάλει στην ανακοπή της διαρροής καταθέσεων. Ούτε βέβαια στο… κυνήγι της φοροδιαφυγής. Τρίχες.
Και πώς να σταματήσουν να φυλλορροούν οι καταθέσεις, όταν από τη μια μεριά έχει εξαπολυθεί μια φορολογική λαίλαπα που εξανεμίζει εισοδήματα και αποταμιεύσεις (όσες απέμειναν) και από την άλλη δεν έχει κερδηθεί ούτε πόντος αξιοπιστίας από την κυβερνητική πολιτική. Οπότε ουδείς διανοείται να επιστρέψει ούτε ένα ευρώ από τα κεφάλαια που έχει αποσύρει από το τραπεζικό σύστημα. Αντίθετα, στην πρώτη ευκαιρία θα φύγουν και όσα έχουν απομείνει.
Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση να αποσυρθούν τα μέτρα στο σύνολό τους. Γιατί πολύ απλά η έλλειψη αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης θα οδηγήσει στα γκισέ και τους τελευταίους… Και οι τράπεζες θα καταρρεύσουν. Εδώ παρά τις πιέσεις από τις Βρυξέλλες καθυστερούν ακόμη και την παροχή προνομίων στο λεγόμενο “νέο χρήμα”… Είναι λοιπόν το πιθανότερο σενάριο του χρόνου τέτοια εποχή να συζητάμε γα τη δεύτερη επέτειο…
Ίσως αποτελεί παιχνίδι της μοίρας, ίσως ένα είδος νέμεσης για τους κυβερνώντες, το γεγονός ότι πάνω στη μαύρη αυτή επέτειο εξελίσσεται και… ωριμάζει μια από τις μεγαλύτερες επιχειρηματικές τραγωδίες, η υπόθεση Μαρινόπουλου. Που προφανώς συνδέεται- πέρα από την όποια αστοχία ή προσωπική ευθύνη των επιχειρηματιών – και με την κορύφωση της κρίσης μέσα και από την εφαρμογή των capital controls. Μια υπόθεση στην οποία αν τελικά δεν βρεθεί λύση, θα εξελιχθεί σε ένα τεράστιο συστημικό κίνδυνο για το εμπόριο και την οικονομία. Και δυστυχώς δεν θα είναι η μόνη. Ακολουθούν και άλλοι…
Χρόνια πολλά λοιπόν Αλέξη. Να το χαίρεσαι το δημιούργημά σας. Γιατί δικό σας είναι και όχι των… ξένων όπως επικοινωνιακά επιχειρήθηκε να εμφανιστεί. Ολη δική σας η ευθύνη.
