Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν οικονομικές θεωρίες που να δίνουν ελπίδα μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής που έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Η φορομπηχτική πολιτική δεν πρόκειται να αποδώσει και πολύ απλά η κατάσταση θα σέρνεται και ο πρωθυπουργός όπως και οι Ευρωπαίοι εταίροι θα κερδίζουν χρόνο στην πλάτη της ελληνικής κοινωνίας.
Το γεγονός ότι τα πάντα μετατίθενται, σε επίπεδο λήψης σοβαρών αποφάσεων για τη βιωσιμότητα του Χρέους της χώρας και την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής, για το 2018, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Πρώτα οι γερμανικές εκλογές, το φθινόπωρο του 2017 και μετά οι αποφάσεις για την Ευρωζώνη και συνεπώς και για την Ελλάδα. Ο Αλέξης Τσίπρας ακολούθησε κατά γράμμα τις επιθυμίες του κ. Σόιμπλε και κέρδισε χρόνο παραμονής στην εξουσία. Πρόκειται για ευκαιριακή συμπόρευση διαφορετικών συμφερόντων, αλλά και για την απόλυτη συμπαιγνία εις βάρος της χώρας.
Γιατί δεν πρέπει ουδείς να θεωρεί ότι στο μυαλό του Γερμανού υπουργού Οικονομικών (σήμερα, αύριο ίσως… καγκελάριου;) δεν παραμένει το σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Έστω και ως time out… Και θα το ξαναδούμε μπροστά μας όταν δεν θα έχει αποδώσει η πολιτική που ακολουθείται… Άσχετα αν προς το παρόν ο κ. Σόιμπλε αναδιπλώθηκε στο συγκεκριμένο ζήτημα έχοντας το μυαλό του κυρίως στις εκλογές στην Ευρωζώνη (και κυρίως στη Γερμανία) και στο βρετανικό δημοψήφισμα.
Άλλωστε, το ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει είναι κάτι ευρύτερα αποδεκτό, με εξαίρεση βέβαια τις επικοινωνιακές ατάκες των κυβερνητικών στελεχών και τους πανηγυρισμούς για την δήθεν μεγάλη επιτυχία. Βεβαίως, οι άνθρωποι έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Στόχος τους δεν ήταν να επιτευχθεί μία συμφωνία που θα προβλέπει ένα αναπτυξιακό μοντέλο ή ένα μίγμα οικονομικής πολιτικής που δεν θα έχει ως στόχο το πλήρες… ξεζούμισμα των πολιτών και της επιχειρηματικότητας. Στόχος ήταν να επιτευχθεί η παραμονή τους στην εξουσία. Και σε αυτό πέτυχαν απόλυτα και δικαίως κατά τη δική τους οπτική πανηγυρίζουν.
Οι δε εταίροι από την πλευρά τους έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Δίνουν στη χώρα πλέον ψίχουλα και αυτά με το σταγονόμετρο, πολύ λιγότερα από ό,τι είχε αρχικά συμφωνηθεί και χωρίς ν’ καλύπτεται η “τρύπα” από τις δόσεις που θα έπρεπε να είχαν ήδη δοθεί στη χώρα. Πολύ περισσότερο, η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πάρει στην ουσία κεφάλαια να διαχειρισθεί αφού αυτά σε πρώτη φάση προορίζονται για την κάλυψη δανειακών υποχρεώσεων.
Επίσης, πέτυχαν να νομοθετηθούν τα δύο κυριότερα ζητήματα που τους απασχολούσαν. Πρώτον, το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων του οποίου τον έλεγχο επί της ουσίας θα τον έχουν εκείνοι, πέρα από κάποια… προσχήματα. Και μάλιστα για 99 χρόνια! Βεβαίως τι πειράζει που υποθηκεύτηκαν και τα παιδιά των παιδιών μας και ακόμα μακρύτερα; Όπως είπε και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, η κ. Βαγενά, εδώ είχαμε 400 χρόνια Τουρκοκρατία, τα 99 μας ενόχλησαν; Άβυσσος η ψυχή της ΣΥΡΙΖΑίας…
Και δεύτερον τον “κόφτη”. Εκεί όπου βρίσκονται όλα τα μέτρα που κρίνουν οι εταίροι ότι θα έπρεπε κατ’ ουσίαν να ληφθούν για να εξασφαλισθεί η δημοσιονομική προσαρμογή. Είδαν και απόειδαν με τις εμμονές της ελληνικής πλευράς να ρημάξει ολόκληρη την κοινωνία στους φόρους και τους άφησαν να δώσουν το δικό τους σόου στην εκλογική τους πελατεία, φροντίζοντας να διασφαλίσουν μέσα από τον “κόφτη” ότι θα ληφθούν και τα μέτρα που οι εταίροι κρίνουν ως κατάλληλα. Πιο μεγάλη “τρίπλα” σε βάρος ενός λαού, δεν έχει ξαναγίνει κατά τη διάρκεια μίας διαπραγμάτευσης. Απαράδεκτες και οι δύο πλευρές. Γιατί φυσικά τα μέτρα του “κόφτη” θα ενεργοποιηθούν…
Τι θα γίνει όμως αν το πρόγραμμα δεν αποδώσει; Θα δεχθούν οι Γερμανοί και οι εταίροι έτσι απλά ένα γενναίο “κούρεμα”; Ή θα επιστρέψει πιο έντονα από ποτέ το σχέδιο του grexit; Πάντως, είναι μάλλον σαφές, ότι στους εταίρους και κυρίως στη Γερμανία, επικρατεί η άποψη ότι πιο πειθήνια και βολική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει στη χώρα. Ψηφίζουν τα πάντα. Ό,τι τους βάλεις μπροστά τους. Δεν έχουν καμία ουσιαστική αναστολή πέρα από κάτι γελοία κροκοδείλια κλάματα.
Είναι απορίας άξιο δε, αν θα υπάρξει ουσιαστική αντίδραση της κοινωνίας στην φορολαίλαπα. Μάλλον όχι. Και πιθανώς να μην υπάρξει αντίδραση και όταν θα έλθουν προς συζήτηση το φθινόπωρο και τα εργασιακά. Βεβαίως, υπάρχει και η άποψη ότι θα αρχίσουν τα όργανα όταν θα αρχίσουν να… τσούζουν πολύ στην τσέπη τα νέα δεδομένα. Ίσως. Αλλά εδώ που τα λέμε, τι σημασία έχουν οι αντιδράσεις, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες; Προϋποθέτουν την ύπαρξη πολιτικής τσίπας για να έχουν αποτέλεσμα. Βλέπετε να υπάρχει;
